Mit 1: Psycholog to ten sam medium i parapsycholog W ostatnim czasie w naszym kraju rozwija się kultura psychologiczna – mało kto myśli o nazwaniu klienta psychologa psycholem (jak miało to miejsce 10). lat temu) treningi psychologiczne stają się doskonałym sposobem na spędzenie wolnego czasu – edukacyjnego i rozrywkowego – obok wyjścia do kina i siedzenia przy komputerze. Jednak nie wszystko dzieje się tak szybko. Niedawno widziałem w lokalnej telewizji program „Twój osobisty psycholog”. I co widziałem? Siedzi bardzo sympatyczna pani z dużymi kolczykami, dzwonią do niej niewidzialni rozmówcy, a ona odpowiada na ich pytania. A w jej przemówieniu od razu zaniepokoiło mnie sformułowanie „rozumiem”. No i przeszkadzała mi lampa z pływającym płynem na krawędzi stołu (i te duże kolczyki :)). Jej dialog wyglądał mniej więcej tak: Klient: - Ale oferują mi nową pracę, wyższą pensję - czy powinienem odejść? Wciąż kryzys. Ona: - Nie widzę, żeby w związku z kryzysem nastąpiły u Was jakieś zmiany, redukcje personelu... Klient: - Ale były... Ona: - Nie widzę, żebyś w tym roku zmienił Pan pracę, choć będzie więcej ofert. A potem „psycholog” prowadzi swój monolog na ten sam temat. Trzeba przyznać, że ta pani często mówi rzeczy rozsądne, kierując się kanonami tzw. metamodele. A klienci ją rozumieją, dziękują jej i dzwonią do niej nie raz. Ale to nie jest psychologia - „nauka o prawach generowania i funkcjonowania indywidualnego mentalnego odbicia obiektywnej rzeczywistości w procesie ludzkiej działalności i zachowania zwierząt” ( TSB). Teraz lepiej rozumiem reakcję lekarzy, którzy obserwowali odejście Alana Chumaka – też „lekarza”, wiesz. Zajrzałem na stronę internetową tych konsultantów programu - szczerze jest napisane, że „Dzwoniąc pod numer (...), można uzyskać porady ekspertów, którzy z sukcesem pracują w takich dziedzinach jak: percepcja pozazmysłowa, astrologia, paropsychologia (bez komentarza. - A. Kh.), jasnowidzenie…” Ale program nazywa się, przypomnę: „Twój Osobisty Psycholog”! Po co mieszać i siać tę mieszaninę zamieszania w duszach widzów telewizyjnych? Każdy z nas ma swoją publiczność, swoich klientów, swoje własne metody pracy. I bardzo się od siebie różnią, śmiem twierdzić. Mit 2: Psycholog musi być szczęśliwy Kolejny uporczywy psychomit: psycholog musi być najszczęśliwszą osobą na świecie, musi mieć wszystko w czekoladzie. Mit ten należy do kategorii „lekarze nie chorują”, „policjanci nie przejeżdżają na czerwonym świetle”, „pracownicy kostnic nie umierają”. I nie chodzi o to, że „szewc bez butów”. A teraz szczegóły: po pierwsze. Niedawno jedna z klientek skrupulatnie zapytała mnie, czy jestem mężatką i to już po raz setny. Dla niej długotrwałe małżeństwo jest synonimem kobiecego szczęścia. Inni mogą zapytać o obecność dzieci, edukację i dokładnie rozejrzeć się po biurze (uwzględniając obecność kryształowej kuli. Postawiłam dla nich cudowną fontannę). Ponieważ mają własne kryteria szczęścia i według tych kryteriów oceniają psychologa, często nie myśląc, że może mieć swoje. Inna klientka skarżyła się, że jej mąż jest bezwładny i nie rozwija się dalej, choć bardzo tego chce. To stanowi przeszkodę w ich dziesięcioletnim małżeństwie. Nie rozumie, jak można nie dążyć nigdzie, nie robić kariery, nie rozwijać biznesu. Szczerze obiecałem pomóc. Do niej. Ale ona chce, żeby psycholog kopnął jej męża. Tutaj się poddaję. Wydaje się, że ma swoje własne kryteria szczęścia, które go satysfakcjonują – przytulną muszlę na dnie morza i aktywną żonę z elektryczną miotłą w pobliżu. Dlaczego mam go „leczyć”? Suum cuique (łac. – Każdemu według własnego uznania. Stanowisko prawa rzymskiego). Po drugie, wszyscy lekarze wiedzą, że palenie jest szkodliwe, ale niektórzy decydują się na palenie, ponieważ jest to dla nich wygodniejsze, bardziej znane i tak dalej. W ten sam sposób psychologowie pozostają ludźmi, a nie stworzeniami idealnymi. Tyle, że kiedy pewnego pięknego dnia, powiedzmy, wszystko wymknie się spod kontroli, jest to powód, aby pomyśleć o powodach takiej „szansy”, podczas gdy filiżanka herbaty leci w dół. Ale psycholog może też pozwolić sobie na to, żeby o tym nie myśleć, nie analizować, nie wyciągać wniosków, ale pozostać prostym partaczem. I to będzie także jego wybór. Być może psychologowie (normalni)różnią się od innych w życiu codziennym większą świadomością, uwagą wobec innych, odpowiedzialnością za to, co się dzieje i zmiennością zachowań, aby osiągnąć pożądany rezultat. Ale stać ich na to, żeby pozostać zwykłymi ludźmi. Choć jasne jest, że jeśli pójdziemy do fryzjera, oczekujemy, że będzie miał dobrze obcięte i wystylizowane włosy, a dentysta nie będzie miał zębów wytartych przez próchnicę wystającą z jego zębów. usta. Atrybuty dobrego samopoczucia są niezbędne dla psychologa. Po trzecie, wiele rzeczy jest poza kontrolą psychologii. Jak dotąd, dla wszystkich, a w szczególności dla niektórych psychologów. Tak, istnieje model zakochania, ale nie ma na przykład przepisu na miłość (choć były próby). Wykracza to poza nasz obszar kompetencji, czy nam się to podoba, czy nie. Dlatego też psychologowi może coś nie wyjść lub nie do końca tak, jak chciał. Jednak korzenie przekonania, że ​​u prawdziwego psychologa wszystko powinno być w porządku, moim zdaniem sięgają baśni. Dlatego klienci przychodzą i oczekują od psychologa cudu. Ale rozdzielimy to na kolejny mit 3: Psycholog ci pomoże w mgnieniu oka. Wyobraź sobie, że ktoś ma silny ból głowy, pacjent przychodzi do lekarza, a lekarz wykonuje kilka przejść po jego głowie – i ból cudem odchodzi!..Albo na podwórko wychodzi woźny - a w nocy padał śnieg!..Samochody nie mogą wyjechać. Następnie woźny z krzywym uśmiechem idzie do swojego pomieszczenia gospodarczego, wyciąga z miotły trzy słomki i zręcznie je łamie, wypowiadając słowa: sim-salabim! Potem znów wychodzi na podwórko i chytrze się rozgląda – a wokół jest czysto, równo aż do asfaltu, a sam asfalt jest równy. Cuda i nic więcej! Wyobraź sobie, że ktoś ma ponad 40 lat i jest w trzecim nieudanym małżeństwie. Wszyscy małżonkowie prędzej czy później zaczęli oszukiwać, co doprowadziło do separacji. A osoba z tym problemem przychodzi do psychologa. Tutaj psycholog uśmiecha się czule, wlewa do herbaty eliksir z omszałej butelki, podaje mi drinka i mówiąc, że wszystko będzie dobrze, odprowadza mnie do drzwi. A klientowi już w głowie gra brawurowa muzyka i wszystko wokół niego staje się błękitne i zielone, a życie staje się łatwiejsze na wiele, wiele lat, jeśli nie na zawsze. Magia! Ale na tym polega sztuczka: psycholog nie jest handlarzem narkotyków. I nawet jeśli wierzę, że na moich sesjach dzieją się cuda (i to przydarzyło się też moim klientom), to bardzo, bardzo rzadko zdarza się, że stary problem (który faktycznie narasta przez lata!) można rozwiązać w jednym – pierwszym – konsultacja. Przecież w tym czasie musisz słuchać klienta i nawiązać z nim kontakt, pomóc mu w podjęciu decyzji w sprawie prośby, wyobraź sobie, w jakim obszarze mogą wystąpić naruszenia (istnieją, ponieważ dana osoba nie pochodzi z dobrego życia ), zidentyfikuj je i zdecyduj, co możesz z nimi więcej zrobić. Tak, czasem trzeba po prostu z kimś o tym porozmawiać – wtedy od razu po pierwszej sesji poczuje się ładniej. Tak, czasami wystarczy, że klient poczuje, że nie jest sam, że ktoś interesuje się jego losem, myślami, życiem, że ktoś może mu pomóc – i już się uspokaja, jest mu łatwiej. Wśród zwiedzających są też ludzie wyjątkowi, którzy już od pierwszego razu dowiadują się o wszystkim sami – mają rozeznanie i zszokowani wychodzą, jeśli nie od razu zadowoleni, to bardzo blisko. Takie przypadki się zdarzają. Ale najczęściej człowiek musi oczyścić swoje stajnie Augiasza – oczywiście z pomocą psychologa. Oznacza to nie tylko machanie łopatą, ale także nie obracanie koryta rzeki. I użyj najskuteczniejszej technologii, jaką potrafi. Czasem zajmuje to lata. Ale jestem pewien, że lata upłyną, jeśli nie tylko „oczyścisz swoją duszę”, ale także utrzymasz ją w czystości. Oznacza to, że uzyskanie formy fizycznej wymaga regularnych ćwiczeń, a następnie jej utrzymania. I to nikogo nie dziwi. Podobnie jest z duszą – warto mniej lub bardziej regularnie „myć się” i „ćwiczyć”, „karmić się witaminami”. Wtedy będzie wygodnie. Ale to znowu inna historia. Mit 4. Psycholog daje radę. Wyobraź sobie, że przychodzisz do terapeuty i mówisz: „Boli mnie gardło, mam gorączkę 37,4, katar i po prostu źle się czuję”. A lekarz odpowiada: „Hmm, ciekawe, czego chcesz?”!