Życie dało trzask, żeby światło mogło działać. Nic nie pomaga. Żadna terapia nie złagodzi poczucia bezsensu i bezużyteczności. Będą wracać raz po raz. I to jest bardzo smutne. Trauma otrzymana w dzieciństwie, nieuwaga i niewystarczająca miłość ze strony rodziców (lub jej przedawkowanie) nigdy nie przestaną być odczuwalne. Takie myśli czasami nawiedzają mnie i ludzi, z którymi się komunikuję lub pracuję. Ale odpowiedź mam już od dawna – różnica pomiędzy tym stanem przed i po psychoterapii jest zawsze bardzo duża. Po pierwsze, będzie jasne, co boli, dlaczego boli i co nie może pomóc, ale boli. I mimo to możesz nadal prowadzić pełne życie i podążać w stronę swoich pragnień. Albo przynajmniej leżeć w ich kierunku. Po drugie, jak pokazuje praktyka, takich momentów upadku i regresu, jak je nazywałem, będzie coraz mniej. A okres takich stanów będzie krótszy i łatwiej będzie się z nich wydostać. Co jeszcze? Cóż, chyba najważniejsze jest to, że takie chwile mają treść. Jeśli wcześniej było wiele niezrozumiałych rzeczy - dlaczego teraz czuję się tak źle, czy też przyczyny były raczej zewnętrzne: ktoś coś powiedział, obraził mnie, plan nie wypalił. Teraz otwiera się kolejna warstwa – wcześniejsza, głębsza, wypełniona symbolami i znaczeniami. W tym tkwi odpowiedź - co teraz naprawdę boli, co powoduje łzy, o co chodzi. To oni przynoszą ulgę. Poczucie wewnętrznej pustki wypełnione jest czymś bardzo szczerym, głębokim, prawdziwym – tylko Twoim, a przez to szczególnie cennym. Dlatego nie, nigdy nie zgodzę się, że wszystko jest bez sensu i beznadziejne. Psychoterapia to najlepsza inwestycja, jaką każdy może sobie ofiarować. W tym procesie następuje rozpoznanie twojego prawdziwego ja, twoich szczerych pragnień i potrzeb, czyli tego, na co nigdy nie chciałeś patrzeć, ale co jest również integralną częścią twojej własnej Jaźni. To tak, jakbyś był budowany z wewnątrz pojawiają się podpory, których wcześniej nie było. A życie z nimi staje się znacznie łatwiejsze i ciekawsze..