Dmitrij Pashchenko, Natalya Shcherbaneva Śpimy przez około jedną trzecią naszego życia. Śnienie jest uniwersalnym ludzkim doświadczeniem, naturalną częścią życia psychicznego każdego człowieka. Chociaż niektórzy z nas wierzą, że nie śnią, najprawdopodobniej po prostu ich nie pamiętają. Bardzo często, gdy się budzimy, przez długi czas pozostajemy zdani na łaskę dziwnych, dziwacznych, a czasem przerażających obrazów, obrazów lub wydarzeń. doświadczyliśmy w naszej pamięci. Wielu marzycieli zastanawia się: co oznaczają te niesamowite wydarzenia, obrazy, obrazy? Zainteresowanie problemem snu istniało tak długo, jak istniał człowiek. W czasach, które moglibyśmy nazwać przednaukowymi, wyjaśnianie snów nie sprawiało ludziom trudności. Pamiętając o tym po przebudzeniu, postrzegali to jako dobry lub zły znak od wyższych boskich lub demonicznych mocy. W miastach (a także w historii) zdarzały się osoby, które umiejętnie rozwiązywały sny i przewidywały, co czeka właściciela tego snu. Czasami sen był tak dokładnie rozszyfrowywany, że czasami włączano go do opowieści, na przykład wśród Persów, Greków i Egipcjan. Co ciekawe, w niektórych krajach szczęśliwy sen uznawano za cenny i można go było sprzedać. Wraz z rozkwitem naturalnego myślenia naukowego cała ta dowcipna mitologia przekształciła się w psychologię, a obecnie tylko nieliczni wykształceni ludzie wątpią, że sen jest wytworem aktywności umysłowej samego śniącego. Ogólnie rzecz biorąc, sen jest życiem umysłowym podczas snu. Przekształcenie ukrytych myśli snu w jego wyraźną treść zasługuje na pełną uwagę jako pierwszy przykład przejścia jednej metody wyrażania materiału psychicznego na inną: od metody ekspresji zrozumiałej dla nas bez żadnych wyjaśnień, w metodę staje się to zrozumiałe dopiero z trudem i w obecności pewnych instrukcji. W starożytności sny miały szczególne znaczenie, co znalazło odzwierciedlenie w licznych opowieściach, mitach i baśniach. Od czasów starożytnych sny uważano za źródło inspiracji, tajemnicy i przesłania. Badania snów z naukowego punktu widzenia rozpoczęły się dopiero w XX wieku. Przed Freudem (Freud S.) główne badania problemu snów (wskazał na to w szczególności V. M. Leibin, 1990) Schubert (Schubert G., 1814, „Symbolizm snów”) i Scherner ( Scherner R., 1861, „Dzieło snów”). W koncepcjach fizjologicznych zauważono, że wszystkie cechy snów wynikają z chaotycznej aktywności mózgu, zanurzonego we śnie i reagującego w tym stanie neurodynamicznym na różne bodźce zewnętrzne i wewnętrzne. Teorie psychologiczne wyjaśniały sny jako kontynuację dziennej aktywności umysłowej podczas snu, aż do interpretacji snów jako wyzwolenia duszy z okowów świata zmysłów, z jarzma natury zewnętrznej. Szczególne znaczenie w badaniu snów miało Słynna książka Freuda „Interpretacja snów” (1900), w której jako pierwszy nakreślił holistyczną teorię naukową dotyczącą pochodzenia snów, ich istoty biologicznej, psychologicznej i społecznej. Freud ujawnił adaptacyjne znaczenie biologicznej funkcji snu dla człowieka jako sposobu na przywrócenie równowagi psychicznej poprzez oczyszczający efekt snów, które przyczyniają się do wyładowania niezrealizowanych i naładowanych afektywnie pragnień, które zastępują działanie. Psychoanaliza, w przeciwieństwie do sztuki interpretacji snów w czasach starożytnych, nie koncentruje się na przewidywaniu przyszłości, ale stara się odsłonić przeszłość, aby uzyskać głębsze zrozumienie ludzkich problemów w teraźniejszości. Opierając się na podejściu ontogenetycznym, Freud najpierw skupił się na analizie snów dziecka jako bardziej przystępnych i prostszych. W wyniku ich badań doszedł do wniosku, że „sen jest jak nierozwiązane pragnienie”. W przeciwieństwie do psychoanalizy, w terapii Gestalt sny nie są interpretowane – są one „odgrywane” i wykorzystywane do integracji osobowości. Perls FS uważał, że różne części snu są fragmentamiosobowość. Aby osiągnąć integrację, konieczne jest ich połączenie, ponowne rozpoznanie jako własne tych projektowanych, wyalienowanych części osobowości i ukrytych tendencji, które pojawiają się we śnie. Odtwarzając obiekty snów i poszczególne fragmenty, treść snu można odkryć poprzez jego doświadczenie, a nie poprzez analizę. Każdy element snu postrzegany jest jako potencjalne źródło treści związanych z jakimś aspektem realnej egzystencji pacjenta. Istotą pracy nad snem jest ocena go jako zjawiska rzeczywistego, a nie przeszłego i jako formy działania, a nie podstawy interpretacji. Ponieważ identyfikacja jest przeciwieństwem alienacji, identyfikacja z poszczególnymi elementami snu sprzyja jak najpełniejszemu kontaktowi z oddzielnymi fragmentami własnej osobowości, sprzyja ich asymilacji, a co za tym idzie, prowadzi do zwiększonej integracji osobowości, a zatem różnic w rozumieniu snów przedstawicieli różnych kierunków udowadniają złożoność i wszechstronność tego niesamowitego zjawiska ludzkiej psychiki, potrzebę jego dalszego badania i odkrywania możliwości jego zastosowania w psychoterapii. (B. D. Karvasarsky, 2000.). Dyrektor Moskiewskiego Instytutu Gestalt D. N. Khlomov. w jednym z artykułów na temat terapii Gestalt zwraca uwagę, że Perls w ostatnich latach swojego kalifornijskiego życia zyskał sławę właśnie dzięki podejściu do pracy ze snami. Następnie rozważył różne elementy snu jako projekcję poszczególnych części osobowości śniącego. Chodziło o odkrycie „przesłania egzystencjalnego”, z jakim śniący zwraca się do siebie np. poprzez improwizowane dialogi pomiędzy różnymi elementami snu, zarówno ożywionymi, jak i nieożywionymi. W tym celu osobę badaną proszono o konsekwentne identyfikowanie się z różnymi elementami snu w taki sposób, aby dopasować swoje projekcje. Sen może ujawnić jeden z ważnych impasów, które neurotyk stara się rozwiązać (Perls, 1969). Sen jest analizowany w kontekście, który z kolei jest kontekstem terapii; podkreśla się fakt, że osobisty sen jest opowiadany danemu terapeucie w danym momencie terapii. Opowiedzenie snu terapeucie oznacza powiedzenie mu czegoś, czego sam klient nie wie i nie byłby w stanie powiedzieć mu inaczej. Treść snu postrzegana jest wówczas jako zbudowana głównie z materiału retrofleksyjnego, a przede wszystkim z retroreflekcji, które powstały podczas poprzedniej sesji, a które w ten sposób starają się ujawnić najpierw we śnie, a następnie w ponownym opowiedzeniu snu danemu adresatowi W praktyce terapii Gestalt wyróżnia się 4 obszary pracy ze snami (Petrova E.) i w zależności od wyboru strategii terapeuty skupiają uwagę klienta na więcej niż jednym z „obszarów”: 1. W kontekście relacji klient-terapeuta. Oznacza to, że sen lub jego przekazywanie jest postrzegane jako część kontaktu między terapeutą a klientem. Natomiast informacje o fabule i formie (fenomenologii) snu omawiane są jako przyczyna kontaktu dwojga ludzi. „Dlaczego dokładnie ten sen jest w danej chwili zapamiętywany przez klienta, w jaki sposób sen ten odzwierciedla istotność lub deficyty kontaktu, jak w tym śnie projektowana jest relacja pomiędzy klientem a terapeutą, i tak dalej.” 2. W kontekście stosunku klienta do samego siebie, do manifestacji swoich uczuć czy fantazji 3. W kontekście niedokończonych działań (w społeczeństwie, w relacjach z innymi ludźmi). 4. Jako „pole” manifestacji uczuć i projekcji relacje. W tym przypadku każdy obraz senny (skończona postać) i każdy ruch fabularny w kompozycji snu służą jako forma ekspresji i manifestacji rzeczywistego uczucia lub pragnienia. To praca z fenomenologią wewnętrzną, praca ze snem jako projekcją. W zależności od obranego kierunku terapeuta Gestalt skupia uwagę klienta, dobiera „techniki” i metodologię. Z metodologicznego punktu widzenia w ramach jednej sesji (odcinka sesji) terapeuta powinien trzymać się jednego z 4 wskazanych obszarów pracy, pozostawiając pozostałe możliwości na drugim planie. Mieszanie kilku tematów w jednymsesja myli liczby. Algorytm pracy ze snami: krok 1. Osoba opowiada swój sen w formie historii w czasie przeszłym. Terapeuta zapisuje lub zapamiętuje sen dosłownie. Krok 2. Czas przeszły zostaje zastąpiony teraźniejszością. Klient jest świadomy swoich myśli, doznań, uczuć. Krok 3. Urzeczywistnienie żywego snu. Dyrektor snu klienta. Identyfikując się z różnymi obiektami ze snu, klient przywraca do siebie odrzucone części. Zasada: nie interpretuj, ale bądź postacią ze snu. Zadanie terapeuty: zachęcić klienta do wzmocnienia cielesnego komponentu doświadczenia, odnalezienia dokładny ruch i intonacja, wyrażanie siebie w imieniu postaci. Zadania terapeuty Gestalt: 1) Zachęć klienta do kontaktu ze światem snów; ze swoimi uczuciami; z obecnymi ludźmi; z prawdziwymi ludźmi, do których kierowane są jakiekolwiek uczucia. 2) Zachęć klienta, aby powiedział wszystko osobie, do której jest skierowany. 3) Zamień słowa „To” i „To” na „Ja”. przerwano nagle, następnie krok 4. Odegranie snu, przełożenie lęku na działanie, zakończenie sytuacji. Za główne zadanie grupowej pracy ze snami uważamy odtworzenie emocjonalnego kontekstu snu, rekonstrukcję warstwy doświadczeń, która przyczyniłaby się do jego powstania. głębokie zrozumienie przez uczestników rzeczywistości mentalnej. Podczas pracy w grupie każdy uczestnik podkreśla inne obrazy i doświadczenia, tworząc niepowtarzalną dla siebie wizję. Uczestnicy, powtarzając, „przywłaszczają sobie” obrazy ze snu, a śniący z kolei ma okazję pozbyć się identyfikacji z „śniącym Ego”, spojrzeć z zewnątrz na te chwile, które pozostawił bez uwagi i otrzymać różne wersje snu tekst. Przyczynia się to również do nowego, bardziej „obszernego” zrozumienia przez śniącego swojego wewnętrznego świata, choć w niektórych przypadkach wymaga to od niego pewnej odwagi i otwartości, aby zaakceptować cudze fantazje na temat swoich intymnych przeżyć. Stąd klimat zaufania i nieosądzania w grupie, opartej początkowo na przewodzeniu. Rola grupy jako rezonatora społecznego, „echa” wewnętrznego świata śniącego, reprezentującego różne „głosy”, różne aspekty jego mentalnej rzeczywistości, wydaje mi się bardzo ważnym, najważniejszym momentem grupowej pracy ze snami. Nasze grupy do pracy ze snami, tak jak z życiem człowieka, przeszły przez pewne etapy, zastępując się nawzajem. Aby zrozumieć, co dzieje się w grupie, w naszej analizie oparliśmy się na dynamice grupy według K. Kociunasa, który wyróżnił 4 główne etapy rozwoju grupy: 1. Początkowy, który charakteryzuje się poszukiwaniem i konkretyzacją osobistych celów uczestników, odkrywaniem potrzeb i większą zależnością od terapeuty; Grupa w tym okresie przechodzi przez etap bezpieczeństwa; członkowie grupy przedstawiali w swoich snach wiele zamieszania, bezsensu, niezrozumiałych snów i ich szczegółów. Stało się tak dlatego, że relacje w grupie nie zostały jeszcze zbudowane, a uczestnicy nie wiedzieli, jak z kim wchodzić w interakcję. Zaobserwowano strach przed prezentacją.2. Przejściowy, podczas którego rozwiązywane są kwestie dominacji w relacjach i szczególnie pojawia się wiele konfliktów zarówno pomiędzy uczestnikami, jak i z terapeutą. Jednocześnie konflikty nie były oczywiste, ale objawiały się agresywnymi lub konfliktowymi, przerażającymi snami. Co więcej, kiedy je rozwinęliśmy, odkryliśmy wiele podobnych uczuć w kontekście interakcji grupowych. Było to szczególnie widoczne w przypadku osób różnych płci, gdy przedstawiano mi tę osobę i obawiałam się tego, jak grupa mnie postrzegała. Tematy, które pojawiały się w snach uczestników, odzwierciedlały strach przed intymnością i strach przed przywiązaniem.3. Produktywne, gdy poprzez rozwiązywanie konfliktów uczestnicy zmierzają w stronę dbania o harmonię relacji, gdy rezygnują z niektórych indywidualnych potrzeb na rzecz spójności grupy, gdy dokonuje się głębokiej i dojrzałej analizy siebie i wzajemnych relacji. Na tym etapie sny stały się bardziej wyraźne w treści, związane bezpośrednio lub pośrednio ze sferami intymnymi uczestników, a w reakcjach emocjonalnych pojawiło się wiele wsparcia i akceptacji. W grupiekontekście, podczas rozważania treści snów i pracy z nimi zaobserwowano potrzebę zainteresowania drugim człowiekiem, wymiany oraz wysoki stopień zaufania i akceptacji.4. Ostatni etap, podczas którego utrwalane jest doświadczenie grupowe, oceniana jest jego skuteczność i następuje emocjonalne przygotowanie do separacji. ETAP POCZĄTKOWY Na pierwszym etapie pracy grupy stanęliśmy przed faktem, że wśród głównych uczuć znalazły się: · niepokój uczestników, wynikający z faktu, że nie mają oni praktycznego doświadczenia produktywnego uczestnictwa w pracy grupy grupy, w nietypowej sytuacji boją się otworzyć, jednocześnie nasz niepokój jako koterapeutów wiązał się z obawami o powodzenie nadchodzącej pracy, na ile możemy wzbudzić zainteresowanie sobą i tematem, na ile bezpieczni. ​​można stworzyć atmosferę, skoro sny są raczej intymną sferą życia człowieka, jak bardzo możemy pomóc grupie obcych sobie ludzi, którzy nie zawsze są zorientowani zawodowo w rozwoju, aby stać się grupą produktywną psychoterapeutycznie i jednocześnie przejść przez określoną grupę dynamika Radziliśmy sobie z tym niepokojem, często zwracając się do siebie, dużo opowiadając, a czasem interpretując historie członków grupy i blokując ujawnienie członków grupy. Kolejnym błędem na początkowym etapie było przedstawianie ich w linijce snów, natychmiast rozpoczęliśmy terapię śniącego, co wyhamowało aktywność grupy i wywołało nudę i strach wśród uczestników. Stało się to dzięki temu, że uczestnicy zrozumieli, że każda historia o śnie będzie pod szczególną uwagą prezenterów. („Znowu będziesz kopać”) · - Nieufność. Uczestnicy nie czują się bezpiecznie wśród obcych. Od samego początku pierwszego spotkania musieliśmy ciężko pracować i dbać o to, aby w grupie stworzyć atmosferę wzajemnego zaufania. Udało nam się to osiągnąć poprzez ćwiczenia mające na celu zwrócenie uwagi uczestników do siebie, nawiązanie znajomości poprzez wymarzone przedmioty, poprzez wykorzystanie technologii plastycznych (rysunki, zabawki, modelowanie z plasteliny itp.). Na początkowym etapie grupy, bardziej agresywnej i prowadzą niespokojni uczestnicy. Chociaż należy zachęcać do aktywnego uczestnictwa, ważne jest, aby zniechęcać niespokojnych uczestników do mówienia zbyt wiele na początku grupy, ponieważ często mogą powiedzieć więcej, niż chcieliby powiedzieć. Uczestnik, który podczas pierwszych spotkań grupy nadmiernie się otworzy, może opuścić kolejne spotkanie lub nawet opuścić grupę ze strachu i wstydu. Należało złagodzić konsekwencje takiego nieostrożnego zachowania – uogólnić zbyt osobiste ujawnienie się, pobudzić reakcje innych uczestników. Kiedy na pierwszych spotkaniach pojawił się wolontariusz, który chciał porozmawiać o swoich marzeniach, pozostali uczestnicy zaczęli aktywnie o nich dyskutować , rozwiązuj je i hojnie udzielaj rad. Najczęściej pomoc ogranicza się do porady. W grupie takie zachowanie uznawane jest za nieproduktywne, jednak dla nas ważniejsze było wzajemne zainteresowanie wyrażane radą oraz chęć opieki i pomocy. Na początkowym etapie pracy grupy sporo mówiło się o ludziach i sytuacjach poza grupą. Choć uczestnikom wydawało się to ważne, my postrzegaliśmy to jako próbę uniknięcia mówienia o sobie, swoich problemach i uczuciach. W fabułach snów było dużo chaosu i niezrozumiałości (na przykład jedna z członkiń grupy zaczyna opowieść, że w noc przed przybyciem do grupy miała sen, w którym podchodzi do stawu i widzi, że jest brudny, a ona pokryta brudem, kiedy zaczyna zaglądać do wody, zauważa, że ​​ryba jest w połowie zjedzona i zamiast ogona wystaje kręgosłup, a część ryb pływa martwa i rozumie, że musi płynąć do wody i przepłynąć na drugą stronę. Powoduje to duży strach i niepokój.) ETAP PRZEJŚCIOWY PRACY GRUPY Na tym etapie stajemy przed problemem zwiększonego niepokoju, strachu, wzmożonego oporu, „walki o władzę”. podział uczestników na aktywnych i pasywnych, dominujących i uległych itp. W tym względzie pojawia siębardziej krytyczne wypowiedzi, negatywne oceny i komentarze. Ponadto doszło do „odpadu” uczestników ze względu na zwiększone napięcie, konflikty i głębię tematów. W tej fazie straciliśmy dwóch uczestników. Jeden ze snów przedstawionych w tej fazie został opowiedziany przez uczestnika płci męskiej, który we śnie bronił swojego domu przed inwazją dużych mrówek, które wdzierały się do wszystkich szczelin domu, okien i drzwi oraz. wszedł na strych domu i zaczął wołać o pomoc rodziców. Jednocześnie w pracy i dyskusji okazało się, że ma lęk przed prezentacją w grupie i lęk przed intymnością. Apel do rodziców o pomoc był wyraźnie „przenoszony” na liderów grup, a apel o wsparcie był pośredni. A w życiu uczestnik ten zawsze wykazywał się bohaterstwem i odwagą społeczną. Ten etap charakteryzował się nierównymi relacjami między uczestnikami i pojawieniem się podgrup. Zwiększył się niepokój i reakcje obronne. Znalazło to odzwierciedlenie w pytaniach i wątpliwościach uczestników. Lęk wiąże się ze strachem przed „wpuszczeniem” innych uczestników do swojego wewnętrznego świata. Jednak próby otwarcia się i pokazania przez uczestników głębszych warstw swojego życia pomogły grupie przejść do kolejnego etapu pracy grupy. Po omówieniu między sobą trudności w prowadzeniu grupy zdaliśmy sobie sprawę, że na tym etapie uczestnicy często wahają się pomiędzy pragnieniami zachowania anonimowości, poczucia bezpieczeństwa i chęci podejmowania ryzyka, otwartego reagowania na innych i mówienia o sobie. Pragnienie to hamowane jest przez obronę psychologiczną i opór wobec pracy w grupie, której celem jest redukcja lęku. Dlatego jednym z naszych najważniejszych zadań po dyskusji było opracowanie strategii, która pomoże uczestnikom pokonać te bariery, zachęci ich do mówienia jak najwięcej o swoich lękach i niepokojach, ale ostrożnie, bez przemocy, z poszanowaniem ich samostanowienia. Główne zadania terapeuty na przejściowym etapie pracy: Pomoc członkom grupy: - rozpoznać przyczyny lęku i porozmawiać o nich; - zapoznać się z ich sposobami obrony psychologicznej i oporu przed aktywnym uczestnictwem w grupie oraz omówić je; - identyfikować konflikty w materiale snu i w grupie oraz je rozwiązywać; Konflikt, jak każda inna sytuacja w pracy grupy, nabiera wartości psychoterapeutycznej, jeśli jest procesem dwuetapowym, tj. kiedy nie tylko się tego doświadcza, ale także następuje analiza tego, czego się doświadcza. Terapeuta musi także dbać o kierunek pracy grupy z jednego etapu na drugi, od doświadczenia do zrozumienia. ETAP PRODUKTYWNY Na tym etapie nastąpiła produktywna analiza problemów uczestników i realna zmiana w sobie i swoim zachowaniu, oparta na założeniu, że za jego życie nikt inny, a jedynie sam uczestnik, jest odpowiedzialny. Zauważyliśmy to nawet na tym etapie lęk nie znika całkowicie, czasami pojawiają się negatywne uczucia lub konflikty. Uczestnicy jednak ich nie unikają, lecz otwarcie wyrażają i dyskutują o problemach pojawiających się w grupie. Większość uczestników czuje się częścią grupy; zachęca się uczestników biernych do większej aktywności; komunikacja pomiędzy większością uczestników jest otwarta; uczestnicy starają się trafnie wyrazić to, co czują, grupa omawia wydarzenia, które dzieją się „tu i teraz”, uczestnicy bezpośrednio wyrażają sobie nawzajem to, co myślą i czują. Widoczna jest gotowość do ujawniania bolesnych kwestii. Pojawia się ryzyko, a uczestnicy próbują nowych sposobów zachowania i swobodnie reagują na siebie; nie brońcie się zatem najważniejszymi zadaniami liderów grupy na produktywnym etapie jej pracy są: · zachęcanie do głębszego ujawnienia się uczestników, którzy chcą wypróbować nowe sposoby zachowania, pomaganie uczestnikom w wyrażaniu i zrozumieniu ukrytych uczuć; W naszej pracy zaobserwowaliśmy, że niektórzy uczestnicy zamykają się w sobie, ponieważ zaczynają wątpić w prawdziwość swoich przeżyć emocjonalnych lub boją się intensywnych pozytywnych lub negatywnych uczuć lub ujawnienia bolesnych doświadczeń uczucie zastoju i stagnacji. Po dyskusji przypisaliśmy to heterogeniczności członków grupy; I»