„Moje dziecko nie umie przegrywać” to dość częsty powód niezadowolenia rodziców z zachowania swoich dzieci. Warto od razu zaznaczyć, że opcja „zdolności do przegrywania” nie jest wrodzona; uczymy się tego przez większość życia. Wielu dorosłych nie wie, jak odpowiednio postrzegać swoją stratę i co możemy powiedzieć o dziecku! W tym samym czasie dorosły również może się zdenerwować, doświadczyć złości, frustracji, poczucia winy lub irytacji, ale może to nie być widoczne w zachowaniu. Ale dzieci nie opanowały jeszcze do tego stopnia sztuki okazywania zachowań akceptowanych społecznie – płaczą, rzucają przedmiotami, krzyczą, że „to nie było fair” itp. Wszystko zależy od tego, jak na to zareagują rodzice. Porozmawiajmy o tym, co czuje większość ojców i matek w takich chwilach? Oni też się denerwują, ale nie z powodu straty jako takiej, ale dlatego, że dziecko „źle się” zachowuje i naprawdę chcą je jak najszybciej nauczyć sztuki przegrywania. I zaczynają swoje nieskończone: „No cóż, to tylko gra”, „Straciłeś krowę”, „Nie możesz się tak zachowywać, bo inaczej nikt się z tobą nie będzie bawił”. Okazuje się, że początkowo dziecko było zdenerwowane z jednego powodu, a rodzice z innego powodu. W ten sposób dziecko ma poczucie, że nie jest rozumiane! Gra to jego główne zajęcie, a przegrana oznacza porażkę w jego głównym zajęciu, przepraszam za powtórzenia. Jeśli chodzi o stopień stresu, to tak jakbyś nie mógł napisać raportu np. w pracy. Druga strona problemu: dzieci przed okresem dojrzewania (do 10-11 lat) uważają się za centrum wydarzeń. wszystko. W tym wieku dopiero kształtuje się zrozumienie własnych możliwości, a wraz z nimi własnych osobistych granic. No cóż, jeśli dziecko jest jedynakiem w rodzinie… cóż, rozumiesz, prawda? Zatem sytuacja przegranej powoli zabija wiarę dziecka w jego „wszechmoc” i to, że jest „najlepszy”. Bardzo bolesne jest rozstanie z tą iluzją dzieciństwa. Wiele osób nie jest w stanie tego zrobić nawet jako dorośli. I zdarza się też, że rodzice zawsze oczekują zwycięstw, nagród, medali: jeśli wejdziesz na piedestał, czeka cię miłość i pochwała, a jeśli przegrasz, czeka cię zniewaga i wyrzut. Dlatego wiele dzieci chce wygrać za wszelką cenę. Staje się to dla nich istotnym zadaniem. Ale ty i ja, dorośli, rozumiemy, że życie nie polega tylko na sukcesie i zwycięstwie? W związku z tym naszym zadaniem jest: nauczyć dziecko postrzegania straty jako elementu gry, jako jednego z jej prawdopodobnych wyników – można wygrać i można przegrać; Zdarza się też, że Twój przeciwnik w grze jest silniejszy i ćwicząc z nim grę, możesz się wiele nauczyć. Po pierwsze, przestań go karcić za to, że jest zdenerwowany wygraną, ale raczej go uspokój, wspieraj, porozmawiaj o czym on sam myśli o grze i Twoich możliwościach. Nie ma co go karcić: dziecko nie ma doświadczenia, aby móc adekwatnie zareagować na to, co wywołało jego stres. Po drugie, nie ma co się z niego śmiać. Nawet jeśli te żarty wydają ci się nieszkodliwe, w umyśle dziecka brzmią obraźliwie. W takich momentach może zinterpretować i poczuć to, co dzieje się między wami, jako emocjonalny dystans - czuje się źle, a ty żartujesz. Po trzecie, nawet nie myśl o porównywaniu go ze zwycięzcami lub z tymi, którzy „zachowują się dobrze” po porażce. Wszystkie dzieci są inne i Twoje dziecko nie musi być takie jak inne. To są elementy braku akceptacji. Możesz chwalić za walkę, nawet jeśli przegrałeś, a korzyść z tego będzie znacznie większa niż z faktu, że porównałeś dziecko z innymi. „Dobrze sobie radziłeś, grając do samego końca i starając się” jest znacznie lepsze niż „widzisz, gdybyś był tak uważny jak inni, grałbyś lepiej”. Ale najlepszym lekarstwem jest twój własny przykład. Podczas zabawy z dzieckiem pokaż, jaka jest adekwatna reakcja na przegraną: uściśnij dłoń małego zwycięzcy, powiedz mu, że następnym razem będziesz lepiej przygotowany do zabawy z nim. Jeśli wygrasz, możesz powiedzieć, że gra była dla ciebie interesująca, ale już masz trudności z wygraną, a następnie zaoferować zagranie w tę grę.: +79050620750