Gennadij Iwanowicz MaleichukMoja pierwsza terapia z klientem psychosomatycznym okazała się bardzo żywa i zapadająca w pamięć. Nie rejestrowałem treści spotkań. Było ich niewielu, około 15. Nie podejmuję się reprodukowania treści naszych dialogów, ale niektóre momenty zostały dobrze zapamiętane. Na przyjęciu był mężczyzna (co samo w sobie jest faktem dość rzadkim), lat 26-. 27 lat, nazwijmy go Oleg. Skarży się na ból w okolicy serca, strach przed zawałem serca. Rozczarowany tradycyjną medycyną i lekarzami. Uparcie odmawiają uznania faktu jego choroby. Informacje te mają znaczenie diagnostyczne w diagnostyce zaburzeń psychosomatycznych. Zwrócił się do mnie o pomoc pod naciskiem żony. Żona jest psychologiem. Ten moment mimowolnego przybycia klienta jest dość powszechny wśród tego typu klientów. W praktyce psychoterapeutycznej jest mało prawdopodobne, że często będziesz spotykać klientów z dolegliwościami psychosomatycznymi, którzy dobrowolnie zwrócą się do Ciebie. W Międzynarodowej Klasyfikacji Zaburzeń Psychicznych (ICD - 10) punkt ten jest wymieniany jako jedno z kryteriów diagnostycznych rozpoznania tego zaburzenia: klienci uporczywie odmawiają przyjęcia informacji o psychologicznej naturze swojej choroby i wszelkimi możliwymi sposobami opierają się pracy z osobą niepełnosprawną. psycholog lub psychoterapeuta. Jeśli trafiają do tego typu specjalistów, to z solidnym „szpitalnym” doświadczeniem i dużą liczbą różnorodnych badań i badań lekarskich. Czy trzeba dalej rozmawiać o tym, z jakim nastawieniem przychodzą do psychologa? Najczęściej jest to brak zaufania do psychologa i całej tej „psychologii”. Psycholog „tylko rozmawia” i nie stawia żadnych diagnoz, nie udziela wskazówek, nie wypisuje recept, nie przepisuje procedur. Natura oporu klientów psychosomatycznych staje się zrozumiała, jeśli weźmiemy pod uwagę, że choroba jest dla nich jedynym sposobem na zaspokojenie jednej ze swoich życiowych potrzeb – miłości, uwagi, opieki, odpoczynku… Staje się jasne, dlaczego tak uparcie trzymają się tego faktu ich choroby. Choroby z reguły są wybierane jako „prawdziwe”, skarżą się na ból serca, żołądka i innych ważnych narządów. W czasach Freuda takich pacjentów nazywano histerykami ze względu na ich zdolność do naśladowania jakiejkolwiek choroby, w tym celu tylko. trzeba było poznać jego objawy – obraz kliniczny. Ale jeśli w tamtych czasach choroby neurologiczne były „popularne” wśród histeryków - paraliż, niedowład, omdlenia, to teraz histeria, jak mówią psychiatrzy, „zakłada maskę somatyczną”, zaczęto wybierać choroby somatyczne jako cele. I nie jest to zaskakujące, biorąc pod uwagę obfitość informacji medycznych we współczesnych mediach i niesamowite zdolności aktorskie histeryków, które nie są pod tym względem wyjątkiem. Z treści jego skarg wynika, że ​​mają one „charakter sercowy”: ból w okolicy serca, dyskomfort w okolicy klatki piersiowej, mrowienie, ściskanie. Towarzyszą im objawy psychiczne - lęki, obsesje, depresja. Ostatnio doświadczam ataków paniki. Pojawiają się nagle i charakteryzują się silnym niepokojem; Oleg boi się zatrzymania akcji serca, zawału serca, uduszenia i śmierci. Życie towarzyskie klienta zostało ograniczone do minimum. Pozostały tylko wspomnienia z wyjść z przyjaciółmi na łono natury, a nawet spacerów po mieście. Oleg nie ryzykuje przebywania poza domem na wypadek zawału serca, a w pobliżu nie ma pomocy. Już zaczęłam myśleć o ograniczeniu czasu w pracy i być może będę musiała z niego całkowicie zrezygnować. Na terapię przychodzi z tonometrem i zawsze podczas sesji kilkukrotnie mierzy sobie ciśnienie. W kwestii komunikacji z lekarzami również obowiązuje „klasyczny” schemat. Oleg był badany przez specjalistów kilkadziesiąt razy. Wyniki są dla niego rozczarowujące – lekarze uparcie nie chcą przyznać się do faktu, że jest chory. Racjonalna terapia jest tu bezużyteczna. Oleg doskonale zdaje sobie sprawę z natury swojej choroby. Aktywnie studiuje rzeczy, które go interesują.informacje, a żona aktywnie mu w tym pomaga. Ale tutaj, jak mówią, wiedza jest bezużyteczna Od pierwszych minut spotkania uderzająca jest niedojrzałość Olega. Pierwsze zewnętrzne wrażenie nie jest mylące. Oleg subiektywnie postrzega siebie jako małego chłopca. Jest to jego zdaniem szczególnie widoczne w obecności ojca. Dla niego ojciec jest postacią bardzo autorytatywną, a nawet onieśmielającą. Oczywiste jest, że nie można mówić o jakimkolwiek przejawie agresji wobec niego. Jego własna rodzina również jest zdominowana przez żony. Sprawia wrażenie pewnej siebie, opanowanej i kategorycznej osoby. Oleg jest miękki i niepewny w kontakcie. Problem niemożności wyrażenia agresji stopniowo staje się „figurą” dominującą w terapii. Ta transformacja początkowej prośby jest dość typowa dla klientów poszukujących terapii z powodu konkretnego objawu. Symptom to tylko wierzchołek góry lodowej, ale tak naprawdę trzeba pracować z całą masą wcześniejszych doświadczeń klienta. Praca, początkowo skupiona na symptomie, w naturalny sposób przesuwa się w stronę osobowości klienta, jego relacji z ważnymi dla niego postaciami. W podejściu Gestalt najważniejsza jest treść relacji. Podstawowe pytanie brzmi więc: jak? Jak klient buduje swoje relacje z innymi ludźmi? W jaki sposób przedstawia swoje prośby i zaspokaja swoje potrzeby w tym związku? Objawem jest, jak wiadomo, zatrzymanie emocji. Niewyrażone emocje stają się destrukcyjne na poziomie cielesnym. Wiadomo, że w powstawaniu objawu psychosomatycznego wiodącą rolę odgrywa nieprzejawiona agresja. Główne zadanie tej terapii widziałem w dojrzewaniu psychicznym klienta. Dorosłość zakłada dojrzałość społeczną, czyli akceptację odpowiedzialności i własnej autonomii. Bycie dorosłym oznacza bycie autonomicznym, wzięcie odpowiedzialności za siebie, za swoje życie i to, co się w nim dzieje. Brak przyjęcia odpowiedzialności prowadzi do uzależnienia, które jak wiadomo może objawiać się w stosunku do różnych obiektów, w tym także innych ludzi. Autonomia i odpowiedzialność przejawiają się w uznaniu własnej tożsamości za daną. Posiadanie tożsamości oznacza świadomość własnej istoty psychologicznej, bycie autentycznym wobec własnych uczuć, myśli, pragnień i umiejętności prezentowania ich innym ludziom. W tłumaczeniu na język Gestalt oznacza to bycie w kontakcie ze sobą i innymi. A to wymaga pewnej odwagi, szczególnie w tej części, która dotyczy innych ludzi. Miej odwagę doświadczać różnych uczuć, także tych nieakceptowanych społecznie – agresji, złości. Nie bez powodu w podejściu Gestalt tak dużą wagę przywiązuje się do agresji; wszyscy mistrzowie terapii Gestalt, począwszy od Perlsa (weź jego pierwszą monografię „Ego, głód i agresja”), podkreślają znaczenie tego uczucia dla dojrzewania psychicznego. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że agresja jest także ważną cechą w strukturze męskości, a kształtowanie męskiej tożsamości wiąże się z rozwojem takich cech, jak asertywność, pewność siebie, konkurencyjność, wysoka tolerancja na frustracje i odpowiedzialność, staje się jasne, dlaczego jest to tak trudne być człowiekiem we współczesnym świecie. Pod tym względem choroby psychosomatyczne wydają się bardziej akceptowalne społecznie niż alkoholizm. Wiadomo (przede wszystkim z psychoanalizy), jak ważną rolę w kształtowaniu się męskiej tożsamości odgrywa ojciec. Pomysł „zabicia” rodziców to oczywiście nic innego jak metafora. Symboliczne „zabicie” rodzica oznacza fakt rozczarowania nim, deidealizacji. Rozczarowanie idealnym rodzicem jest ważnym momentem w procesie dorastania dziecka i wymaga sporej dawki agresji. Rozstanie z idealnym wizerunkiem rodzica otwiera możliwość spotkania z prawdziwym i zbudowania z nim zasadniczo nowej relacji. W historii życia Olega taki „obalenie ojca” nie miał miejsca. Dla Olega jego ojciec nadal pozostaje postacią strachu. Według Olega czuje się obok ojca.