Od autora: Artykuł zaczerpnięty z mojej strony internetowej www.psifactor.rf1 Udawanie, że nikogo nie potrzebujesz, nawet jeśli to nieprawda W dowcipie „Nie jestem taki że czekam na tramwaj” to tylko część żartu. Często ludzie przychodzą do mnie z pytaniem: „Dlaczego nie mogę nikogo poznać?” Jednocześnie wyglądają mniej więcej tak: twarz poważna, skupiona, wrażenie całkowitego pogrążenia się w myślach, uprzejmy, zimny głos, powściągliwość w wyrażaniu jakichkolwiek uczuć, zamknięte postawy. Podejście do takiej osoby jest bardzo przerażające. ponieważ całym swoim wyglądem pokazuje: „Nie dotykaj mnie!” Problem w tym, że w większości przypadków nie jesteśmy świadomi, jakie wrażenie wywieramy na innych. Przyczyną takiego zachowania może być banalna nieśmiałość i postawa „wstyd okazywać mężczyźnie/kobiecie współczucie i zainteresowanie, tak zachowują się tylko ludzie źle wychowani/rozpustni/łatwo dostępni”. Przekonania te mają swój początek w dzieciństwie i są bezpośrednio powiązane z przekonaniami naszych ojców, matek i dziadków. Można ich zrozumieć, bo żyli w czasach, gdy kwestie seksu i potrzeb seksualnych były tabu i na przykład „porządna” dziewczyna musiała się odpowiednio zachowywać: ubierać się skromnie, nie flirtować z młodymi ludźmi, czekać, aż ludzie zwrócą na to uwagę do niej itp. Z najlepszymi intencjami „wpojono” dziecku w głowę zasady, że „grzeczne dziewczynki/chłopcy” nie zachowują się w ten sposób – ale niestety skutek jest często katastrofalny – chłopcy i dziewczęta przestrzegają zasad ze wszystkimi swoją siłę, którą rodzice przekazali im, aby były „dobre”, a często nawet nie zdają sobie sprawy, że takim zachowaniem niszczą możliwość związku. Jedną z przyczyn jest także bolesna postawa wobec odrzucenia. Wewnątrz osoby, która jest przekonana, że ​​„nie powinnam okazywać zainteresowania, bo inaczej mnie odrzuci (poniży, poniży, itp.), żyje silny, bardzo bolesny, wyczuwalny brak wiary w siebie, w swoją wartość, znaczenie i znaczenie. Z tego powodu zachowuje się tak, jakby zawsze spodziewał się ataku ze strony innych osób. Jak temu zaradzić? Najprostszym i najskuteczniejszym sposobem jest skontaktowanie się ze specjalistą. Dzieje się tak wtedy, gdy pomoc psychologiczna może szybko i skutecznie rozwiązać problemy wewnętrzne, a w rezultacie przywrócić odpowiednią samoocenę.2. Ciągły pośpiech i zabieganie, aby nie czuć się sobą, nie zauważać nikogo ani niczego wokół siebie, trzeba cały czas biec, nie mieć czasu, spóźniać się. Mechanizm jest prosty – najpierw człowieka ogarnia melancholia i apatia, smutek i inne negatywne emocje spowodowane na przykład osobistą samotnością. Chce pozbyć się uciążliwych uczuć. Można to zrobić na kilka sposobów. Jednym z nich jest obciążenie się sprawami, tak aby zostało mało czasu, a dużo krzątaniny i biegania. To tak, jakbyśmy „uciekali” od swoich smutków, nie zdając sobie sprawy, że w ten sposób nie rozwiązujemy problemu, a jedynie go pogłębiamy. Dlaczego? Szansa na dostrzeżenie kogoś, nawiązanie choćby przelotnego kontaktu w trakcie życia „w biegu” znacząco maleje. Z tego powodu osoba, która zawsze biegnie, staje się mniej zauważalna – po prostu nie ma czasu, aby ją zobaczyć, uśmiechnąć się do niej, czy dać znak chęci zbliżenia się w dodatku wybierając tę ​​metodę ucieczki samotność, w życiu człowieka stopniowo brakuje czasu i energii, nie ma miejsca na nowe relacje.3. Poszukiwanie „idealnego” partnera Nie ma lepszego sposobu, aby nigdy nikogo nie znaleźć, niż konsekwentne poszukiwanie „ideału”. Trwałe przywiązanie do „ideału” jest przejawem lęku przed intymnością z drugą osobą. Aby ewentualne przyszłe relacje były bezpieczniejsze, staramy się z góry stworzyć gwarancje w postaci wyobrażeń o tym, z kim będziemy szczęśliwi i co będzie. z kim nie będziemy. Na przykład dziewczyna zdecydowała, że ​​nigdy nie wyjdzie za artystę (pijaka, biednego, niewykształconego itd.), bo jej tata taki był i ona i jej matka żyły bardzo biednie. Takie podejście wydaje się poprawne i rozsądne, ale w rzeczywistości jest bardzo