Od autora: Nowe rozdziały książki „Holografia Oddechu”, cała książka jest tutaj Śmierć i Nieśmiertelność Teraz porozmawiamy o rzeczach, które są z reguły nadawane w naszym społeczeństwie przez przedstawicieli paranauki, czyli w zasadzie - każdego, kto zajmuje się wiedzą... Chcę tylko powiedzieć, że przedstawiciele oficjalnej nauki nie mogą powstrzymać się od myślenia o sacrum, że czyli o tym, czego nauka ich nie opisuje... jeszcze nie. W końcu to też ludzie! I niczym prawdziwi naukowcy powinni znać przynajmniej historię powstania swojej nauki, która ma swoje korzenie w stosunkowo niedawnej przeszłości w pseudonaukowych odkryciach. Mówię o prawdziwych przedstawicielach badań naukowych io każdej oficjalnej dyscyplinie naukowej. A ludzie dalecy od nauki do paranauki dochodzą od drugiej strony - od strony mistycyzmu, ezoteryki, z poziomu codziennej magii i przesądów, czyli od strony mistycyzmu, ezoteryki. polega na tym, że nie podlega systematycznej refleksji i naukowemu uzasadnieniu. Dlatego mówię, że są tematy przystępne dla wszystkich normalnych ludzi, jak to się mówi, osób o średnim poziomie neurotyczności. Jednym z tych tematów jest temat „Wiecznego” – TEGO, co naprawdę jest w nas, poza nami lub z nami, ale nigdy nie umiera. Przyjrzeliśmy się więc czterem podstawowym śmierciom. Jeśli zestawimy je w kolejności powstawania podstawowych emocji, to są to następujące śmierci: Śmierć świni (psa) Śmierć wojownika (kota) Śmierć mnicha Śmierć bufona Pierwsze dwie śmierci wyznaczają program negatywny śmierci, gdy umierają ciężko i boleśnie; dwie drugie śmierci wyznaczają pozytywny program śmierci, kiedy umierają łatwo, a nawet żartobliwie. Jeśli odejdziemy od tych dwóch definicji programu śmierci i spróbujemy ukształtować je, jak to się mówi, bliższe życiu, to możemy je odnaleźć. w naszym środowisku kulturowym podobne rozważania na temat zjawiska śmierci. Same terminy „program śmierci”, „program starzenia się” itp. występują w medycynie i filozofii w różnych kontekstach, ale głównie w tym jednym znaczeniu, które określiłem jako OPS. Wśród ludzi, czyli, jak mówią, na świecie, to znaczy we wszystkich innych przypadkach, po prostu używa się pojęcia śmierci, ale znowu sugeruje się OPS. Współczesna koncepcja śmierci rzadko wiąże się z czymś pozytywnym, z wyjątkiem mówiąc o poczuciu odpowiedzialności za dzieci, pamięci i wdzięczności ze strony potomków, „śmierci w imię życia na Ziemi”, duchowej nieśmiertelności, idei niekończącej się reinkarnacji i prawie karmy, koncepcjach świętości, oświecenia itp. ., czyli z poziomu filozofii moralnej. Innymi słowy, w naszej współczesnej rzeczywistości różne koncepcje nieśmiertelności są najbardziej odpowiednie dla PPP... Ale nieśmiertelność jest idealizacją, a idealizacja nie jest przez nas akceptowana - wszyscy jesteśmy w pewnym sensie realistami, a dokładniej „realistami” w cytuje, przyzwyczajeni do życia według zasady: zatem czego nie akceptujemy – nie wierzymy w to, a w co nie wierzymy – nie istnieje, a czego nie ma – to w ogóle nie może istnieć. Przypomnijmy klasyka: „Skomponowałeś i opublikowałeś w swoim mądrym dziele, jak stwierdził ks. Gerasima, że ​​rzekomo na największym źródle światła, Słońcu, znajdują się rzekomo czarne plamy. To nie może się zdarzyć, bo to się nigdy nie stanie. Jak można zobaczyć plamy na słońcu, jeśli nie można na nie spojrzeć zwykłymi ludzkimi oczami, i dlaczego są na nim plamy, skoro można się bez nich obejść? Z jakiego mokrego ciała są zbudowane te plamy, jeśli nie palą? Może myślisz, że ryby też żyją na słońcu? Wybacz mi, trujący ćpaku, że zrobiłem taki głupi żart! Jestem strasznie oddany nauce!” - Wasilij Semi-Bułatow, emerytowany sierżant szlachecki, pisze do swojego sąsiada „Don Troops” (z opowiadania Antona Pawłowicza Czechowa „List do uczonego sąsiada”). Nawiasem mówiąc, ta sytuacja metodologiczna jest charakterystyczna dla omawianej już cywilizacji księżycowej, której cechą charakterystyczną jest priorytet wartości materialnych, czyli w istocie priorytet niższych ciężkich emocji. ze wszystkichZ różnorodności osiągnięć naszej miary dostępne są nam „masowo” tylko dwie śmierci - pierwsza, związana z trudnymi emocjami. Można powiedzieć, że nie tylko żyjemy „jak koty i psy”, ale także umieramy „jak koty i psy” (do tego porównania powrócimy później). Ta sytuacja życia i śmierci jest dla nas tak powszechna, że ​​wszystkie inne klasyfikujemy w najlepszym razie jako mity, alegorie i idealizacje nieżyciowe. Rozważmy na przykład „modny” w cywilizacji księżycowej mit o „końcu świata”. ”...Koniec świata czy koniec Ciemności? Program Działań Bądźmy realistami, czyli unikajmy z jednej strony nadmiernej mistyfikacji, a z drugiej ślepego materializmu; Nie bądźmy idealistami, ale też nie fatalistami. Sytuacja życia i związanej z nią śmierci, w której dominują ciężkie emocje, jest z jednej strony niebezpieczna, ponieważ śmierć widzi się w agonii, a w tym przypadku widzi się koniec świata. z drugiej strony jako agonia całej ludzkości, także dlatego, że sama śmierć jest tu uproszczona i prymitywizowana, w tym sensie, że dosłownie postrzegana jest jako rażące zniszczenie materii. Co nie jest zaskakujące, ponieważ ciężkie emocje wciągają cię w kałużę ciemności niewiedzy, niewiedzy, ślepoty metodologicznej i herezji pojęciowej Wszak jedyne obiektywne, co można powiedzieć w przypadku zaistnienia tego właśnie „! koniec świata” to oczekiwane i przewidywalne metamorfozy geomagnetyczne, spowodowane pewnymi wzorcami astronomicznymi. Dla nas, ludzi, takie zmiany w ruchu planet i gwiazd są oczywiście obarczone metamorfozami bioenergetycznymi. Oznacza to, że pozostaje pytanie: czy wytrzymamy nasze zmiany energetyczne? Inne pytania dotyczące „sprawiedliwego ognia”, „globalnego potopu”, rozczłonkowania ciała, pożerania grzeszników przez istoty piekielne i inne podobne koszmary i fantazje apokaliptyczne są co najmniej nienaukowe, absurdalne, a czasem po prostu głupie i mówią tylko strachu przed niewiedzą! Nasze własne ciężkie wibracje mogą zakłócać adaptację do nowych warunków, ponieważ ciężkie emocje po prostu zakłócają naszą „odporność energetyczną” i elastyczną adaptację do nowych warunków energetycznych. Przecież jeśli zwrócimy się do idei szamanizmu, przypomnimy sobie, że nasz czysto ludzki znajduje się na poziomie klatki piersiowej, energetycznego naczynia rdzenia serca, czyli w środkowym domu wartości. A w przypadku kryzysu energetycznego fala przemian wypełnia przede wszystkim izbę niższą, czyli naczynia izby niższej, które bezpośrednio odpowiadają za budowę nowej fizyczności. A ciężkie, fundamentalne emocje powstające w tych naczyniach energetycznych jako pierwsze ulegają metamorfozie. Tak więc nasze ciężkie, zwierzęce emocje zdają się znajdować pod tą falą apokalipsy, a emocje piersiowe, które są lekkie, „unoszą się”. Emocje lekkie z definicji znajdują się wyżej niż środek ciężkości – zarówno emocjonalny „środek ciężkości” ludzkiej duszy, jak i fizyczny środek ciężkości ludzkiego ciała (znajdujący się na poziomie splotu słonecznego, czyli tzw. naczynie pragnień - żołądek). Inaczej mówiąc, kto tonie w globalnej powodzi, w swoim emocjonalnym postrzeganiu znajduje się „pod wodą”, czyli w niższej izbie wartości – w strachu, agresji, urazie… Że to znaczy, że globalna powódź to przede wszystkim nasze dusze - można się tylko „zadławić” ciężkimi emocjami, „utopić”, jak to mówią, w wirze namiętności i urazów. W końcu namiętność to złożona emocja, która nawet na poziomie dźwięku zawiera w sobie trójcę strachu – namiętność, ale także agresję seksualną. Jaki jest zatem koniec świata? Jeśli przez „światło” rozumiemy sposób życia cywilizacji księżycowej, czyli „światło księżyca”, zbudowane na ciężkich emocjach, to jest to raczej ciemność emocjonalna niż światło (jak na przykład w taoizmie: Słońce to dzień, światło, ciepło, Księżyc – noc, ciemność, zimno). Potem okazuje się, że nieustannie marzymy nie o końcu świata, ale o „końcu Ciemności”. Cywilizacja księżycowa definiuje zatem wartości związane z emocjami trudnymi, emocjami oczywistymi, emocjami bardziej życiowymi, można by rzec – z ciała. Z tego punktu widzeniamożna powiedzieć, że OPS to program śmierci ciała, czyli program śmierci z ciała, podczas gdy PPS to program śmierci z umysłu, czyli program śmierci z ducha (lub po prostu śmierć umysłu). , śmierć ducha). W tym kontekście możemy pominąć różnice w pojęciach „umysłu” i „ducha”, rozważamy bowiem dwoistość programu śmierci, gdzie PPS kojarzy się z lekkimi emocjami związanymi ze środkowym domem wartości, gdzie dusza ludzka jest na pierwszym miejscu, a duch i umysł znajdują się właściwie wyżej – w wyższej izbie wartości, gdzie nie kształtują się już podstawowe emocje. Łatwo zrozumieć, że PPS kształtuje się w cywilizacji słonecznej, ale w naszej cywilizacji księżycowej wszystko, co z niego pozostało, to to, co nazywamy PPS, wyróżniając jako antypod także OPS. Można nawet założyć, że w cywilizacji słonecznej istnieje jedynie „Program Nieśmiertelności”, a nawet bezosobowy „Program Miary”, i program ten nie dotyczy nawet lekkich emocji, ale wyższych - izby wyższej wartości, czyli jest dla Ducha i Wyższego Umysłu Trudno nam zrozumieć wszystko, co się mówi o PPS i OPS, łącznie z autorem tego, co zostało napisane, ze względu na nasze konceptualne myślenie - prawie niemożliwe jest „oderwanie się” od. to, żyjąc w polu mentalnym społeczeństwa Poniżej podam kolejną z najważniejszych różnic pomiędzy tymi dwoma programami, które aby opisać trzeba dokładnie dobrać wzorce mowy. Całkowicie zwyczajowo mówimy o śmierci w czasie przyszłym, że „wszyscy umrą…”, „śmierć nadejdzie…” itp. Powiedzieć: „śmierć już nadeszła” lub „już jesteśmy martwi” brzmi dla nas absurdalnie, przerażająco, filozoficznie zagmatwając, to znaczy w jakiś sposób błędnie. Ale śmierć jest miarą, a miara, w zasadzie, jest ponadczasowa – miara była, jest i będzie. Tak jak świat, czyli świat wewnętrzny, nie ma związku z czasem – ten stan, można by rzec, jest absolutny, transcendentalny, idealny… Strach przed śmiercią zamienia śmierć w przyszłość. Jak już powiedziano, ciężkie myśli o śmierci w przyszłości są główną oznaką OPS. Oznacza to, że OPS charakteryzuje się śmiercią w przyszłości. Teraz możemy połączyć wszystkie oznaki OPS - OPS charakteryzuje się poważną śmiercią ciała w przyszłości, natomiast PPS charakteryzuje się lekkimi emocjami i aktywnym udziałem umysłu (jak powiedzieliśmy: „śmierć z umysłu”, „śmierć umysłu”). Umysł może uczestniczyć w wyznaczaniu celów, czyli „patrzeć” w przyszłość. Aby jednak umysł człowieka mógł „patrzeć” w przyszłość, nie obciążony lękami i ambicjami, konieczne jest, aby umysł był wolny od ciężkich programów i obcych postaw. Oznacza to, że taki umysł potrzebuje pewnego rodzaju oczyszczenia, wyzwolenia, katharsis, innymi słowy „spojrzenia w przeszłość”. Nazywam ten proces „rewizją” – termin ten zapożyczyłem z obszernej literatury na temat samowiedzy. Ale co do poniższej rewizji. Teraz chcę uzupełnić i połączyć wszystko, co zostało powiedziane o PPS: PPS charakteryzuje się łatwą śmiercią umysłu w przeszłości, w ezoterycznej kulturze ludowej śmierć ta jest uważana za jedyną (co nasuwa odpowiedni wniosek na temat natury kultury ezoterycznej): uważa się, że śmierć zawsze następuje po lewej stronie i nieco z tyłu; Powiedziano już powyżej, że ten kierunek śmierci wyznacza również kierunek wektora z wątroby do serca. Ale po lewej stronie jest nasza przeszłość! Fakt ten wykorzystuje się także we współczesnej psychologii i psychoterapii, gdzie twierdzi się, że gdy człowiek pamięta przeszłość, jego wzrok jest skierowany w lewo; zjawisko to może mieć wyjątki dla tych osób, których percepcja jest, jak to się mówi, „odwrócona” i tym samym pozostawia pewien ślad w myśleniu, zachowaniu i całej psychice osoby odwróconej jako całości, co tylko potwierdza regułę, a nie temu zaprzeczyć. Warto także pamiętać, że współcześni ludzie piszą od lewej do prawej, czyli od przeszłości do przyszłości, w przeciwieństwie do starożytnych liter, gdzie piszą np. od góry do dołu, czy też w ogóle posługują się skomplikowanymi strukturami przestrzennymi - hieroglify, runy, mandale itp. . Jednak niektóre narody, ze względu na specyfikę swojej mentalności, piszą od prawej do lewej, co ponownie tylko potwierdza regułę - przeszłość jest po lewej stronie.Innymi słowy, współczesne pismo „księżycowe”, a także powszechnie dostępny sposób przekazywania informacji – mowa, ma charakter psychoanalityczny, natomiast pismo „słoneczne” i sposób przekazywania informacji – intuicja, ma charakter psychosyntetyczny. Niemniej jednak chcę jeszcze raz zaznaczyć, że nie możemy wyrzec się trudnych emocji, to one są emocjami najbardziej oczywistymi i żywotnymi, stanowią pokarm i inspirację dla naszej fizyczności. Przecież wyparcie, powściągliwość, kontrola wszelkich trudnych emocji, a z drugiej strony ślepe podążanie, fiksacja i pobłażanie im, może być węzłem karmicznym, czyli źródłem okresowych i typowych problemów życiowych. Rozwiązywanie takich problemów jest zadaniem Praktyki przez duże P, albo można powiedzieć tak: umiejętność powiązania emocji z ciałem i umysłem to esencja Praktyki, albo tak: harmonijny rozwój wszystkich pięciu emocji to Praktyka (wcześniej uznano to za drugi cel zanurzenia holotropowego). Przecież emocja znajduje się pośrodku między ciałem a umysłem we wszystkich zmysłach: ontologicznie, to znaczy w życiu, emocje pojawiają się po ideach, ale przed somatycznymi przejawami cielesnymi; a na poziomie domów wartości danej osoby emocje należą do środkowego domu wartości - powyżej domu fizycznego, ale poniżej domu mentalnego. Ponadto OPS nie jest w pewnym sensie programem negatywnym „złego”, „niepożądanego”, „patologicznego” itp. Jest to ta sama znacząca część naszej koncepcji życia, siła napędowa życia, co kadra nauczycielska. Życia nie zawsze można mierzyć tylko przeszłością lub przyszłością – życie należy jednak oceniać zarówno z punktu widzenia miary przeszłości, jak i miary przyszłości, można by rzec – pośrodku, pomiędzy przeszłością a przeszłością. przyszłość, tu i teraz. Które, nawiasem mówiąc, można etymologicznie określić jako szczęście. A kiedy człowiek jest szczęśliwy, jest nieśmiertelny, ponieważ dla niego nie ma OPS w przyszłości, nie ma PPS w przeszłości, nie ma śmierci ciała, nie ma śmierci umysłu - jest on poza czasem i przestrzenią. Jak w społeczeństwie, tak i w jednostce – bez przeszłości (historii) nie ma przyszłości; ale nawet bez spojrzenia w przyszłość, to znaczy bez celów, nie będziesz w stanie ocenić i ponownie rozważyć życia, które prowadziłeś, także w odniesieniu do zmiany cywilizacji „słonecznej” i „księżycowej”: integralnego życia ludzkość porusza się pomiędzy wartościami Słońca i Księżyca - na Ziemi (mam na myśli nie astronomiczne wielkości przestrzenne pomiędzy Słońcem a Księżycem, ale astrologiczne, czyli energetyczne oddziaływanie Słońca i Księżyca na Ludzkość jako całość i poszczególne cywilizacje). Księżycowa kobieta i mężczyzna A teraz kilka „swobodnych” myśli na temat współczesnej moralności i współczesnego życia w ogóle, w uzupełnieniu do tego, co właśnie zostało powiedziane i tego, co zostało powiedziane jeszcze wcześniej. Po pierwsze, o współczesnej kobiecie Mówiliśmy już powyżej o współczesnych standardach kobiecego piękna i urody w ogóle. Zachodnia psychologia kobiet nieustannie narzuca ideę „odchudzania” nawet tym, którzy obiektywnie tego nie potrzebują. Ale fakt, że cienka budowa ciała prowadzi z jednej strony do wzrostu agresywności, a z drugiej do melancholii - to oczywiście nie wchodzi w rachubę. Chociaż wiadomo, że zmianie fizyczności zawsze towarzyszy zmiana psychiki, przede wszystkim u kobiety. Wiadomo też, że kobieta jest psychicznie silniej związana ze swoją fizycznością, a jej samoocena w większym stopniu niż u mężczyzny zależy od parametrów cielesnych. Przecież nawet strzyżeniu włosów towarzyszą podobne zjawiska psychiczne. Jeśli mówimy nie tylko o psychice, ale o energii, to uważa się, że włosy i paznokcie są rodzajem „anten” do usuwania nadmiaru energii, czyli nadmiaru ciężkich emocji. Nie bez powodu te części ciała stale rosną i nie mają zakończeń nerwowych - czym jest to, jeśli nie „odpadami” materiału energetycznego lub kanałem usuwania tego materiału?... To prawda, najczęściej i do kobieta, która schudła, w większym stopniu popada w agresję, a nie w smutek, czyli, jak to się mówi, „wpada w złość”. I o sukach, a także o „kobiecej przyjaźni”, „kobiecej suce” itp. ludzie powiedzieli dużo, oczywiście, powiedzieliz męskiego punktu widzenia (ale do mężczyzny wrócimy później). A jeśli chodzi o popadanie w czystą melancholię w przypadku utraty wagi - a czysta melancholia, przypominam, jest łagodną emocją, to na tę melancholię nadal trzeba umieć „zarobić”, „zarobić”, a nawet „zarobić”, i nie jest to możliwe dla wszystkich współczesnych kobiet, ale tylko dla tych, które nieustannie poszukują duchowo i psychologicznie, ścieżki samozaparcia, czyli w naszym przypadku warunkowo - dla „zakonnic”. Ale musisz zrozumieć, że ogólnie przyjęte światowe radości takich kobiet są nieco umniejszane, czyniąc je w pewnym sensie zimnymi, niewrażliwymi, oziębłymi… to znaczy „nieaktualnymi”. Z drugiej strony nie nalegamy kobiety, aby po prostu przybrały na wadze lub schudły. Jak już powiedziano, zarówno szczupłość, jak i otyłość są różne. Kobieca pełnia nie musi być ciężka, czyli trzymać kobietę w strachu... Jest też pełnia w radości! Po prostu musisz zrozumieć: jeśli masz wiedzę, wiesz, to jesteś uzbrojony na błędy. Na przykład chudej kobiecie „zachodniej” trudno jest wychowywać dzieci, ponieważ chudej kobiecie trudno jest kochać dzieci. , nawet jej własny. Bez względu na to, jak bardzo zabiega o miłość do dzieci, nie kończy się to miłością, która, jak mówią w psychologii, powinna być dla dzieci – bezwarunkową miłością do dzieci. Przecież wściekłość (typowa wersja szczupłej kobiety) wymaga zarówno w biznesie, jak i w miłości do dzieci jednej z najważniejszych rzeczy - kierunku, rozsądku, konwencji, ale to już nie jest miłość bezwarunkowa. A czysta melancholia (mniej typowa odmiana szczupłej kobiety) niczego nie wymaga – to jeszcze nie jest miłość… W jednym i drugim przypadku szczupła kobieta traci bezwarunkową miłość. Kobieta, która urodziła, zaczyna przybierać na wadze, przede wszystkim z tego, że dziecko napełnia ją szczęściem, radością, czułością! Ale to na przykład zaprzecza programowi nowoczesnej kobiety biznesu... Dlatego współczesne standardy wychowania coraz częściej zabierają dzieci z rodziny, zabierając w ten sposób to, czego we współczesnych kobietach tak mało - miłość i radość, a przez to pełnia wszystkiego, co żyje, pełnia w ciele i pełnia w duszy. I być może pełnia w Duchu... A teraz, jeśli chodzi o współczesnego człowieka, zachodnia męska psychologia fizyczności niewiele różni się od zachodniej kobiecej psychologii fizyczności. Różnią się jedynie mechanizmy realizacji idei, czyli idei odchudzania, a co za tym idzie także zapłata za naruszenie podstaw myślenia genetycznego (czyli myślenia zdeterminowanego na poziomie materialnym, na poziomie biochemii). ) jest inny. Jeśli naturalne myślenie genetyczne kobiety jest, można powiedzieć, bezwarunkowe, to znaczy wolne od konwencji konstruowania czegokolwiek (jak prawdziwa miłość do dzieci), to myślenie genetyczne mężczyzny jest, nazwałbym to kastowym. Istnieje opinia, że ​​​​kobieta pragnie dzieci, a mężczyzna kobiety - można się z tym częściowo zgodzić, ale potem okazuje się, że kobieta dąży do pełni z miłości do nienarodzonego dziecka, a mężczyzna do szczupłości , ze względu na działanie testosteronu - hormonu seksualności i agresji... Oczywiście mówimy o pewnych granicach wiekowych. Zatem „myślenie kastowe” mężczyzn. W rozdziale „Serce kocha” wspomniałem już o kascie w tradycyjnych Indiach w kontekście wszystkich podstawowych emocji. W tym rozdziale chcę zauważyć, że wszystkie narody miały kasty i wszędzie były wspomniane już cztery kasty, bo wszędzie było rozwarstwienie społeczne, mówiąc najprościej - spowiednicy, władcy, bojarowie i niewolnicy. Kasty istniały i co najważniejsze, kasty pozostają we współczesnych społeczeństwach, przynajmniej na poziomie nieświadomych programów i postaw społecznych mężczyzn. Co więcej, mówimy tu o programach i postawach męskich, ponieważ – podkreślam – to człowiek jest twórcą kasty w społeczeństwie Patriarchat współczesnego społeczeństwa pozostaje do dziś, bez względu na to, jakie groteskowe formy przybiera czasami i bez względu na to, co się na ten temat mówi! Przecież np. te same feministki w procesie swojej walki ze światem męskim o „równość” kobiet i mężczyzn stają się bardziej męskie niż kobiece. Ponieważ ich walka jest istotą męskości (to samotestosteron)... Ale kasta jako taka, to znaczy oficjalna kasta, jest nieobecna we współczesnym społeczeństwie, być może z nielicznymi wyjątkami. W świadomości człowieka kasta pozostaje i objawia się przede wszystkim zewnętrznie – na poziomie fizyczności człowieka, czyli jako pewien cielesny archetyp kasty. Dotyczy to zwłaszcza programów „niższego”. kasty”, które umownie określiłem mianem „bojarów” i „niewolników”. Mówimy konkretnie o „programach”, które „włączają się” w człowieku w określonych okresach życia, a nie o „dożywotnim” przynależności do kasty, która w niektórych krajach istnieje do dziś bardziej na poziomie tradycji historycznej, jak przynależność do określonego klanu, może nazwisko, rodzaj działalności itp. Chociaż, notabene, jedno drugiemu nie przeszkadza – wszak program kastowy może istnieć przez całe życie, albo przez większą część życia, i być aktywnie zaangażowanym od dzieciństwa. Co mam na myśli mówiąc, że w naszym społeczeństwie mężczyzna po pewnym czasie bierze ślub, jak to się często mówi: „żona go utuczyła”. Może i tak... Być może, jak to się też mówi: „droga do serca mężczyzny wiedzie przez żołądek”... Tak czy inaczej, bardzo często po roku, dwóch mężczyzna staje się gruby, ma brzuch, staje się „solidny” w swoich myślach, działaniach, zachowaniu i wreszcie w swojej fizyczności… A więc to jest program „bojara”. Nie chodzi tu o ilość czy jakość jedzenia, ale w odniesieniu do żywności w najszerszym znaczeniu – „jedzenie” może być różne. Tak jak kobieta czerpie radość od dziecka, a to czyni ją tylną, tak mężczyzna czerpie radość ze swoich osiągnięć - i to również czyni go grubym. Przypomnijmy sobie naszą stosunkowo niedawną historię: bojarowie zawsze podkreślali swój dobrobyt, swoje bogactwo, swoje osiągnięcia, sposób myślenia, Twoje życie, Twój żołądek – to wszystko jest jednym i tym samym. Dlatego bojary pokazali brzuch, przepasując go od dołu, co, nawiasem mówiąc, daje siłę energetyczną, pewną moc mocy, a nawet męską moc przyjemności (przyjemności). „Ja jestem bojarem, a ty poddanym” – należy rozumieć zarówno jako przynależność do kasty, jak i poziom osiągnięć życiowych, ale nie jako formę poniżenia lub poniżania przez jedną osobę drugiej osoby – wszystkich w społeczeństwie myśli o swoich sprawach... Być może brzuch - główny zewnętrzny znacznik ciała bojara, ponieważ święty rdzeń energetyczny (bogini Żiwa) jest ukryty w żołądku, łącząc osobę z ziemią, a tym samym dając siłę i pewność siebie ; wszak bojar ze względu na brzuch stoi mocno na nogach. O tych, którzy okazują się „nie bojarami”, czyli o słabej budowie ciała, można mówić dwojako: albo są. automatycznie nazywani „niewolnikami” lub klasyfikuje się ich jako Dwie „najwyższe” kasty władców i spowiedników, w naszym języku, należą do kast „lżejszych”. Tylko, szczerze mówiąc, w naszych czasach jest niewielu „prawdziwych” władców i spowiedników, to znaczy wśród istniejących władców i spowiedników jest coraz więcej tych samych bojarów i niewolników. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku władców, ponieważ nowoczesny system wybierania władzy na ograniczony okres czasu sprawia, że ​​urzędnicy państwowi są albo bojarami, albo niewolnikami w stosunku do siebie. Trzeba także zrozumieć, że teraz w większości przypadków nie rodzą się ani władcy, ani spowiednicy, ale dochodzą do władzy i do duchowieństwa w ciągu swojego życia z już ukształtowanymi programami bojarów i poddanych. Oznacza to, że obecnie programy władców i spowiedników działają stosunkowo słabo, być może z wyjątkiem indywidualnych przypadków „dziedzicznych” przedstawicieli ich kręgu. Oznacza to, że fizyczność człowieka może zostać wykorzystana do oceny jego światopoglądu. Współczesne zachodnie standardy fizyczności się ukrywają! brzuchy – zarówno u kobiet, jak iu mężczyzn. Po męskim bojarze pozostał tylko „piwny brzuch”. Ale stąd wynik: męska siła traci się w ciągłym wstydzie z powodu własnego brzucha, a właściwie w strachu przed oceną za „zwierzęce słabości”. A jeśli mówimy o piwie, to sama kultura picia piwa została utracona, a raczej kultura sakralna została zapomnianakultura picia napojów pobudzających, zwanych inaczej „napojami energetycznymi”. Jednak współcześni młodzi mężczyźni starają się nie tylko być szczupli, ale także mieć rozwinięte mięśnie. To pragnienie wynika również z jednej strony z męskiego hormonu płciowego testosteronu, jednak determinuje to również bardziej wyraźna asymetria funkcjonalna mózgu mężczyzny w porównaniu z mózgiem kobiety. Z drugiej strony tworzył go społeczno-historyczny program „wojownika” – program leżący gdzieś na styku programów niewolnika i władcy. Żołnierzy rekrutuje się spośród poddanych, ale wojownik to coś więcej niż tylko żołnierz; wojownik to żołnierz mający prawo inicjatywy, dążący do zostania „generałem”, czyli dowódcą wojskowym. A przywódcy wojskowi należą już do kasty władców. Wojownik jest przede wszystkim obrońcą Ojczyzny. Taka definicja powinności człowieka kształtowała się przez stulecia wojen i konfliktów pomiędzy rodzinami, klanami, narodami, państwami, religiami, ideologiami itp. Ale ten program, bez odpowiedniego „zasilania” z zewnątrz, czyli bez wojny, zaczyna się wypaczać, podobnie jak to, że każda armia w czasie pokoju przerasta korupcją i defraudacją. Taki jest także los cywilizacji „księżycowej”. W efekcie powstaje pewna infantylna wersja programu wojownika – pragnienie fizyczno-psychologicznego typu „macho”, gdzie nie ma już potrzeby obrony ojczyzny. , ale pojawia się zachowanie demonstracyjne, które jest całkowitym odpowiednikiem kobiecej histerii - mężczyzna nieustannie stara się pokazać zewnętrzne (można powiedzieć „wystające”) „uroki” swojego ciała - zaczynając od mięśni i włosów, a kończąc na ubraniach i brutalności „ sztuczna biżuteria”. Notabene, tacy mężczyźni, choć starają się na wszelkie możliwe sposoby zwrócić na siebie uwagę kobiet, ale jednocześnie tak naprawdę nie mogą pochwalić się swoją męską potencją, ponieważ ich energia testosteronu – agresja skierowana jest bardziej na zewnątrz – do mięśni, w ten sposób tłumiąc i wyczerpując wewnętrzną energię podstawową śledziony, a to z kolei jeszcze bardziej wzmacnia energię nerek – strach. Stąd infantylizm, nastoletnia niedojrzałość mężczyzn typu „macho”, która prowadzi do tego, że z wiekiem „macho” z reguły zaczyna przybierać na wadze, a nawet tyć, bo jego strach robi swoje, zamieniając się w mięśnie w tłuszcz. Tak więc w naszych czasach całe społeczeństwo często zamienia się w „macho”, z towarzyszącą mu niepohamowaną chęcią „potrząsania mięśniami” i w ten sposób pokazywania swojej zewnętrznej siły, można powiedzieć, „posypania testosteronem”, a także aby zawładnąć wszystkimi kobietami. A swoją drogą, żeby zawładnąć nie chudymi histerykami, ale kobietami, jak to mówią, „w ciele”, bo, jak mówimy: „człowiek nie jest psem - nie rzuca się na kości. ” Ale jak zwykle mówią jedno, ci sami „mężczyźni macho” robią coś zupełnie innego, bo w rzeczywistości kobietom zostało już niewiele mocy… Okazuje się więc, że „mężczyzna” wciąż jest… pies"? I rzuca się na „kości”... i dano mu strach... strach przed końcem świata! Strach i pragnienie tego...końca ciemności. Wtedy pojawia się pytanie: czy taki „macho” zdechnie jak pies? Chociaż, co to za różnica, jego śmierć będzie podobna do śmierci psa czy kota – ze strachu czy ze złości – w obu przypadkach śmierć będzie ciężka, czy to przynajmniej koniec świata, lub koniec Ciemności. Ciężar emocjonalny cię oślepia i postrzegasz ciemność jako światło, a światło jako ciemność! Zatem mężczyzna i kobieta żyją, jak kot i pies, w sensie dwóch trudnych programów śmierci - jednego opartego na strachu, a drugiego na urazie i agresji... O ile oczywiście nie są całkowicie „pomieszani” ” o tym, który z nich jest który. Wyjdźmy z tej apokaliptycznej sytuacji! Są sposoby... Na przykład, zamieniając mięśnie nie w tłuszcz (ścieżka regresji od agresji do strachu), ale w ścięgna (ścieżka rozwoju od agresji do zamyślenia), wtedy wojownik nie zamienia się w starego, chorego weterana, ale w wojownika ducha, na przykład w kapłana. I nawet jeśli na początku taki wojownik ducha ma więcej wściekłości w służbie niż prawdziwej melancholii służby – żołnierz zawsze pozostaje żołnierzem! Najważniejsze, że ta walka nie przeciąga się i tym samym nie odwraca ducha wojownika.