Żyjemy w świecie, w którym podstawą ewolucji jest równowaga: równowaga dobra i zła, mężczyzny i kobiety, miłości i nienawiści, narodzin i śmierci. Zagorzali romantycy i idealiści w niektórych religiach wierzą, że w związkach istnieje bezwarunkowa miłość. Ale to jest mit. Miłość to stan. Można na tej podstawie działać, ale miłość nie może być jedynym składnikiem związku, a jeszcze bardziej myląca jest wiara, że ​​tylko kochając można być szczęśliwym. Miłość ofiarna, podobnie jak miłość bezwarunkowa, prowadzi do śmierci, ale my chcemy żyć długo i szczęśliwie. Dlatego należy zachować odwieczną równowagę pomiędzy dawaniem i braniem, proszeniem i otrzymywaniem. Często słyszę oskarżenia pod adresem szefów, rodziców, dzieci, małżonków, podwładnych, że ktoś czegoś nie zapewnia: uwagi, miłości, czasu, szacunku, pieniędzy, aprobaty, troski. A zamieszanie pojawia się, gdy nie doceniamy tego, co mamy i przestajemy robić cokolwiek sami. W pracy jest łatwiej, jeśli mylę uwagę i aprobujące pochwały przełożonych z premią, którą już dostałem, a czekam na tę pierwszą, to jestem idiotą. Za pracę płaci się pieniędzmi, a nie emocjami. A jeśli zostaniesz pochwalony, zostaniesz po godzinach, ale nie otrzymasz nagrody finansowej, oznacza to niską samoocenę i niepewność pracownika oraz dobry wybór kierownictwa. Jest to korzystne dla szefa, gdy jego pracownik mało wymaga, pracuje dobrze i dużo. Podobna sytuacja może wystąpić w rodzinie. Kiedy mężczyzna i kobieta zrozumieją, co mogą sobie nawzajem dać, docenią ten wkład, przyjmą go z miłością i wdzięcznością, wówczas możliwe będzie stworzenie harmonijnego związku i szczęśliwego związku. Co mężczyzna może dać kobiecie? Poczucie bezpieczeństwa zewnętrznego, wyrażające się w strukturze sfery społecznej – chroni terytorium, sprowadza mamuta, dba o to, aby każdy członek rodziny miał wszystko, co niezbędne do życia i rozwoju, uznanie jej jako jedynej, podziw dla jej piękna w każdym wieku. Co kobieta daje mężczyźnie? Poczucie spokoju, wdzięczności, podziwu, przyjemności z owoców swojej pracy, utrzymuje swoją wagę i znaczenie, stwarza atmosferę relaksu i rozwoju wszystkich członków rodziny, ulepsza terytorium, karmi, dba o to, aby każdemu członkowi rodziny było ciepło, satysfakcjonujące, radosne i interesujące. Obecnie wiele kobiet jest w stanie zapewnić sobie środki finansowe, jednocześnie prowadząc dom i angażując się w rozwój swoich dzieci (zaprowadzają je do klubów, wybierają korepetytorów, chodzą na kursy mistrzowskie). Co w tym przypadku pozostaje mężczyźnie? Co mężczyzna może dać takiej kobiecie i odwrotnie? Czy ma w sobie dość dobroci, czułości, ciepła, lekkości, aby w rozmowie z nią i w jej ramionach mężczyzna mógł odrodzić się do życia, do nowych zwycięstw? Jak może ją pokonać? Zwykle, gdy kobieta nie zostawia miejsca mężczyźnie, on znajduje rozrywkę na boku, idzie do garażu, do baru lub spotyka kobietę, która jest gotowa oddać mu wszystko w jego potężne ręce. Bert Hellinger twierdzi, że mężczyzna ma coś, czego brakuje kobiecie, a kobieta ma coś, czego brakuje mężczyźnie. Obaj partnerzy są równi nie tylko w zdolności dawania sobie nawzajem, ale także w potrzebie otrzymywania od siebie. Ta równość, jaka została ustanowiona pomiędzy partnerami od samego początku, istnieje także we wszystkich innych obszarach ich relacji. Relacje w parze rozwijają się, gdy mężczyzna i kobieta rozpoznają się jako odmienni, ale jednocześnie równi partnerzy. Kiedy zachowują się jak równi sobie. Partnerstwa odnoszą sukces dzięki ciągłej wymianie dawania i brania. W jakich przypadkach równowaga zostaje zaburzona? Kiedy jeden z partnerów jest zmuszony dać więcej, niż otrzymuje w zamian. To sprawia, że ​​miłość staje się zimniejsza. Zdarza się, że jeden z małżonków ma dzieci z poprzedniego małżeństwa i wprowadza je do nowej rodziny. Oczekuje, że jego nowy partner zaopiekuje się jego dziećmi – mimo że to wcale nie są jego dzieci. I okazuje się, że nowy partner musi dać z siebie więcej, niż gdyby wszyscy zaczynali związek od zera. W tym przypadku równowaga będzie.