Od autorki: Dziękuję za możliwość udostępnienia tego materiału nie tylko w kręgach politycznych, ale także wśród podobnie myślących osób i współpracowników. Z poważaniem, Svetlana Yulianovna Shishkova REFLEKSJE PSYCHOLOGA NA TEMAT DZIECI, RODZINY I MIŁOŚCI. Psycholog. Kto to jest? Co on robi? Kto...Co...Dlaczego...Po co... Dlaczego…? Podczas komunikacji z psychologiem pojawia się wiele pytań. Na przyjęcie przychodzą różni ludzie: kobiety i mężczyźni, dziadkowie z wnukami i wnuczkami, „złota młodzież” i nastolatki, małżeństwa i single, ojcowie i matki… Niektórzy czekają na pomoc, wsparcie, akceptację, leczenie, cuda, magię . Inni odczuwają nieufność, wątpliwości, strach i irytację. Co nas wszystkich łączy, tak różnych i niepodobnych? Nieważne ile masz lat: 5, 15, 27, 38, 43, 56, 64, 70, 80, 90… w każdym z nas jest dziecko, bo wszyscy pochodzimy z dzieciństwa. Może odpowiedzią na pytania, rozwiązaniem większości problemów będzie MIŁOŚĆ? Ale jak pokochać dziecko w sobie, jak kochać dzieci? To pytanie zadają sobie ludzie wszystkich czasów i narodów. W książce współczesnego amerykańskiego psychoterapeuty Rossa Campbella, zatytułowanej „Jak naprawdę kochać dzieci”, znajdują się, wydaje mi się, takie proste i wspaniałe słowa: „Czym jest bezwarunkowa miłość? Bezwarunkowe kochanie dziecka oznacza kochanie niezależnie od jego wyglądu, umiejętności, mocnych i słabych stron, zalet i wad, piękna i brzydoty, niezależnie od tego, czego oczekujemy od niego w przyszłości i, co najważniejsze, bez względu na to, jak się teraz zachowuje nie oznacza, że ​​zawsze podoba nam się jego zachowanie. Jeśli będę kochała moje dzieci bezwarunkową miłością (zawsze), będą szanować siebie i będą miały poczucie wewnętrznego spokoju i równowagi, co pozwoli im zapanować nad swoim niepokojem, a co za tym idzie, będą miały poczucie bezpieczeństwa. zachowania, gdy dorosną… jeśli będę je kochać tylko wtedy, gdy spełnią moje wymagania i spełnią moje oczekiwania, będą czuć się gorsze… Każde dziecko nieustannie pyta swoich rodziców na wszystkie znane mu sposoby: „ Kochasz mnie?" Dziecko zadaje to emocjonalne pytanie głównie poprzez swoje zachowanie, rzadko poprzez słowa. A w życiu każdego dziecka najważniejsza jest odpowiedź na to sakramentalne pytanie. Jak wygląda nasze rodzicielstwo dzisiaj, na początku XXI wieku? Czy pracując w świecie, spotykasz się z rodzicami i dziećmi, którzy doświadczają trudności w zrozumieniu siebie nawzajem? Stosując różne techniki, metody psychologiczne, dochodzisz do wniosku, że duży problem tkwi w relacji pomiędzy dzieckiem a rodzicami, nauczycielem i uczeń, rodzice i nauczyciel, organy ścigania i nastolatki, a takich par jest mnóstwo. Dlaczego nie da się nawiązać dobrych relacji, ale co włożymy w „dobre relacje”? spójrz na relacje przez pryzmat potrzeb W końcu każdy człowiek ma potrzebę czegoś lub kogoś, jednak nie zawsze człowiek zdaje sobie sprawę z tego, co jest dla niego istotne, istotne formułuj w dziecku potrzebę nie tylko dóbr materialnych, ale także wartości duchowych, moralności, honoru, dobroci, sprawiedliwości, miłości... A co jeśli nasze dzieci jutro będą krzyczeć: honoru nie ma, nie ma czegoś takiego jeśli chodzi o kulturę, nie ma czegoś takiego jak wielka miłość. Ile przykładów tego widzą dzisiaj?! A te przykłady są cenne! Podobnie dobre relacje między ludźmi mają ogromną wartość i budowane są na wzajemnym zaspokajaniu potrzeb. Kiedy nasze potrzeby nie są zaspokojone, często powoduje to irytację, niepokój, złość, stres, co prowadzi do negatywnych emocji. Oznacza to, że aby poprawić relacje między ludźmi wystarczy poznać potrzeby drugiej osoby i je zaspokoić. Może jeśli dana osoba nie potrafi stworzyć dobrych relacji z ludźmi, oznacza to, że po prostu ignoruje ich potrzeby. Dla każdego człowieka wielką potrzebą jest to, że ludzie go potrzebują (w formie jawnej lub ukrytej). I w centrumStaramy się, aby nastolatki czuły się potrzebne i ważne. Próbujesz znaleźć i nastroić tę strunę w duszy, która jest żywa, a początkowo zaczyna się bardzo cicho, z wahaniem, a potem cudowna i niepowtarzalna muzyka duszy brzmi jaśniej i bogatiej. Tak, droga duchowego rozwoju dzieci jest trudne, ale jedyne pewne i humanitarne. Droga ta zawsze wiąże się z bliskością dzieci do duchowo pięknej osobowości osoby dorosłej. Strach, kara, kij, a potem marchewka – te metody oddziaływania na dzieci od dawna wykazują swoją niekonsekwencję. „Nie rozkazy despotyczne, nie narzucona dyscyplina, nie nieufna kontrola, ale taktowne porozumienie, wiara w doświadczenie dziecka, współpracę i wspólne życie z dziećmi…” To wersety z książki wybitnego polskiego nauczyciela humanisty i pisarza Janusza Korczaka „Jak kochać dziecko”. Korczak oparł swoją pedagogikę na cudownym połączeniu miłości, szacunku do dziecka i jasnego marzenia o świecie, w którym dzieci zostaną uwolnione od wszystkiego, co je poniża. Przeczytajmy jego niezniszczalne wersety: „Dzieci ruchliwe, hałaśliwe, zainteresowane życiem i jego tajemnicami, męczą nas... Rzadziej jesteśmy doradcami, pocieszycielami, częściej surowymi sędziami”... Pada fałszywe oskarżenie, że dzieci staniesz się bezczelny wobec przyjaznego traktowania, a reakcją na życzliwość będzie brak dyscypliny i nieporządek. Ale nie nazywajmy beztroski, nieudolności i bezradnej głupoty dobrocią... Czasami rozsądne dziecko zatrzymuje się ze zdumienia przed agresją zjadliwej, siwowłosej głupoty. ... Ukrywamy nasze wady i czyny, które zasługują na karę. Dzieciom nie wolno krytykować i zauważać naszych zabawnych cech i złych nawyków. Udajemy, że jesteśmy idealni. Wyjaśniliśmy się i pogodziliśmy, przebaczyliśmy sobie i uwolniliśmy się od odpowiedzialności za poprawianie siebie. A nauczyciel pośpiesznie opanowuje szczególne prawo dorosłych: nie patrzeć na siebie, ale na dzieci, rejestrować nie swoje, ale błędy dzieci. Złe uczynki i złe dzieci mówią głośno o sobie, zagłuszając szept dobra, ale dobra jest tysiąc razy więcej niż zła. Dobro jest mocne i niezniszczalne. Przypomnij sobie historie L. N. Tołstoja „Dzieciństwo, dorastanie, młodość”, które łączy wspólna atmosfera miłości autora do dziecka. Drażliwość, podejrzliwa podejrzliwość, kompleks juniora (a przez to najbardziej lekceważony) to naturalne cechy psychologiczne dzieciństwa. Należy o nich pamiętać i nie można ich lekceważyć. Szybko i na długo zmywa się je miłością, przywiązaniem, zabawą i szczerością rodziny i osób bliskich dzieciom. I potrzeba młodego człowieka na przyjaciela, a zarazem dziecięce okrucieństwo, kult siły, wytrwałości w relacjach młodzieżowych kosztem współczucia i życzliwości. Jak zapobiec pojawieniu się tego okrucieństwa u młodego stworzenia? L. N. Tołstoj nie daje odpowiedzi. Pamiętam jedną fabułę z tej historii, która opiera się na psychologicznych niuansach relacji między dwoma braćmi Nikolenką i Wołodią. Nikolenka przypadkowo rozbił szklaną butelkę Wołodii. Jak to mówią, nikomu to się nie zdarza. Ale Wołodia nie może powstrzymać irytacji. Wybucha kłótnia, w wyniku której Nikolenka przewraca stół Wołodii. No cóż, może Nikolenka naprawdę jest obrzydliwym chłopcem o chuligańskich skłonnościach. Albo pokazuje urazę z powodu nietaktowności Wołodii, który nie sprowadził niezręczności do żartu, który powinien zostać niezauważony lub natychmiast i bez zbędnych ceregieli wybaczony. „Obydwa są dobre” – powiedzieliby prawdopodobnie współcześni rodzice, nie rozumiejąc szczegółów. Ale liczą się szczegóły. Nikolenka cierpiał cały dzień i czuł w duszy wyrzuty sumienia. Wołodia to zauważył i tym razem był na tyle hojny, że jako pierwszy wyciągnął rękę do brata i poprosił o przebaczenie. Ale kłótnie dzieci są rodzajem modelu przyszłego zachowania dorosłych, ich zdolności do wybaczania, kompromisu i powstrzymywania namiętności. Dialektyka duszy – koncepcja ta w całości nawiązuje do młodego bohatera opowiadania L. Tołstoja. Czy myślimy dzisiaj o dialektyce duszy współczesnego dziecka, o złożoności jego przeżyć, o potrzebie bezwarunkowej miłości i wiary? Albo spłacamy jego niespokojne oczy, najpierw lalkami, potem magnetofonami, motocyklami, modnymi i.