Od autora: Artykuł zamieszczono na moim blogu „Błędy myślenia, czyli rozmowy dla świadomości” Dlaczego pojawił się ten konkretny temat? Otóż, po pierwsze, pojawiła się dla tych, którzy uczą się w grupach dla rozwoju świadomej uwagi i dla tych, którzy chcieliby się uczyć i dla wszystkich zainteresowanych swoim rozwojem. Aby była możliwość porównania „swojej lokalizacji” z tym, co faktycznie istnieje i z tym, co jest wyobrażone lub wyobrażone. Po drugie, mam dość komentarzy tego typu: „tak powinno być”, „świat zbawi się miłością”, „nie ma nic dobrego i złego”, „kiedy dowiadujemy się o duchowym wszechświecie… ”, które wcale nie odzwierciedlają samej osoby, jej prawdziwego światopoglądu. Zawsze chcę zadać pytanie: „Czy poczyniłeś duże postępy w swojej wiedzy o wszechświecie duchowym? I ile lat potrzeba, aby dojść do bezwarunkowej miłości?” Ale nie ma sensu zadawać takiego pytania, cała złość, która gromadziła się od bardzo długiego czasu wśród głosicieli głównych zadań ludzkości, zostanie wyrzucona na mnie. Chociaż doskonale rozumiem, że ci, którzy piszą takie komentarze, nigdy nie przeczytają takich artykułów lub ponownie wywrócą wszystko do góry nogami, nie widząc w nich siebie, ale zaczną szukać wad u innych. Ten artykuł jest dla tych, którzy są zainteresowani i ważni. Zatem bliżej tematu. Jako motto tego artykułu wybrałem cytat z Satprem: Aby widzieć, musisz przestać być w centrum obrazu. Jeśli zapytasz osobę, czy się rozwija, czy stoi w miejscu, najprawdopodobniej odpowiedź będzie taka, że ​​się rozwija. Powie, że czyta książki duchowe lub psychologiczne, uczestniczy w „takich i takich” szkoleniach itp. Czym więc jest rozwój? Wikipedia: Rozwój to nieodwracalna, ukierunkowana, naturalna zmiana obiektów materialnych i idealnych. Składniki rozwoju człowieka: Rozwój fizyczny (zmiany masy ciała, wzrostu itp.), Rozwój społeczny (zmiany statusu społecznego), Rozwój procesów umysłowych. inteligencja (myślenie, uwaga, pamięć); rozwój woli; rozwój emocji. Rozwój, czyli inaczej zmiana, jest nieodwracalna. Rozwój fizyczny i społeczny nie jest tematem naszej rozmowy. Ale dzisiaj nie będziemy też rozmawiać o rozwoju procesów mentalnych. Dzisiaj porozmawiamy o rozwoju świadomości. Świadomość jest terminem wieloznacznym i trudnym do zdefiniowania. Z Wikipedii: Świadomość (filozofia) to stan życia psychicznego człowieka, wyrażający się w subiektywnym doświadczeniu zdarzeń w świecie zewnętrznym i życiu samej jednostki, a także w relacji z tych zdarzeń. Świadomość jest kategorią określającą aktywność umysłową danej osoby w odniesieniu do samej tej aktywności. W dalszych badaniach przez świadomość będziemy rozumieć formę odbicia obiektywnej rzeczywistości w ludzkiej psychice. Wtedy rozwój świadomości jest ruchem w kierunku najbardziej przybliżonej formy odzwierciedlenia obiektywnej rzeczywistości. Podążając ścieżką rozwoju świadomości, człowiek przechodzi przez pięć etapów, zanim osiągnie cel - obiektywną wizję rzeczywistości lub wyjście z własnych złudzeń. Pierwszym etapem jest kierunek uwagi lub hak. Drugi etap to opór. Trzeci etap to przetwarzanie. Czwarty etap to załamanie świadomości lub punkt zwrotny. Piąty etap to przemyślenie. Aby obiektywnie ocenić rzeczywistość, jak wspomniano powyżej, należy przejść przez wszystkie etapy, jednak bardzo często zatrzymujemy się na trzech pierwszych i na nich utkniemy. Czasami to „zablokowanie” ma charakter „nasycenia” dalszym skokiem do kolejnego etapu. Myślę, że każdy z Was pamięta, że ​​miał momenty, kiedy „siedzał” w jakimś problemie bardzo długo i zupełnie niespodziewanie przyszedł wgląd i wyszedł z problemu zdziwiony, że nie widzi wyjścia na tak długo. Trzeba było „nabrać” problemu, żeby już nigdy więcej nie mieć ochoty się z nim spotkać: „Co za głupi byłem, powinienem był już dawno zakończyć ten związek, bo nie przyniósł on niczego dobrego! ” Nie, nie byłeś „głupcem”, tylko na każdym etapiema określony odstęp czasu, tzw. etap „procesu napełniania”. A jego długość będzie uzależniona od zainteresowania i atrakcyjności treścią. Jeśli wrócimy do przykładu o problematycznych związkach, to biegając z nimi, dzieląc się z przyjaciółmi tym, co się dzieje, narzekając im „jaki on jest…” i wszystko w tym duchu, jesteśmy właśnie „wypełniając” ten etap. Dopóki czerpiemy z tego nieświadomą przyjemność (do czego nigdy przed sobą się nie przyznajemy), np. użalamy się nad sobą, tak długo pozostaniemy na tym etapie. Ale gdy tylko minie zainteresowanie i atrakcyjność tego etapu, jest to sygnał przejścia do innego etapu. Z naszego przykładu nagle zdajesz sobie sprawę, że jesteś już zmęczony bieganiem ze swoim „problemem” i zamiast iść do przodu, zaczynasz angażować się w autodestrukcję. Wtedy możesz jeszcze coś zmienić, otworzyć się na coś innego. Innymi słowy, zwróć swoją świadomość, postrzegaj to, co zewnętrzne, jako szczególny przypadek ciebie, to znaczy twojej własnej świadomości w tym momencie. Ale jeśli ten sygnał zostanie pominięty, osoba zatrzymuje się całkowicie na tym etapie. Rozpoczyna się „całkowite zamknięcie”, które wyrazi się w obronie tego etapu jako jedynego prawidłowego. Zamiast myśleć „co się dzieje”, „jak to zmienić”, człowiek przechodzi na zasady: „tak jest”, „nie da się inaczej”, „tak powinno być”, „tak to jest akceptowane”, „nie rozumiesz mnie”. Te wyrażenia dotyczące dowolnego działania lub problemu są oznaką całkowitego zatrzymania się na etapie. Im bardziej człowiek pogrąża się w tych stanach, tym bardziej staje się dysharmonijny. Przykładowo „ofiara” związku zamyka się w sobie, w ogóle przestaje komunikować się i jest całkowicie pogrążona w cierpieniu. Konsekwencją może być nawet samobójstwo. Zamknięcie obnaża rozbieżność pomiędzy tym, kim człowiek jest, a tym, co o sobie myśli. Na przykład osoba agresywna może wzywać do miłosierdzia, osoba kłamliwa może żądać od innych prawdomówności, osoba niemoralna może wzywać do moralności itp. Głównym wskaźnikiem zatrzymania jest zdolność do bardzo łatwego wpadania w złość na słowa. Przykładowo, pogrążając się w sobie, „ofiara” przestanie zwracać uwagę na uczucia otaczających ją ludzi, „spieszy się” tylko ze swoim problemem, nie zwracając uwagi na to, że wszyscy są już dość zmęczeni mówieniem o niej problemu, użalając się nad sobą, oskarżając wszystkich o nieczułość i obojętność wobec niej. To wyraźny przykład rozbieżności pomiędzy tym, co „ofiara” wyobraża sobie o sobie, a tym, kim naprawdę jest (ja jestem wrażliwa i uważna, ale Ty…). Zamknięcie lub bliskość to chęć zachowania swojej kondycji, odcięcie się od świata zewnętrznego i ochrona swojej kondycji. Otwartość, czyli zmiana siebie - odnalezienie dodatkowych właściwości, swoich możliwości, swoich talentów. Nie wychodzi mi to, ok, spróbujmy w takim razie tak - zmienię ton, podejście, styl wypowiedzi, ogólnie zmienię reakcję behawioralną. Spójrzmy na inny przykład tego, jak następuje „otwieranie” i „zamykanie”. W podsumowaniu biuletynu zamieściłem artykuł „O dobru i złu”, który spotkał się z dużym odzewem czytelników. Jeśli pamiętacie, mówiłem w artykule, że jeśli nazwiemy jakieś działanie „dobrym”, to wyraźnie dążymy do jakiegoś osobistego celu, do którego nie przyznajemy się przed sobą ani nie odmawiamy wartości drugiej osobie. Dlatego ukrywamy nasze działania słowem „dobrze”. To w skrócie, cały artykuł można przeczytać tutaj. Przykład w artykule został podany następująco: „Nie zadawaj się z tymi chłopcami” – żąda matka, szczerze wierząc, że dobrze życzy dziecku. Jeśli przejdziemy do pierwszego kryterium (koncentracja „dobra” na twórczości lub osobistych korzyściach), czego tak naprawdę chce mama? Przede wszystkim pragnie spokoju ducha. Według drugiego kryterium (obecność zaprzeczenia) pozbawia dziecko możliwości oceny sytuacji, co oznacza, że ​​wywiera presję i decyduje za dziecko, co jest dla niego dobre, a co nie. Do czego zwykle prowadzi odmowa? Oczywiście oznacza to, że dziecko będzie nadal „kręcić się z tymi chłopcami”, aletylko w tajemnicy przed mamą. Co więcej, otrzyma spokój ducha, ale na razie. A to wydarzenie spowoduje rozłam w relacjach między matką a synem”. Przykład „otwartości”: Jeśli matka naprawdę chce dla swojego dziecka jak najlepiej, to – jak powiedziano w jednym z komentarzy – matka będzie rozmawiać z dzieckiem nie w stylu „nie rozmawiaj z nim”, ale „spójrz i pomyśl, co on robi i dlaczego”. Oznacza to, że kieruje uwagę dziecka na konkretne działania „towarzysza” i jego motywację. Nie ma zaprzeczenia, a uwaga jest skupiona na tworzeniu. Matka szuka podejścia do dziecka i nie narzuca mu swojego zdania. Innym komentarzem było to, że kiedyś moja matka nie robiła tego nachalnie, ale chroniła ją przed wpływem jej „towarzyszki” i sprawiała, że ​​mieli mniej okazji do przecięcia się. A teraz żałuje, że dziecko wtedy nic nie rozumiało i nie miało negatywnych doświadczeń komunikacyjnych. I prędzej czy później i tak będziesz musiał zdobyć to doświadczenie. Oczywiste jest, że umysły piszących te komentarze są otwarte; szukali wyjścia z obecnej sytuacji i myśleli o swoich dzieciach. Pojawiły się jednak komentarze innego rodzaju, świadczące o „zamkniętości” autorów. Zamknięcie można określić na podstawie czterech parametrów: 1. Stereotyp zachowań przejęty od rodziców. Najpierw była opowieść o tym, czego rodzice zabronili, a na koniec mieli rację (oczywiście z dzisiejszej perspektywy). Przyjęty styl zachowania jest wybierany jako jedyny prawidłowy. To obszerny temat, któremu w przyszłości przyjrzymy się osobno. 2. Ograniczanie własnej świadomości i świadomości innych poprzez własny przykład. Następnie o jego sporze: „Na przykładzie „nie zadawaj się z tym chłopcem” - tutaj kategorycznie się nie zgadzam! „...ona (matka) zaprzecza zdolności dziecka do oceny sytuacji...” Zgadza się! Dziecko ocenia sytuację ze swojej „dzwonnicy”. Dla dziecka ci chłopcy wydają się fajni i wszechmocni. A spędzając z nimi czas, prędzej czy później zacznie naśladować negatywny przykład. Dobrze, jeśli najgorszą wadą w firmie jest palenie za rogiem. Za kilka lat moja matka, która nie zabroniła tego na czas, dostanie w swoje ręce kompletnego narkomana. Czy to będzie „dobre”? W tej uwadze postawa wobec dziecka jako niezdolnego do spojrzenia szerzej, czyli już początkowo ograniczającego jego świadomość. Co stanie się dalej z tym dzieckiem? Opcje są dwie – albo bunt przeciwko mamie i całemu światu, albo ona też wejdzie w ograniczoną świadomość i przekaże ją swoim dzieciom. Potem opowieść o tym, jak „zabraniałam mojemu niegrzecznemu dziecku wkładania palców do oczodołu. A gdy zakaz słowny nie pomagał, wyrywała go.” Nie sądzę, że może to prowadzić do nieodwracalnych konsekwencji. I znowu nie widzę innej opcji, która została zaproponowana w odpowiedzi na komentarz: „Dzieciami naturalnie trzeba się opiekować i chronić przed niebezpiecznymi krokami. Chociaż można było włożyć wtyczki do gniazdek. I tyłek byłby nienaruszony, a nerwy... I można by uniknąć ogromnego stresu dziecka, gdy jedyne wsparcie w życiu - MAMA - powoduje ból... Te traumy z dzieciństwa mogą później dać o sobie znać w życiu dorosłość z koszmarnymi kompleksami – nieufność wobec siebie, nieufność wobec Świata jako całości.” 3. Odmowa innych możliwości i ich nie dostrzeganie. Bliskość przejawia się w tym, że dana osoba widzi tylko jedno wyjście z obecnej sytuacji, a mianowicie „zakazanie” czegoś, co dziecko może po prostu zrozumieć bez zakazów, jeśli zostanie mu wyjaśnione, nawet nie jest brane pod uwagę. Inną opcją jest wkładanie wtyczek, gdy jest małe, i wyjaśnianie tego, gdy dorośnie. Kiedy zaproponowano inne wyjście: „nie można odmówić dziecku zdolności (odmowa doprowadzi do całkowitej niemożności oceny sytuacji), ale pomóż mu zobaczyć, zadając pytania typu „co mu to daje”. Motywacja takiego zachowania stanie się jasna i będzie można zmienić sytuację bez presji” – osoba znów nie pomyślała, ale zaczęła bronić swojego stanowiska, atakując komentatora i oskarżając go. 4. Ochrona wzroku jako jedynego prawidłowego. Osoba jest tak zamknięta w tym stanie świadomości, że nie tylko nie widzi innych.