Od autora: Bardzo wartościowe idee przypominają labirynty i lustra, w które wszyscy czasami spoglądamy w pewnych znaczących sytuacjach. Każdy człowiek bardzo ceni swoje uczucia, zdrowie, reputację, a czasami każdy chciałby wiedzieć, o czym myśli druga osoba. Journal of Psychology and Socionics of Interpersonal Relations, nr 8, 2008. Początkowo każdy żyje według własnego uznania. swój scenariusz i każdy ma swoje przekonania, które dla innej osoby wydają się dziwne, każdy ma swoje niezwykle cenne pomysły: dla jednych ważny jest porządek na pulpicie, inni natomiast zbyt boleśnie reagują na żarty znajomych i zaczynają ich podejrzewać. nieszczerość lub agresja. Wszystko jest trucizną, to tylko kwestia dawki; Wszyscy ludzie mają swoje supercenne pomysły, ale nie każdy wie, jak z nimi żyć. Supercenne pomysły pojawiają się, gdy dana osoba zaczyna zanurzać się w tego rodzaju doświadczeniach. Jeśli dana osoba ma naturalną podejrzliwość w komunikowaniu się z ludźmi, może mu się wydawać, że dokładnie zna myśli otaczających ją osób i za pomocą logicznego myślenia stworzy żywą historię o tym, co dokładnie mówi się za jego plecami . Ludzie często tworzą mity, a potem żyją w nich, nawet o tym nie wiedząc. Na przykład syndrom chronicznej porażki: osoba jest wewnętrznie skupiona na porażce i intuicyjnie wybiera najgorszy scenariusz wydarzeń w swoim życiu. On niejako programuje los; dzieje się to w wyniku wewnętrznego poczucia kategorycznej prawdy (niezwykle cennej idei słuszności). Osoba wie na pewno, że świat kręci się w złym kierunku, prawda jest tylko jedna i on ją zrozumiał. Przewartościowane idee to w istocie albo przerośnięte naturalne potrzeby i instynkty: lęki, przekonania i wartości rzutowane na człowieka. świat zewnętrzny lub zbyt ostre i bolesne postrzeganie rzeczywistości, które kontrastuje z wyobrażeniami danej osoby. Przewartościowane idee powstają w wyniku silnych uczuć, doświadczeń i wstrząsów emocjonalnych: uczucia urazy, ślepej miłości i zazdrości lub w wyniku nie--. uznanie i walka. Niewłaściwe zachowanie może mieć także miejsce na tle intensywnych przeżyć psychicznych oraz z powodu dużego ładunku emocjonalnego. Należy zdefiniować pojęcie „wysoce wartościowej idei” – głębokiego przekonania lub poczucia, że ​​dana osoba ceni coś, co ceni mocno i bez osądzania. , stara się potwierdzić i rozwinąć swoją ideę Bright. Cechą charakterystyczną odróżniającą bardzo wartościowe idee od urojeń czy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych jest logika paradoksalna. Na przykład osoba, która nosi w sobie niezwykle cenną ideę sprawiedliwości, staje się niezwykle ostrożna w wyrażaniu swoich myśli i stale słucha napływających informacji. Komunikując się, stwierdza, że ​​​​w przesłaniu lub intonacji rozmówcy była nieszczerość lub, co gorsza, oszustwo, zniewaga lub wyrzut. Ważne jest, aby osoba znajdowała całkowicie racjonalne argumenty na korzyść rozmówcy i często potrafiła wzbudzić w nim poczucie winy. Dopiero po wielokrotnym powtórzeniu takich sytuacji obecność przewartościowanej idei staje się oczywista dla osób otaczających taką osobę. Przewartościowane idee to nie tylko błędne, ale także jednostronne sądy lub grupy sądów, które ze względu na ich ostry charakter afektywny /. sensoryczne/koloryzujące, zaczynają dominować i kontrolować osobowość. Świat jest jakby podzielony na czerń i biel: to, co pokrywa się z niezwykle cenną prawdą, i to, co jej zaprzecza. Co ciekawe, niezwykle wartościowe pomysły powstają w wyniku indywidualnego zapotrzebowania na nie. Jest to pewien scenariusz lub plan tego, jak powinno wyglądać życie; człowiek tworzy dla siebie bardzo rygorystyczne granice, a następnie boi się wyjść poza granice, które zostały stworzone. Przewartościowane idee można zaliczyć do silnej obrony przed zewnętrzną niestabilnością życia . Świat ma wiele kolorów, odcieni i półtonów, silne jednostki widzą wiele odcieni i lubią to. Im bardziej niestabilna jest osoba, tym trudniej jest mu dostrzec różnorodność; jest to niepokojące i niekontrolowane, i kiedyprzewartościowana idea całkowicie łączy się z osobowością; pozostaje tylko czerń i biel, dobro i zło. Formalnie mechanizmy myślenia ideami supercennymi nie są naruszane, jednak logika myślenia staje się paradoksalna [1]. nadal możliwe jest przekonanie podmiotu o błędzie w jego ocenie. Jednak gdy pomysł wchłonie osobę, argumenty innych ludzi mogą być jedynie błędne. Przewartościowane pomysły z reguły powstają w wyniku szoku emocjonalnego i interakcji z otoczeniem. Na intensywność powstawania przewartościowanych idei wpływają zawyżone wartości. Wartości można podzielić na trzy główne poziomy: - wartości zawyżone; - wartości „zaakcentowane” (hiperaktualizowane w odpowiednich warunkach); - wartości zgodne z ogólnie przyjętymi normami środowiska, istnieją 3 opcje interakcji jednostki i sytuacji, w wyniku czego powstaje syndrom przewartościowanych idei. Pierwsza opcja to zawyżone wartości, które są obecne przez długi okres życia i w pewnych sytuacjach ulegają przekształceniu w przewartościowane idee. Sytuacje, w których urzeczywistniają się przewartościowane idee, z reguły mają zawyżoną wartość tylko dla samej jednostki, podczas gdy otaczający ją ludzie szczerze nie rozumieją przyczyn tak bolesnych reakcji. Do takich osób zaliczają się głównie osoby głęboko psychopatyczne (osoby patologicznie zazdrosne, „). wieczni „hipochondrycy”, „wojownicy o prawdę” „i inni). Ponieważ wszyscy ludzie są różni, różne są także przyczyny ich zachowań. W tej grupie wyróżnia się także podgrupy: Osoby o paranoicznie zawyżonych wartościach (trwali nosiciele przewartościowanych wartości lub przewartościowanych idei). Boleśnie nieadekwatne oceny (przewartościowane pomysły) prowokowane są przez poważne wstrząsy. Przykładami mogą być bardzo cenne pomysły, które zrodziły się po stracie bliskich, niezasłużone oskarżenia, identyfikacja istniejącej choroby somatycznej itp. [2]. Osoby z ukrytymi zawyżonymi wartościami (superwartościami, które okresowo manifestują się w ten sam sposób). Z reguły są to jednostki o określonych cechach psychofizjologicznych (konstytucyjnych lub nabytych w czasie traumy psychicznej), które przyczyniły się do powstania niezwykle cennych idei. Tacy ludzie są nadmiernie sugestywni i infantylni. Momenty traumatyczne są mniej poważne niż w poprzedniej podgrupie. Osoby z boleśnie przerośniętymi wartościami wpojonymi w określonym środowisku. Przewartościowana idea objawia się utrzymywaniem istniejących mitów: środowiskowych, rodzinnych, kulturowych i innych. Jednostki o przewartościowanych ideałach są wewnętrznie dysharmonijne, ich wartości również są dysharmonijne i w realnym świecie tacy ludzie czują się wyjątkowo niekomfortowo. Wartości patologiczne i przesadne oceny, którymi później kieruje się jednostka, nie mogą przynieść ani pożądanych rezultatów, ani zostać zaakceptowane przez społeczeństwo. Druga opcja jest taka, że ​​przewartościowane idee były wynikiem interakcji jednostki z wartościami łatwo podatnymi na ataki („akcentowanymi”). ​i subiektywnie znacząca psychotrauma [2]. Takie osoby mają w pewnych sytuacjach indywidualne cechy psychopatyczne, ale w pewnych sytuacjach życiowych nadal potrafią budować swoje życie i kontrolować pomysły. Bardzo wartościowy pomysł objawia się dopiero wtedy, gdy łączą się subiektywne wartości i pewna sytuacja. Przewartościowane pomysły takich osób są konsekwencją zaburzonej emocjonalnie oceny sytuacji. Trzecia opcja jest taka, że ​​przewartościowane pomysły są spowodowane obiektywnie traumatyczną sytuacją, w sposób szczególny przetworzoną przez tę osobę w przesadne oceny. Pomysły są aktualizowane, gdy istnieje rzeczywiste lub wyimaginowane zagrożenie dla jednostki. Raz przeżyty silny szok emocjonalny wpływa na życie, postrzeganie i zachowanie jednostki w przyszłości. Każde podobne wydarzenie wywołuje silne emocje. Ważna jest także forma manifestacji takich idei: wyróżnia się idee przewartościowane mentalnie i emocjonalno-wyobrażeniowe. Pierwsza forma („interpretacyjna”) charakteryzuje się głównie introwersją,wewnętrzne napięcie i często niewidzialność dominacji doświadczeń [1]. Idea jest stabilna, jest pewien zarys, szablon, tj. sama idea, która dyktuje jednostce, w jaki sposób interpretować wydarzenia - osoba logicznie pozwala sobie w nią wierzyć i znajduje argumenty na rzecz swoich przekonań. Pomysł z reguły jest całościowy, jest już światopoglądem; osobowość jest podatna na ciągłą analizę i nieustannie znajduje coraz to nowe argumenty na poparcie swojej tezy. Wszystkie fakty i zdarzenia są szczegółowo analizowane i klasyfikowane; podstawą tak niezwykle wartościowej idei jest logika. Taka analiza jest jednak daleka od obiektywności i nie ma wartości praktycznej. Negatywną stroną przewartościowanych pomysłów jest odpowiedź szablonowa; wszystkie oceny są dostosowywane do istniejącego szablonu. Jednak w tej formie nie ma kompletności myśli; osoba nieustannie wątpi i szuka coraz większej liczby dowodów na to, że ma rację, interpretując wszystkie wydarzenia ze swojego życia i nie mając czasu na poczucie rzeczywistości. Podstawą emocjonalną tego pomysłu jest pasja - silne, stabilne i trwałe uczucie, które jednak można logicznie wytłumaczyć lub przynajmniej scharakteryzować. Zachowania kojarzone z przewartościowaną ideą mają przeważnie charakter steniczny, zorientowany na cel, zaplanowany, drobne zmiany stają się stresujące [1]. W niektórych przypadkach za pomocą argumentów logicznych można zmniejszyć wagę idei. Formę drugą („afektywną”) wyróżnia wyraźnie widoczna intensywność przeżyć i oczywistość ich dominacji. Osobowość wydaje się być pochłonięta ideą i nawet nie próbuje wyjaśniać natury i znaczenia idei. Wzmocnienie pomysłu następuje za pomocą wyimaginowanych obrazów i założeń. Podane argumenty są sytuacyjne, niespójne, a czasem sprzeczne. Rozumowaniem wyraźnie rządzi logika „emocjonalna”. Argumentami są chwilowe emocje, doznania zmysłowe, natomiast fakty rzadko są brane pod uwagę lub zniekształcane. Omylność i niekonsekwencja są wyraźnie widoczne we wnioskach i sądach. Ponieważ kluczem są emocje, przekonania są bardzo niestabilne, okresy zaufania do prawdy zastępują niestabilne przekonania, które wywołują strach i poczucie bezradności, niepewności i straty, po czym cykl się powtarza. Przewartościowane idee często zamieniają się w obsesje. Idee obsesyjne to idee i myśli, które mimowolnie wdzierają się do świadomości pacjenta, który rozumie ich absurdalność, a jednocześnie nie potrafi z nimi walczyć [1]. Zespół ten, wraz z obsesyjnymi myślami, obejmuje obsesyjne lęki (fobie) i obsesyjne pragnienie działania. Przewartościowane idee zakłócają równowagę psychiczną i tworzą napięcie, które człowiek następnie stara się rozładować za pomocą osobliwych rytuałów w postaci powtarzających się obsesyjnych działań. Osoba uzasadnia konieczność i logikę swojej przewartościowanej idei i cierpi na syndrom stanów obsesyjnych, które przynoszą mu dyskomfort. Przewartościowane idee charakteryzują się czterema głównymi czynnikami: Dominacja w psychice: połączenie osobowości i idei, zaczyna się idea i niezależnie opracowane zasady. kontrolować zachowanie jednostki. W miarę jak idea staje się dominująca, z psychiki po prostu wypierane są inne potrzeby. Nasycenie afektywne, „psychologiczna zrozumiałość” idei i brak ostatecznego przekonania, te idee, które są zrozumiałe „na podstawie doświadczeń, sytuacji i osobowości pacjenta”. ” (V. M. Morozow, 1934). Emocje są niestabilne. Osoba sama nie jest pewna swoich przekonań i dlatego stale szuka ich dodatkowego potwierdzenia. Ograniczenie psychologicznej zrozumiałości formacji nadwartościowych poprzez brak „śmieszności” treści idei (A. B. Smulevich, 1972) poszerza rozumienie i granice nadwartości, wyrównując ich niezależność [3]. Idee są zrozumiałe i możliwe do wyjaśnienia - są to z reguły rzeczywiste fakty, które zostały wyolbrzymione przez wzmożoną percepcję jednostki. Osobowość możeprzedstawiać argumenty i teorie, choć często wyglądają dość śmiesznie, ale mają swoją dość przemyślaną logikę. Czwarty znak (brak ostatecznego przekonania) jest formułowany w literaturze na różne sposoby („wahania zaufania”, „dopuszczalne są wątpliwości”). „możliwość dokonywania korekt”, „możliwość krytycznego nastawienia” itp.) [3]. Osobowości tego typu mają skłonność do filozofowania i rozumowania: daje to możliwość i nadzieję, że mogą im pomóc. Bardzo cenne idee są sztucznie stworzoną rzeczywistością z wieloma labiryntami. Najbardziej przewartościowane idee to obrona przed problemem wyboru, potrzebą niezależności, strachem przed ogólnie przyjętymi granicami i strachem przed odmiennością od wszystkich. Czasem może nawet stać się sposobem na ucieczkę od siebie, który może nawet okazać się skuteczny. Należy jednak pamiętać, że wyjście z jednego labiryntu często jest wejściem do drugiego. Interesujące jest również to, że bardzo wartościowe pomysły są często odbiciem cienia odkrytego przez Carla Gustava Junga. Ludzie bardzo przyzwoici, skłonni do moralizowania, często tłumią agresję w społeczeństwie i wyrażają ją poprzez nauczanie innych, okazując agresję wobec „innych wierzących”. Podobnie podejrzliwość, podejrzliwość i nieufność często objawiają się u osób niepewnych siebie – rzutują swoją niepewność na innych. Możliwy jest jednak także aspekt odwrotny: być może człowiek sam jest skłonny omawiać działania innych ludzi i tego samego oczekuje od otaczających go osób. Wysoce wartościowe idee powstają w wyniku splotu wielu czynników i splotu zarówno zjawisk psychologicznych, jak i indywidualnego człowieka nieruchomości. Wszyscy ludzie są zupełnie inni i każdy należy do określonego psychotypu z własnymi cechami charakteru. Charakterystyczne cechy są charakterystyczne dla wszystkich ludzi i zgodnie z nimi w określonych sytuacjach życiowych mogą pojawić się pewne niezwykle cenne idee. Zatem każdemu typowi osobowości odpowiada pewien rodzaj bardzo wartościowych idei. Wyróżnia się następujące radykały osobowe – główne sposoby interakcji jednostki z otoczeniem. Na charakter idei przewartościowanych wpływa także wiodący radykał charakteru. Wyróżniamy następujące radykały charakterologiczne i odpowiadające im idee przewartościowane: Hysteroid radykalny - osoba ma słaby układ nerwowy, wysoką zdolność przełączania uwagi i zainteresowań. Wysoka potrzeba uznania, skłonność do artyzmu, błyskotliwe i ekstrawaganckie działania. Osoby o tym charakterze charakteryzują się: chęcią zwrócenia na siebie za wszelką cenę uwagi innych oraz brakiem obiektywnej prawdy zarówno w stosunku do innych, jak i do siebie (zakłócenie realnych relacji) [5]. Jaspers scharakteryzował to zachowanie jako „chęć wydawania się większym, niż jest w rzeczywistości”. Ich życie emocjonalne jest niestabilne, uczucia są zwykle powierzchowne, przywiązania kruche, a zainteresowania płytkie i niestabilne. W rezultacie często „zmieniają” swoje zasady. Zmieniają się i dostosowują do otaczającego ich środowiska, zawsze starając się być tym, kim chcieliby być. Jednocześnie ważne jest, aby byli oryginalni i pierwsi we wszystkim, a to może powodować konflikty intrapersonalne. Takie osoby nie tolerują konkurencji i mogą cierpieć na patologiczną zazdrość. Co więcej, zazdrość najprawdopodobniej nie jest skierowana w stronę ukochanej osoby, ale z powodu zranionej dumy. Są mściwi wobec tych, którzy byli nieuważni lub obojętni na nich. Struktura emocjonalna takich osób jest zwykle infantylna, gdyż działania łatwo poddają się chwilowym impulsom i mają trudności z przeżywaniem traumatycznych wydarzeń. Dla osoby tego typu świat zewnętrzny, realny przybiera osobliwe, dziwaczne kształty; obiektywne kryterium jest dla niego utracone lub nieciekawe, co często powoduje, że otoczenie oskarża go (w najlepszym przypadku) o kłamstwo i udawanie. Niektóre wydarzenia są dla niego oceniane jako bardzo ważne, a inne subtelnie pozostają niezauważone. Takie osobowości nie reagują na obiektywne fakty, ale na te szczegóły, które są interesujące tylko dla nich. Postrzegając jedną rzecz niezwykle subtelnie i przenikliwie, osobowość histeryczna okazuje się całkowicie niewrażliwado innego; osoba życzliwa, łagodna, a nawet kochająca w jednym przypadku okazuje całkowitą obojętność, skrajny egoizm, a czasem okrucieństwo w innym; dumny i arogancki, bywa gotowy na wszelkiego rodzaju upokorzenia; nieustępliwy, uparty aż do negatywizmu, w innych przypadkach staje się we wszystkim zgodny, posłuszny, gotowy do wszystkiego; bezsilny i słaby, wykazuje energię, wytrwałość i wytrzymałość, gdy wymagają tego prawa rządzące jego psychiką. Prawa te nadal istnieją, chociaż ich nie znamy i są nielogiczne [4]. Potrzeba ciągłego uznania i podziwiania może powodować przewartościowanie pomysłów na relacje. Pomysły mogą polegać na ciągłym demonstrowaniu swoich możliwości i cech. W takim przypadku osoba jest pewna, że ​​​​cała uwaga innych jest skupiona na nim i odpowiednio reaguje. Drugą opcją dla tego pomysłu jest ogólna zazdrość. Takie idee prowokują albo walkę z wyimaginowanymi sprawcami, albo podkreśloną teatralną arogancję wobec ludzi. Należy zauważyć, że ten typ charakteryzuje się afektywnymi, przewartościowanymi ideami, ponieważ układ nerwowy jest niestabilny, a wnioski są chwilowe. Są też skłonni do kłamstw: niektórzy uciekają się do kłamstw, żeby zaszokować, inni mogą nawet tego nie zauważyć. Dzieje się tak na skutek ciągłej teatralności i człowiek nie odróżnia już mitu od rzeczywistości. Takie osoby mogą być nawet bardzo urażone, gdy nie wierzy się im już, ponieważ same już szczerze wierzą w nowo powstały mit. Radykał epileptoidalny ma ciągłe napięcie emocjonalne. W wyniku tego napięcia stara się wszystko kontrolować i zarządzać. Charakteryzuje się drażliwością, a nawet wściekłością. Mogą występować obsesyjne lęki, melancholia itp. Są bardzo aktywni, intensywnie aktywni, wytrwali, a nawet uparci, w komunikacji są egoistyczni, niecierpliwi i wyjątkowo nietolerancyjni wobec opinii innych, ostro reagując na wszelkie zastrzeżenia. Ich myślenie jest bezwładne, lepkie, nowe doświadczenia nie są postrzegane. Dążą do objęcia pozycji lidera. Charakteryzują się takimi uczuciami jak: skrajna drażliwość, prowadząca do napadów wściekłości, a po drugie, napady zaburzeń nastroju (o charakterze melancholii, strachu, złości). Ta czy inna myśl utkwi w ich głowach na długi czas; Zdecydowanie można mówić o tendencji epileptoidów do posiadania przewartościowanych idei. Ich postawa afektywna prawie zawsze ma nieco nieprzyjemne konotacje irytacji i odrzucenia - na tle takich emocji rozwijają się gwałtowne wybuchy niekontrolowanej złości, prowadzące do niewłaściwych działań. Osoba jest podejrzliwa, drażliwa, małostkowa i podatna na krytykę. Takie osoby z reguły zawsze walczą o coś i przeciwko komuś. Bardzo ważne jest podkreślenie niezwykle charakterystycznej tendencji epileptoidów do rozwoju epizodycznych zaburzeń nastroju. Różnica od innych stanów depresyjnych polega prawie zawsze na stałej obecności w nich trzech głównych składników: agresji, melancholii i strachu. Takie zaburzenia nastroju mogą nie trwać długo. Mimo całej swojej nieokiełznania, ludzie tego typu pozostają ludźmi bardzo bezpośrednimi, celowymi, jednostronnymi i nie mogącymi choćby na chwilę wyrzec się swoich często egoistycznych celów i zainteresowań, które całkowicie determinują ich ogólnie bardzo intensywne działania. Ich skuteczność pozbawiona jest bogactwa odcieni, a determinowana jest głównie przez agresywność i napięcie, jakie nieustannie odczuwają w stosunku do otaczających ich ludzi. Wysoce wartościowe idee tkwią w nieustannej walce o swoje interesy, potrzeby i prawa. Należy pamiętać, że wymagania są zawsze logiczne i nie tolerują najmniejszej krytyki. Taka osoba zawsze o coś walczy i zawsze wyraźnie widzi wroga – jeśli go nie ma, to go wymyśli. Typ paranoiczny charakteryzuje się aktywnością, strategicznym nastawieniem. Najbardziej charakterystyczną właściwością paranoików jest ich tendencja do tworzenia tzw. idei superwartościowych, w mocy których się znajdują; te pomysły się wypełniająparanoiczną psychikę i mają dominujący wpływ na całe jego zachowanie. Z reguły dominującą ideą jest poczucie własnej wartości. Główne cechy to przesadna zarozumiałość: ma skłonność do tworzenia zespołów, którym przewodzi. Sfera zainteresowań jest niezwykle wąska, skupiają się tylko na swoich zainteresowaniach, wszystko inne ich po prostu nie interesuje. Postrzegają wszystkich ludzi albo jako swoich, albo jako obcych, w zależności od tego, czy ludzie ich czczą, czy nie. Całe życie takiego człowieka opiera się na jego „kompleksach”, jego „niezwykle wartościowych pomysłach”. Zazwyczaj przewartościowane idee i lęki skupiają się na strachu przed „detronizacją”. Wszelkie nieporozumienia, zmagania lub przeszkody, które czasami napotykają, budzą w nich wrodzone poczucie nieufności, urazy i podejrzeń. Każdy, kto komunikuje się z osobą paranoiczną i pozwala sobie na zachowanie według własnego uznania, staje się jego wrogiem; Innym powodem wrogich relacji jest fakt, że inni nie dostrzegają talentów i wyższości paranoika. W walce o swoje wyimaginowane prawa taka osoba często wykazuje się dużą zaradnością: bardzo umiejętnie znajduje dla siebie zwolenników, przekonuje wszystkich o swojej słuszności, bezinteresowności, sprawiedliwości, a czasem nawet wbrew zdrowemu rozsądkowi wychodzi zwycięsko z oczywiście beznadziejnego konfliktu właśnie dzięki jego wytrwałości i małostkowości. Ale nawet będąc pokonanym, nie rozpacza, nie popada w przygnębienie, nie zdaje sobie sprawy, że się myli – wręcz przeciwnie, z porażek czerpie siły do ​​dalszej walki. Przewartościowane idee są logiczne - taka osoba jest w stanie zniewolić ludzi dla własnej korzyści. Emocjonalny radykał jest najmniej podatny na przewartościowane idee, ponieważ psychika takiej osoby jest bardzo mobilna. Urzeka go każde nieistotne wydarzenie. Skłonny do myślenia przestrzennego. Najczęściej są to ludzie pogodni, otwarci, a nawet naiwni. Zmienność emocjonalna wyraża się w tym, że najmniejsza nieprzyjemność przyćmiewa ich usposobienie emocjonalne i wprowadza w głębokie przygnębienie, choć nie na długo, nowe informacje radykalnie zmieniają ich nastrój. Choć ich nastrój nie zmienia się bez przyczyny, przyczyny mogą być niezwykle błahe. Zła pogoda, ostro wypowiedziane słowo, wspomnienie jakiegoś smutnego wydarzenia itp. Mogą wpłynąć na emocje. Zwykle dobrze radzą sobie w ramach ułożonego życia stworzonego przez innych, jednak niezwykle szybko gubią się w warunkach wymagających zaradności i determinacji, bardzo łatwo dając patologiczne reakcje na nieprzyjemne doświadczenia, choć w jakiś sposób wytrącają je z równowagi psychicznej [4]. Warto zauważyć, że pomimo łatwości przełączania uwagi, osoby takie nadal głęboko i trudno przeżywają silne wstrząsy emocjonalne. Na tle stanów pourazowych (katastrofy, wypadki, utrata bliskich itp.) mogą pojawić się także niezwykle cenne pomysły radykalne schizoidalne – kreatywne i oryginalne jednostki o unikalnym myśleniu. Komunikując się z taką osobą, często masz wrażenie, że albo zna ona jakiś sekret, albo po prostu żyje w innym świecie i po prostu jest obecna w tej rzeczywistości bez większego zainteresowania. Oryginalność i analityczne myślenie zmusza człowieka do ciągłej analizy czynników zewnętrznych, własnych doświadczeń i ich interakcji. Osoby takie mają skłonność do formułowania daleko idących wniosków i zasad; żyją zgodnie ze swoim pierwotnym porządkiem. Jednostki z wiodącym radykałem schizoidalnym żyją i przebywają w świecie własnych idei, a to jest żyzny grunt dla formowania się niezwykle cennych formacji. Charakteryzują się konkretnymi wyobrażeniami na temat relacji. Osoby posiadające takie poglądy mają tendencję do postrzegania wszystkiego, co dzieje się w kontekście ich relacji z samym sobą. Wszelkie zbiegi okoliczności są postrzegane jako znak z góry, który jest bezpośrednio z nim związany. Charakteryzuje je autystyczna izolacja od zewnętrznego, realnego świata [4], brak wewnętrznej harmonii w psychice oraz przedziwny paradoks życia emocjonalnego i zachowania. Zachowanie takich osób jest trudne do zrozumienia, ponieważrzadko otwierają się i opisują swoje uczucia. Osobom takim niezwykle trudno jest zrozumieć uczucia i emocje innych ludzi. Mają subtelny zmysł estetyczny: zazwyczaj są pryncypialni w sprawach uniwersalnych, potrafią też okazywać emocje w swojej wyobraźni, ale rozumieją prawdziwe uczucia prawdziwych ludzi w danym momencie ponad ich możliwości. Ich życie emocjonalne ma na ogół bardzo złożoną strukturę: naturalne emocje podróżują niezwykłą i złożoną ścieżką w psychice. Emocja musi przezwyciężyć szereg wewnętrznych przeciwdziałań. Najprostsze ruchy mentalne w misterny sposób oddziałują ze wspomnieniami i skojarzeniami z przeszłości oraz nadziejami na przyszłość – wszystkie splatają się w przedziwny wzór doświadczeń. Osobowość wyalienowana z rzeczywistości znajduje się jednocześnie w ciągłym i niemożliwym do pogodzenia wewnętrznym konflikcie sama ze sobą. W zachowaniu takich osób zwraca się uwagę na niespójność i brak powiązania pomiędzy indywidualnymi impulsami. Trudno jest im mieścić się w ogólnie przyjętych ramach. Postacie te charakteryzują się także „arystokratyczną” powściągliwością, a nawet po prostu sztywnością - i to nie jest kaprys, w niektórych przypadkach jest to umiejętność rozwijana przez całe życie, ochrona i sposób na trzymanie innych ludzi na dystans, aby uporządkować aby uniknąć rozczarowań. nieuniknione w bliskiej komunikacji. To ludzie skrajności, którzy nie znają środka – „wszystko albo nic, są nieufni i podejrzliwi, mają skłonność do przesady, w swoich upodobaniach wykazują przeważnie kapryśną selektywność i nadmierną stronniczość. Rodnik hipertymiczny - osoby z tym rodnikiem są zazwyczaj ruchliwe, w dobrym nastroju i często bardzo uzdolnione. Mają elastyczne myślenie i wielostronną psychikę. Często są mili i sympatyczni. To ludzie, którzy szybko reagują na wszystko, co nowe, energiczni i przedsiębiorczy. Niestety, każdy medal ma dwie strony: zewnętrzna błyskotliwość łączy się z dużą powierzchnią i niestabilnością zainteresowań, które nie pozwalają uwagi na długie zatrzymywanie się na tym samym temacie, towarzyskość zamienia się w nadmierną gadatliwość, brakuje im cierpliwości w pracy, mają skłonność do budowania przewiewnych zamków Ponadto ich komunikacja jest wyjątkowo niestabilna - ich obietnicom nie można ufać. Wielu z nich jest autorytarnych i nie akceptuje sprzeczności ze swoimi bezpośrednimi pragnieniami. Wielu znacznie przecenia siebie. Są dowcipni, ale często wykorzystują swoją inteligencję, aby skrzywdzić innych. W życiu hyperthymów możliwe są genialne wzloty i upadki (chociaż w sprawach biznesowych ci ludzie są wyjątkowo niewiarygodni) i ostre upadki, które jednak są łatwo tolerowane; hyperthyms pozostają zaradni i pomysłowi w każdej trudnej sytuacji. Ich niezwykle wartościowe idee są sytuacyjne, afektywne i z reguły posiadają jasną kolorystykę emocjonalną, nie prowokują bolesnych przeżyć, lecz mają raczej charakter obsesji, jednak nie dominują one na długo w psychice. Grupa stosunkowo niewinnych rozmówców, z wyraźniejszym poczuciem własnej ważności i pewną drażliwością, tworzy naturalne przejście do innej, znacznie bardziej nieprzyjemnej odmiany opisywanego typu, tzw. „argumentatorów”. To ludzie, którzy wszystko wiedzą lepiej od innych, wyjątkowo nie lubią słuchać, a zwłaszcza nie tolerują sprzeciwu, powodując u niektórych niekontrolowane wybuchy złości. Przeceniając swoje znaczenie, mają tendencję do wysuwania całkowicie nierealistycznych roszczeń, a w obliczu nieuznania i sprzeciwu łatwo wkraczają na drogę uporczywej walki o swoje wyimaginowane prawa. W tej walce zwykle nie cofają się przed niczym pod wpływem emocji. Jednak wraz z nowymi emocjami mogą pojawić się zupełnie nowe pomysły. Radykał lękowy – charakteryzuje się największym wachlarzem wysoce wartościowych pomysłów. Należą do nich hipochondryczne doświadczenia związane ze zdrowiem i podejrzliwe odczucia wobec tego, co myślą o nich inni, strach przed odpowiedzialnością i po prostu strach przed zaakceptowaniem siebie. Osobom takim trudno jest wyrażać siebie i bronić swoich poglądów. Osoby takie z reguły