Od autora: Regresja jako taka jest przeciwieństwem rozwoju, jest cofaniem się, powrotem z już osiągniętego punktu rozwoju umysłowego do jednego z poprzednich. Powrót ten następuje na poziomie sposobu myślenia, zachowania i struktury relacji. Regresja może być odwracalna lub nieodwracalna. Regresja jako taka jest przeciwieństwem rozwoju; jest to cofnięcie się, powrót z już osiągniętego punktu rozwoju umysłowego do jednego z poprzednich. Nawrót ten występuje na poziomie sposobu myślenia, zachowania i struktury relacji. Regresja jest charakterystyczna zarówno dla dzieci, jak i dorosłych i pod wieloma względami jest normalną reakcją na pewne wydarzenia życiowe, często związaną z silnym stresem, traumą. , strata lub choroba. Jeśli przed regresją osoba miała już stabilne relacje, przywiązanie i osiągnęła pewną siłę Ego (tj. świadomość i poczucie Ja), to regresja, po przezwyciężeniu sytuacji, która ją spowodowała, zostaje pokonana dość szybko. W dzieciństwie regresja może nastąpić dość łatwo, tj. .To. Psychika dziecka jest ruchoma i wiele struktur psychiki i osobowości jest w procesie kształtowania się. Co może powodować stan regresywny u dziecka. Pierwszą z nich jest niestabilność otoczenia, częste rozłąki z rodzicami, przeprowadzki, konflikty w rodzinie , niedostateczna opieka lub wręcz nadopiekuńczość. W cięższych przypadkach jest to rozwód rodziców, śmierć bliskiej osoby lub utrata go z innego powodu. Również pojawienie się brata lub siostry często prowadzi do regresji, zwłaszcza jeśli wcześniej dziecko miało regres jedyna w rodzinie Z psychologicznego punktu widzenia chorobie somatycznej często towarzyszy regresja, ale nie zawsze jest ona jej przyczyną. Te. Wewnętrzną przyczyną zarówno choroby, jak i regresji może być kolejne źródło związane z faktem, że psychika dziecka nie radziła sobie z naporem sił wewnętrznych lub zewnętrznych, z uczuciami, które zaczęły szaleć w wewnętrznym świecie dziecka. Ale w każdym razie, jeśli dziecko zachoruje somatycznie, następuje regresja, podobnie jak dorosły. Czas trwania regresji zależy od tego, czy problem, który ją spowodował, został rozwiązany. Dziecko aktywnie eksplorujące świat zewnętrzny, które zaczęło uczęszczać do przedszkola lub szkoły, może zacząć często chorować. To tylko jeden z przejawów regresji: dziecku trudno jest przystosować się, zaakceptować i przestrzegać zasad, oddzielić się na długi czas od matki, od znanego środowiska domowego i wejść w rywalizację z rówieśnikami. A wtedy dziecko zaczyna wykazywać zachowania odpowiadające wcześniejszemu okresowi rozwoju, być kapryśne, narzekać, szukać pocieszenia u rodziców, może utracić nabyte umiejętności (najlepiej widać to na przykładzie nauki korzystania z toalety), prosi o przetrzymywanie w ramionach, idzie do łóżka matki, prosi o karmienie, starsze dzieci tracą kontrolę, stają się niespokojne, źle radzą sobie z obowiązkami szkolnymi i domowymi i w ogóle „zamieniają się w dziecko”. Czego potrzebuje dziecko? Zaopiekować się nim przede wszystkim w sensie psychologicznym. Jeśli z jakiegoś powodu rodzice nie rozpoznali trudności psychologicznych dziecka, wówczas nieświadomie następuje przejście, które ma na celu zapewnienie, że te sygnały kłopotów zostaną wyrażone poprzez chorobę somatyczną. Z reguły dziecko chore fizycznie otrzymuje większą opiekę i uwagę. Kiedy dziecko jest już zdrowe fizycznie, ślady regresji mogą jeszcze długo pozostać. Czas trwania regresji zależy od wielu przyczyn, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Dla rodziców regresja dziecka może być także nieprzyjemnym i stresującym doświadczeniem. Najczęściej rodzic nie jest przygotowany na to, że teraz dziecko, które potrafi już tak wiele rzeczy lub nabrało już samodzielności, nagle traci te zdolności. Takie wycofanie się może wywołać złość i zamieszanie ze strony rodziców. Rodzic, który zna i akceptuje możliwość reakcji regresyjnych ze strony dziecka, może zapobiec przejściu na chorobę somatyczną, taki powrót jest akceptowany, wytrzyma wszystkie niedogodności z tym związane i pomoże przywrócić.