Od autorki: informacja dla zaniepokojonych rodziców i dorastających dzieci. Nastoletnie dziecko... Jak utrzymać z nim kontakt Z roku na rok jest go coraz więcej trudno ci komunikować się z dzieckiem. Stał się zupełnie nie do poznania. Dziewczęta i chłopcy, którzy jeszcze niedawno byli responsywni, uśmiechnięci, mili i posłuszni, teraz w ogóle nie chcą spędzać czasu z rodzicami. Na pytania „Jak się masz?” lub „Co było interesującego w Twoim dniu?” - odpowiedź brzmi: „Wszystko w porządku…”. Wszelkie próby nawiązania z nim kontaktu kończą się wzajemnym niezrozumieniem i irytacją. W rezultacie zaczynają się skandale... Jako kochający i troskliwi rodzice zaczynacie zadawać sobie pytanie: Co robić? Jak zapanować nad swoim „dzieckiem” nie tracąc jego zaufania? Jak nie dać się zagubić w obliczu agresji i tajemniczości dzieci? Po pierwsze, musisz zrozumieć: w okresie dojrzewania Twoje dziecko jest szczególnie bezbronne. Szkolni przyjaciele, telewizja, muzyka są teraz dla niego o wiele ważniejsze niż cokolwiek innego. Rodzice schodzą na dalszy plan. Twoje dziecko samo decyduje o niezwykle ważnym zadaniu, a mianowicie o tym, jaką niszę społeczną zajmie. Przecież w tym okresie kształtuje się osobowość człowieka, a dziecko podświadomie wybiera te relacje, które później pomogą mu dostosować się do świata dorosłych. Przeciwnie, nadmierna opieka rodzicielska opóźnia dziecko w dzieciństwie, kształtując w nim cechy infantylne. Dlatego też w tym okresie tak ważne jest, aby rodzice zaopatrzyli się w dużą cierpliwość... Jest to wiek paradoksów. Z jednej strony nastolatki pragną wolności, niezależności, możliwości podejmowania własnych decyzji, z drugiej strony wciąż nie wiedzą, jak się zachować w tym „dorosłym” świecie, co jest dobre, a co złe. Nadal potrzebują rodzicielskiej pomocy, miłości i troski. Stąd biorą się wszystkie nasze konflikty. Jesteśmy dorośli, też nie rozumiemy, jak się zachować, jak komunikować się z naszym rosnącym dzieckiem. Nie wiemy, co jest dobre, a co złe. Przecież sami nastolatkowie nie rozumieją, co się z nimi dzieje. Im bardziej czuje chęć pomocy rodziców, tym bardziej zwiększa swój dystans – oddala się od Ciebie. Wszelkie próby spokojnej (lub niespokojnej) rozmowy odbierane są jako naruszenie prywatności. A ze względu na różnicę wieku bardzo trudno jest znaleźć „wspólną płaszczyznę”. Bardzo ważne jest, abyście wy, mama i tata, starali się pamiętać o sobie w tym wieku, pamiętać o swoich doświadczeniach, pamiętać o swoich związkach, pamiętać o swoich problemach. Nie myśl, że możesz nauczyć swoje dzieci „poprawnego życia”, nie myśl, że wszystko, co ci się przydarzyło, było złe. Okres ten dała nam sama Matka Natura, co oznacza, że ​​jest on do czegoś potrzebny. W tym okresie dziecko próbuje zrozumieć sens życia, czym jest miłość, dlaczego ktoś nie chce się z nim porozumieć itp. Rodzice są zainteresowani przede wszystkim pomyślną nauką swojego dziecka, jego przyszłością, pracą itp. Pamiętaj: Dzieci mogą mieć swoje tajemnice! Warunkiem koniecznym nawiązania kontaktu jest spokój rodziców. Aby poznać tajemnice dzieci, pozwól dziecku zrozumieć, że zawsze możesz zwrócić się do ciebie o radę, ale w żadnym wypadku nie bądź nachalny ani zbyt surowy, nadejdzie czas i samo dziecko przyjdzie do ciebie po pomoc. To bardzo ważne jest, aby wiedzieć, że dziecko może wysłuchać Twoich rad, ale rób to po swojemu i przyjdzie do Ciebie ponownie. Nie powinnaś go za to karcić. Szuka swojej drogi, a jej odnalezienie polega na próbach i błędach. Po prostu bądź tam! Szanuj zdanie dziecka, ono też jest indywidualnością! Dziecko powinno czuć wsparcie, wiedzieć, że nie będzie oceniane. Opowiedz swojemu nastolatkowi o tym, przez co wtedy przechodziłeś, jak byliście przyjaciółmi, jak chodziliście na randki. I oczywiście naucz się ufać swojemu dziecku. Kiedy najbliżsi ci nie wierzą, może to być obraźliwe i upokarzające. Jeśli rodzina dziecka nie rozumie, będzie ono szukać pod każdym względem tych, którzy go zrozumieją: w szkole, na podwórku, na ulicy... Często nastoletnie dzieci mają silne kompleksy dotyczące swojego wyglądu. Szczególnie bolesne.