Od autora: Fragment mojej książki: „Klucz do marzeń, czyli jak nastawić umysł na sukces”. To stwierdzenie może wydawać się strasznie banalne i oczywiste, a jednak wyraźnie nie mieści się w świadomości wielu przedstawicieli rodzaju ludzkiego. Rzecz w tym, że nie możemy rozwiązać problemu, jeśli nie weźmiemy za niego odpowiedzialności. Nie rozwiążemy tego, jeśli powiemy sobie: to nie jest mój problem. Nie możemy go rozwiązać, jeśli mamy nadzieję, że ktoś rozwiąże go za nas. Mogę rozwiązać problem tylko wtedy, gdy powiem sobie: To jest mój problem i do mnie należy jego rozwiązanie. Jednak wiele osób próbuje uniknąć trudności wynikających ze swoich problemów, wmawiając sobie: Ten problem został mi narzucony przez innych ludzie lub okoliczności zewnętrzne, na które nie mam wpływu; dlatego powinni o tym decydować inni ludzie, społeczeństwo, ktokolwiek; to nie mój problem. Psychologiczne chwyty, jakie ludzie stosują, aby uniknąć odpowiedzialności za własne problemy, dochodzą do poziomu ciekawości, zwykle bardzo smutnej. Jeden z wysoko wykwalifikowanych specjalistów w jednym z dużych przedsiębiorstw przemysłowych został wysłany przez kierownictwo na badania i leczenie z powodu nadużywania alkoholu. Zaprzeczył jakoby był alkoholikiem i nie widział nawet problemu w swoim piciu. Jego rozmowa z lekarzem: „Wieczorami w naszym mieście nie ma nic do roboty poza piciem”. - Czy lubisz czytać? – zapytał go lekarz. - Tak, oczywiście. „Więc dlaczego nie czytasz wieczorami, zamiast pić?” – W domu jest głośno, dzieci hałasują, oglądają telewizję, nie da się tam czytać. - A w bibliotece? - Biblioteka jest za daleko. – Dalej niż bar piwny? – Wiesz, nie bardzo lubię czytać. Nie jestem zainteresowany. - No dobrze, ale czy lubisz łowić ryby? - Och, oczywiście, że tak! „Więc dlaczego nie pójdziesz na ryby zamiast pić?” - Ponieważ pracuję cały dzień. – Czy nie można wybrać się wieczorem na ryby? – Nie, w naszym mieście nie praktykuje się wieczornego wędkowania. „No cóż, oczywiście” – sprzeciwił się lekarz. – Znam kilka grup, które łowią wieczorami. Czy chcesz, żebym Cię im przedstawił? - Nie... Wiesz, prawdę mówiąc, nie chcę łowić ryb. „A więc” – podsumował lekarz – „okazuje się, że w twoim mieście poza piciem są inne zajęcia, ale spośród wszystkich tych zajęć wolisz pić”. – Tak, okazuje się, że tak. „Ale picie wpędza cię w kłopoty, wpadasz w poważne kłopoty, prawda?” - To cholerne miasto doprowadzi każdego do picia... Inny przykład: Pewna młoda kobieta podcięła sobie żyletką nadgarstki. W karetce lekarz zapytał, dlaczego to zrobiła. Odpowiedziała: „Popełnić samobójstwo, po co inaczej?” – Dlaczego zdecydowałeś się popełnić samobójstwo? - Bo to przeklęte miasto jest nie do zniesienia. Powinieneś mnie odesłać do domu, skąd przybyłem. Nadal się zabiję, jeśli zostanę tu dłużej. – Co jest dla ciebie tu takiego nie do zniesienia? „Nie mam tu żadnych przyjaciół, jestem zupełnie sama” – jęczała, zamiast płakać. - To jest naprawdę złe. Jak udało ci się nie zaprzyjaźnić? „Wszystko dlatego, że muszę mieszkać w tej głupiej dzielnicy mieszkalnej, gdzie żaden z moich sąsiadów nawet się nie przywitał”. - Dlaczego nie pójdziesz w ciągu dnia do jakiegoś zatłoczonego miejsca? Tam też znajdą przyjaciół. – Bo mój mąż wyjeżdża do pracy samochodem. – Nie mogłeś sam zabrać go do pracy? Czy nadal nudzisz się sam przez cały dzień? - Nie mogę. Ten samochód ma ręczną skrzynię biegów. Nie wiem jak nim jeździć. Jeżdżę tylko z automatem. – Dlaczego nie opanujesz sterowania ręcznego? - Na tych drogach? Jesteś szalony. Myślę, że znasz tysiące takich historii. Ponieważ sam je tworzysz. To wszystko są strategie rozmów i ofiar. Ale ofiara nie może niczego zmienić, ponieważ nie jest za nic odpowiedzialna. Może tylko cierpieć i narzekać. Co może to zastąpić? Strategia - AUTORYTET! Stworzyłem to, co dzieje się w moim życiu i mogę to zrobić.