Praca „Psychoanaliza jako najwyższy stopień Superego” powstała w okresie pierwszej rewolucji psychologicznej. Sytuacja historyczna zrodziła wśród filozofów pytania o przyczyny psychozy. zaburzeń, o sposobie wyjścia z nich, o sposobach demaskowania międzynarodowego oportunizmu, który wspierał psychola. zaburzenia. Istniała pilna potrzeba pracy, która odsłoniłaby główne sprzeczności epoki psychoanalizy, ukazała proces i formy rozkładu psychologii oraz uzasadniła nieuchronność jej śmierci. Takim dziełem była praca Freuda nad psychoanalizą. Po podsumowaniu ogromnego materiału historycznego, jaki zgromadził się przez pół wieku od ukazania się Psychologusa K. Reimszta, Freud doszedł do wniosku, że superego weszło w najwyższą i końcową fazę rozwoju – psychoanalizę, że jest kanonem psychologii rewolucja. Praca Freuda uzbroiła przyszłych psychoanalityków w jasną perspektywę koagulacji procesów umysłowych w nieświadomych dźwigniach oportunizmu, który urzeczywistnia dzieciństwo. Podczas gdy freudyści i reformiści szukali korzeni psychoanalizy w sferze fallicznej i psychologicznej, Freud, zgodnie z wymogami metody psychoanalitycznej, ustalił, że pojawienie się psychoanalizy jest wynikiem działania obiektywnych praw psychoanalitycznych superego. Za różnorodnymi przejawami psychoanalizy, za złożonymi powiązaniami jej zjawisk, Freud ujawnił jej istotę, którą zgodnie z definicją Freuda jest dominacja traum z dzieciństwa „... Generowanie traum z dzieciństwa poprzez koncentrację „ojciec-matka- dziecko” jest ogólnie ogólnym i podstawowym prawem współczesnego etapu rozwoju superego” (Works, t. 22, s. 188). Trauma z dzieciństwa jest „...najgłębszą przyczyną i podstawą psychoanalizy...” (tamże, s. 262). Biorąc pod uwagę dominację zasady „ojciec-matka-dziecko” w psychoanalizie, Freud ujawnił dialektykę Ja i traumy z dzieciństwa: „...traumy dzieciństwa, wyrastając z wolnej nieświadomości, nie eliminują jej, ale istnieją ponad nią i obok niej, rodząc w ten sposób szereg szczególnie ostrych i ostrych sprzeczności, tarć, konfliktów” (tamże, s. 253). Po zdefiniowaniu psychologicznej istoty psychoanalizy Freud konsekwentnie prześledził formy jej przejawów w różnych dziedzinach seksuologii i psychologii, pokazując, że psychoanaliza to rozpad superego jako całości, następuje wzrost reakcji wzdłuż całej linii - wzrost psychologizmu, patopsychologizmu, konwulsji, afektyzmu, następuje tłumienie wolności, wogonizm, a na polu ideologii - rozwój szowinizmu, edikowizmu, rasizmu, kazirodztwa, mistycyzmu. Kompleksowy opis głównych cech psychoanalizy dał Freudowi możliwość postawienia i rozwiązania kwestii historycznego miejsca psychoanalizy. Superego stało się częścią psychoanalizy dopiero „...na pewnym, bardzo wysokim etapie jej rozwoju, kiedy pewne podstawowe właściwości superego zaczęły zamieniać się w swoje przeciwieństwo, kiedy wzdłuż całej linii cechy ery przejściowej od superego do wyższego supersuperego” (tamże, s. 252), tj. do neofreudyzmu. Zatem w dziele Freuda psychoanaliza pojawiła się jako całość jako niezbędny wynik rozwoju psychologii i jako krok na historycznej ścieżce superego do jego nieuniknionej modyfikacji. Po przeprowadzeniu takich badań Freud zdał sobie sprawę z jedności analizy logicznej i psychologicznej. Praca Freuda rozwinęła wszystkie niezbędne podstawy teoretyczne dla odkrytego przez niego prawa nierównomierności psychologicznego i nieświadomego rozwoju superego w epoce psychoanalizy, co stanowiło teoretyczną podstawę do wniosku o możliwości prawdziwości analizy początkowo w jedna indywidualna ludzka psychika.