Jednym z najczęstszych powodów zwracania się do psychologa są problemy z komunikacją. Oczywiście trudności w komunikacji mogą być bardzo różne, jednak najczęściej osoby, które narzekają na brak pewności siebie i „nieumiejętność komunikacji” decydują się na zwrócenie się do specjalistów. Skąd bierze się ta „niezdolność” i czy można „umieć” się komunikować? Z reguły tego rodzaju trudności komunikacyjne wynikają z wielu przyczyn. Podstawą ich rozwoju są cechy układu nerwowego i postać. Bezwładność procesów umysłowych, skupienie na świecie wewnętrznym, tendencja do jednoczesnego angażowania się w 1-2 rzeczy, komunikowania się w parach, a nie w grupie, charakteryzują takich ludzi od dzieciństwa. W trakcie życia na sferę komunikacji mogą negatywnie wpływać czynniki społeczne. Przede wszystkim oczywiście rodzina, bo to właśnie w niej dzieci nabywają stereotypy behawioralne. Agresję, izolację, nieumiejętność wyrażania swoich pragnień i inne niekonstruktywne wzorce zachowań członków rodziny można kopiować, często bardzo szybko. Specyfika wychowania odgrywa także ogromną rolę w kształtowaniu postaw wobec świata zewnętrznego i umiejętności interakcji: w jaki sposób dziecko może wyrażać swoje emocje (nawet jeśli jeszcze nie mówi), słuchać jego potrzeb i je zaspokajać (np. , karm go, kiedy jest głodny, a nie według zegara), pozwól mu wyznaczyć granice w komunikacji z dorosłymi (na przykład robią, co dziecko chce, lub wręcz przeciwnie, całkowicie go ignorują) i tak dalej . Oprócz przekazywania stereotypów komunikacyjnych w sposób pośredni i w okresie wychowania, rodzina może pełnić także rolę czynnika traumatycznego aż do rozwoju zaburzeń psychicznych u dziecka, co oczywiście odbija się także na jednostce w okresie dorosłości. kiedy pojawiają się trudności w komunikacji, ulegają one konsolidacji: osoba zaczyna uświadamiać sobie, że jest nieudolna w komunikacji, nie próbując już zachowywać się inaczej. Tworzy się niepewna osobowość o niestabilnej samoocenie. Oprócz tych cech rozwijają się również odpowiednie mechanizmy obronne psychologiczne. Na przykład ktoś unika sytuacji wymagających intensywnej komunikacji i próbuje komunikować się przez Internet, ktoś sięga po alkohol, aby nawiązać kontakt z innymi i zrelaksować się, i tak dalej. Główne prośby, jakie zwracają się o pomoc do specjalisty, to: następująco: „Nie wiem, o czym rozmawiać w komunikacji”; „Powinienem poznać przyjaciół i dziewczynę (chłopaka), ale nie wiem, jak to zrobić”; „Nie wiem, jak się bronić swojej opinii w sytuacji konfliktowej, w kłótni.” Po bliższym przyjrzeniu się okazuje się, że większość osób doświadczających takich trudności ma wewnętrzne niedopasowanie między swoimi uczuciami, myślami i zachowaniem. Starają się komunikować nie wtedy, kiedy chcą, ale wtedy, gdy dyktuje im to umysł. W związku z tym spontaniczność i spontaniczność w interakcji nie działają, osoba staje się niespokojna i po raz kolejny utwierdza się w przekonaniu, że „nie wie, jak” się komunikować. Oczywiście umiejętność skutecznej komunikacji i elokwencja to bardzo przydatne cechy, ale to tylko powierzchnia, która sama w sobie nie sprawi, że człowiek będzie zrelaksowany i nie sprawi przyjemności w komunikacji. Bardzo ważne jest, aby słuchać siebie i swoich emocji podczas interakcji z innymi. Jeśli chcesz kontynuować komunikację, pojawią się tematy. Jeśli nie, to możesz pozwolić sobie na ograniczenie się do sformułowań formalnych i zakończyć rozmowę Ilustracja takiego intrapersonalnego niedopasowania z praktyki. Podczas lekcji jeden z moich klientów narysował obrazek: pośrodku prześcieradła znajduje się kamienna ściana, po jednej stronie której bije umysł, a po drugiej piękny ogród z dziwnymi jasnymi roślinami. Młody człowiek tłumił emocje, starając się robić wszystko racjonalnie w swoim życiu. Co robić? Jak nauczyć się komunikować? Przede wszystkim musisz nauczyć się wyłączać głowę, relaksować się, słyszeć swoje pragnienia. A kiedy już uświadomisz sobie swoje uczucia, warto nauczyć się umiejętności komunikacji. Nie będzie to trudne, bo dzisiaj jest wiele szkoleń,.