Od autora: Jak budować relację z rozmówcą w korespondencji? Przecież niewerbalne elementy komunikacji są niedostępne; istnieje jedynie treść przekazu. Omówiono zasady budowania takiego „werbalnego” kontaktu. Nie ma siły bez zgody i zgody bez siły. O ile nam wiadomo, w psychologii pod pojęciem „relacji” rozumie się atmosferę zaufania, wzajemnej pomocy, sympatii. , który najczęściej pojawia się między krewnymi i przyjaciółmi. Jeśli istnieje kontakt, czyli porozumienie, zrozumienie, komunikacja zamienia się w „taniec w parach”. Znaczenie relacji jest bardzo ważne w zwykłej komunikacji. Jednakże w poradnictwie psychologicznym rola relacji wzrasta tak bardzo, że staje się ona jednym z najważniejszych elementów sukcesu. Można nawet powiedzieć o elementach „obowiązkowych”. Zanim przejdę do wskazanego tematu, chciałbym zwrócić uwagę na werbalne i niewerbalne cechy naszej komunikacji. Nie jest tajemnicą, że czysto ilościowo istnieje pewna przewaga w kierunku czynników niewerbalnych: 93% w porównaniu z 7%. Oznacza to, że klient, który przyjdzie na wizytę osobistą, w zasadzie nie może powiedzieć nic szczególnego na temat swojego problemu. Jeszcze zanim wypowie pierwsze słowo, mimika, intonacja, postawa i gesty zrobią to za niego. Oczywiście trochę tu przesadzam, ale jeśli psychoterapeuta ma wystarczające doświadczenie w interpretacji sygnałów niewerbalnych, to taka sytuacja jest możliwa, uzbrojony w wiedzę na temat relacji oraz werbalnych i niewerbalnych komponentów komunikacji, pomyślałem o tym jak buduje się relację w procesie korespondencji, np. na tym forum. Przecież komunikacja nie odbywa się z klientem, ale z częścią jego obrazu informacyjnego - projekcją. Jednocześnie nie widać mimiki ani gestów, nie słychać intonacji, ogólnie wszystkie informacje niewerbalne pozostają za kulisami. O jakiej tożsamości osobistej możemy tu mówić, gdy twarz nie zawsze jest widoczna? A czasami ta twarz nie jest do końca realna na zdjęciu. A więc sytuacja: osoba pisze na forum, zakłada nowy temat, opisując swój problem lub pytanie, które chciałaby wyjaśnić. Jak nawiązać i utrzymać z nim kontakt nie mając dostępu do niewerbalnych czynników komunikacji. Poproś go, aby opowiedział więcej o sobie i problemie. Gdy ktoś zacznie mówić o swoim problemie, robi pierwszy krok w kierunku jego rozwiązania. Osoba samodzielnie buduje model swojego obecnego stanu. Im więcej pojawia się informacji, tym lepszy i powstaje pewien całościowy obraz, czyli „gestalt”. W tym momencie następuje „kliknięcie” i wszystko staje się jasne – to rodzaj wglądu dla psychologa lub psychoterapeuty. Wgląd możliwy jest także dla klienta w procesie mówienia o sobie i swoim problemie. Należy tylko pamiętać, że komunikacja nadal jest wymianą; nie należy stosować jednostronnego ataku za pomocą pytań. Potrzebujemy pewnego balansu pytań, odpowiedzi i komentarzy, pozytywnej oceny faktu proszenia o pomoc. Mały komplement również ma korzystny wpływ na relacje. Zachęcanie do proszenia o pomoc jest tym samym komplementem. Zwłaszcza jeśli dana osoba potrzebuje dużo czasu, aby zdecydować się na wyrażenie swojego problemu, co zdarza się dość często. Przecież każdy komplement to według E. Berne’a szczególny przypadek głaskania, bez którego nie da się ani komfortowej komunikacji, ani budowania relacji. Wołanie po imieniu (najlepiej prawdziwym) też będzie strzałem w dziesiątkę. Podaj podobny przykład ze swojego życia/praktyki. Innym sposobem na stworzenie atmosfery zaufania jest podawanie podobnych lub podobnych przykładów. Ma to coś wspólnego z opowiadaniem historii, jak zrobił to słynny mistrz relacji Milton Erickson. Wiążąc się z bohaterami opowieści i mentalnie poruszając się po ich fabule, można odkryć nowe perspektywy i sposoby spojrzenia na problem z nowej perspektywy. Im dokładniejszy i bliższy przykład historii z życia lub praktyki, tym większa szansa na stworzenie dobrego poziomu relacji. Dobry przykład może stać się metaforą późniejszego rozwiązania problemu. Wykazać głębokie zrozumienie problemu. Jeśli.