Kiedy kobiecość choruje. Kobiecość to pewna część osobowości kobiety, która w subtelny sposób łączy się z jej duszą, emocjami, wyobraźnią i aspiracjami. Kobiecość nie jest duszą, uczuciami czy samoświadomością kobiety. Kobiecość jest autonomiczną strukturą kobiecej osobowości, niosącą w sobie zasadę Miłości i starożytną kobiecą wiedzę o tym, jak kobieta może być szczęśliwa i spełniona. Kobiecość czyni każdą z nas piękną i mądrą, niezwykle aktywną, przyjacielską i radosną, wnosząc wszędzie porządek i piękno. Daje kobiecie moc obserwacji. Pomaga zapewnić swojemu mężczyźnie wszelką możliwą pomoc, nie zawracając mu głowy rozmowami i pytaniami. Nagradza także kobietę o życzliwym, kochającym umyśle, dostrzegającą tylko dobro i piękno w otaczających ją osobach, wnikliwość i bystrość. Ponadto kobieta dzięki zdrowej kobiecości staje się delikatna, krucha i ma nienaganny gust. Ponadto kobieta stara się być przydatna dla wszystkich, obdarzać wszystkich szczęściem i radością życia. Taka kobieta kocha wszystkich i nie czuje zmęczenia swoimi dobrymi zajęciami. Jednak w życiu nie zawsze wszystko układa się w ten sposób. Bardzo często widzimy „chorą” kobiecość. Chora kobiecość sprawia, że ​​kobieta jest wybredna, próżno ciekawa, bezczelna, przebiegła, zalotna i lekkomyślna. Czyni kobietę intrygującą, drażliwą i drażliwą. Taka kobieta naprawdę chce być lubiana przez wszystkich i co godzinę słyszeć kierowane do niej komplementy, otrzymywać drogie prezenty, przyciągać uwagę innych, być kapryśna, wybredna i niezadowolona. Taka kobieta jest przebiegła wobec mężczyzny, nazywając go „ukochanym” tylko wtedy, gdy chce coś od niego dostać, a potem tylko obwinia go za to, że nie potrafi nic zrobić, sprawić jej przyjemności itp. Ta „choroba” wpływa przede wszystkim na zdolność cieszenia się biegiem życia, kochania, troski, patrzenia sercem, subtelnego odczuwania innych, wyczucia, kto i co oddycha. Prowadzi to do niezadowolenia z życia, bolesnych uczuć i cierpienia. Te. choroba Kobiecości objawia się głębokim poczuciem, że „wszystko jest źle” i „nikt mnie nie kocha” zarówno w stosunku do siebie, jak i do innych ludzi. Dlaczego to się dzieje? Co powoduje, że nasza kobiecość „choruje”? Dzieje się tak, jeśli kobieta przez długi czas nikogo nie kocha lub czuje, że nie jest kochana i pożądana. Każdy z nas pragnie kochać i być kochanym, jednak potrzeby te nie zawsze mogą zostać zaspokojone. Oczywiście dla każdego przyczyny i okoliczności są inne, ale skutek jest ten sam – uraza zatrzaskuje serce kobiety, napełniając je cierpieniem i bólem. Jaka jest radość w życiu, powiedz, proszę, jeśli nie spotkałeś tej jedynej, widocznie gdzieś się zgubiłeś. A ten, który jest blisko, żyje jak sąsiadka, po prostu dzieli łóżko z kobietą i akceptuje jej kobiece troski, zapominając jednocześnie pokazać jej, że jest przez niego pożądana i kochana. A nasza kobiecość „choruje”, gdy kobieta jest traktowana agresywnie i lekceważąco. Nie ma znaczenia, kto - rodzice, koledzy z klasy, znajomi czy jej wybraniec - zachowa się w ten sposób wobec niej, ale w końcu kobieta straci radość życia i poczuje, że „wszystko jest źle” i że „oni nie kochaj jej.” A co gorsza, kobieta może wierzyć, że jest traktowana w ten sposób, ponieważ „ona sama jest zła i zasługuje na takie traktowanie”. Ale później będzie niezwykle trudno otrząsnąć się z takich błędnych przekonań, ponieważ Kobieta z takimi wnioskami niszczy swoją osobowość, zabija poczucie własnej wartości i chęć życia. Zdarza się, że kobieta zmuszona jest długo żyć wśród zakłamanych i nieszczerych ludzi, przyzwyczajonych do noszenia „masek”, albo stara się dotrzymać „standardów” kobiet klonowanych przez media, ignorując własną indywidualność, albo kobieta zostaje przepojona myślą, że „trzeba wszystko brać od życia”, wówczas choroba jej kobiecości objawia się tym, że kobieta staje się