Od autora: Ten krótki artykuł poświęcony jest tematowi pracy z klientami brzegowymi i głównym trudnościom związanym z tego typu działaniami. Tematem pracy z borderline interesuję się od dawna i nadal pogłębiam swoje zainteresowania, próbując zrozumieć osoby o strukturze borderline. Nadal mocno wierzę w możliwości leczenia psychoterapeutycznego klientów borderline; co stoi w sprzeczności z uproszczonym podziałem pacjentów na neurotyków i psychotyków, wciąż panującym w niektórych kręgach psychiatrycznych, którym tym ostatnim przepisuje się nieuniknione leczenie farmakologiczne. Moje doświadczenie i doświadczenie moich kolegów pokazuje, że często podejmuje się decyzję o niepracowaniu z takimi ludźmi jest między innymi duża trudność w pracy z nimi (oczywiście znacznie łatwiej jest wypisać receptę, pigułki na pewno pomogą usunąć objawy, ale co z tego, to tylko przejściowe terapeuci, którzy nie są na to gotowi). inwestują w czasami bardzo wyczerpujący i rzadki proces terapeutyczny (wymagający dużej stabilności, umiejętności, zaangażowania i innych inwestycji, ale i tak przy tym wszystkim jest raczej powolny, ograniczony w możliwościach i kruchy w osiągnięciach), albo sami nie przyjmują takich klientów do terapii, oceniając złożoność, globalność i głębokość pracy z nimi (co więcej, wielu nie zgadza się na współpracę nawet z psychiatrą, czego wcale nie potępiam, ale jestem jak najbardziej za tym, jeśli terapeuta zrozumie swoje osobiste ograniczenia) lub w zasadzie uznać tę pracę za niemożliwą, stosując ideę „nieosiągalności uzdrowienia dla osób z pogranicza” wobec wszystkich terapeutów na raz. Któregoś dnia zapytano mnie, dlaczego praca z klientem borderline jest taka trudna? Aby nie zagłębiać się ponownie w teorię i nie powtarzać, sięgnąłem po jedną malowniczą metaforę. Wyobraźmy sobie katastrofę, w której ludzie doznali obrażeń o różnym stopniu nasilenia (niestety doniesienia prasowe i sprawa roją się od smutnych doniesień o strasznych wydarzeniach). Ktoś został ranny, ale stosunkowo płytko, doznał poparzeń (ale np. 5% powierzchni ciała), wyszedł o własnych siłach, zakryty. we krwi, obdarty i przestraszony, ale nie tracący nadziei, że teraz na pewno przeżyje. Ale niestety są tacy, którzy ucierpieli znacznie bardziej (lub mieli kilka wypadków z rzędu). który cierpiał tak bardzo, że nie jest od razu jasne, czy te wszystkie globalne szkody da się pogodzić z życiem. Co wtedy zwykle się dzieje? Niektórzy mają bardzo korzystne rokowanie; tacy pacjenci mogą dość szybko wyzdrowieć (co więcej, w szpitalu niemal każdego poziomu - zarówno dobrze wyposażonym, jak i gorzej wyposażonym, pod nadzorem zwykłych specjalistów, a niekoniecznie „największych gwiazd”). medycyny). Osoby takie mają znacznie większe możliwości powrotu do zdrowia niż osoby, które doznały cięższych obrażeń. Ci pacjenci, którzy odnieśli głębokie obrażenia, których „powierzchnia skóry” jest spalona w 80%, mają znacznie mniejsze szanse na przeżycie. Albo nie mając ochoty znosić na raz tak dużego bólu, po prostu tracą wiarę i sens przetrwania... Wyobrażam sobie, jak bolesne może to być dla takich osób (o ile są w ogóle świadome) i myślę, że po prostu widok narzędzi i białych fartuchów – ubranych w nie „luminarzy medycyny” czy zwykłych lekarzy, „konie pociągowe” – wywołuje dziką grozę, rozpacz, poczucie bezradności i bezsilności wobec tego kolosa cierpienia… A czasem uczucia okazują się tak silne, że ci ludzie po prostu tracą chęć do walki. O życie, które już nigdy nie będzie takie samo (bo blizny nigdy całkowicie nie znikną)... W terapii pacjentów z borderline takie uczucia – przerażenie, rozpacz, złość, ból i bezradność – również często okazują się nie na miejscu Przeciwnie, sama obecność terapeuty jest przerażająca (opresyjna, zabija, oburza i niszczy). Każde słowo skierowane do nich można porównać do dotknięcia spalonej skóry, ropnej rany czy złamanej kości, niezależnie od tego, jak dobierzesz słowa i jak bardzo będą ostrożni, to przede wszystkim to, co może pomóc takim pacjentom „przeżyć” w terapii pogodzenie się z faktem, że nie jest bezbolesne, że się nie uda, doświadczenie było zbyt okropne.