Od autora: autor, Hegumen Walerian (Gołowczenko) jest proboszczem cerkwi św. Nowi Męczennicy i Wyznawcy na Cmentarzu Łukjanowskim (Kijów). Stały lider „zespołu młodzieżowego” przy klasztorze Świętej Trójcy w Joninie. Członek rady redakcyjnej i stały autor magazynu Otrok.ua. Strona internetowa: „A łóżko jest nieskalane…” (Hbr 13,4) O życiu intymnym częściej mówi się na spowiedzi niż w kazaniach. W czasach, gdy cały świat mówi o „wolności seksualnej”, wydaje się, że jedynie ortodoksów łączy wielki „spisek milczenia”, rodzaj straszliwej omerty. Może się wydawać, że jeśli zapytasz prawosławnego chrześcijanina, co oznacza „seks”, od razu usłyszysz odpowiedź: „To cyfra sześć po niemiecku”. Wielu będzie zaskoczonych, że mnich odważył się mówić o tej stronie życia. Powód jest prosty. Gazety opisują seksualne wyczyny celebrytów na łamach tabloidów. I bawi publiczność. Freudowscy terapeuci seksualni rzutują erotyczne fantazje dziadka Freuda na cały świat. I świat uspokaja się od pochlebstw. Humaniści wzywają do różnorodnych form miłości. Dopóki ich dziecko nie stanie się ofiarą pedofila. Nawet pobożni ortodoksyjni małżonkowie nie mają w tej sprawie żadnej władzy. Nie są wolni od osobistego, subiektywnego doświadczenia relacji intymnych. Jedynie doświadczenie księdza zakonnego w tej dziedzinie życia nie jest osobiste, ale kumulatywne. Jest jak „niegrający trener” – wie, jak wygrać, ale stoi na skraju pola. Na tle ogólnej deprawacji przeciętny człowiek ma wrażenie, że prawosławni nawet nie wyobrażają sobie, dokąd przychodzą dzieci. z. A życie intymne od początku uważają za coś obrzydliwego. Tak, nauczanie prawosławnych chrześcijan uznaje za legalną jedną formę* wspólnego pożycia intymnego – wspólne pożycie w małżeństwie. Nie oznacza to jednak, że prawosławie nawołując do jedności w sprawie głównej ogranicza wolność w sferze drugorzędnej.* Forma, a nie stanowisko. Refleksje na temat „tego”. Często słyszymy prywatne oceny niektórych „zelotów pobożności”. Przyjrzyjmy się im bardziej szczegółowo i spróbujmy się nad tym zastanowić. Wyrok nr 1. Prawosławni małżonkowie mogą to zrobić wyłącznie w celu poczęcia dzieci. Jeśli nie dojdzie do poczęcia, musisz gorzko żałować! Pamiętam jeden zabawny dialog: „Czy palisz?” „Nie”. Zaciągnąłem się raz i nie smakowało mi. „Piłem?” „Próbowałem raz i nie smakowało mi”. „Masz jedno dziecko?” „Jak zgadłeś?! Wyrok nr 2. Kochając się, staraj się nie doświadczać żadnych emocji. Wskazane jest nawet nie kochać. Po prostu wykonuj swoją pracę z monotonną regularnością żelaznych robotów. Grzechem nie jest miłosna ospałość. Grzech w skamieniałej nieczułości. Należy zauważyć, że oziębłość i impotencja nie są cnotami, ale chorobami. Nawiasem mówiąc, abstynenci nie są impotentami. Wciąż jednak mówimy o całkowitej wstrzemięźliwości seksualnej. Wyrok nr 3. Aby nie dać się uwieść fizycznemu pięknu legalnego małżonka, wskazane jest, aby idąc za przykładem purytanów, robić wszystko przez prześcieradło z dziurą. Najlepszy sposób na wychowanie w sobie maniaka. Nie ciesz się kontemplacją piękna swojej „połówki”, ale rozbudź własną chorą wyobraźnię. Każdy seksuolog zapozna Cię ze smutnymi statystykami - to właśnie z takich „purytańskich” rodzin na nocne ulice wybiegali najbardziej koszmarni maniacy. Tam, gdzie natura została pogwałcona przez hipokryzję, zaczęło się nienaturalne delirium. Wyrok nr 4. Nie dotykajcie się rękami. Całuj tylko w policzek. Nie wypowiadaj pięknych słów. Otwórz Biblię, przeczytaj ponownie „Pieśń nad pieśniami”! Tak, alegorycznie przedstawia Chrystusa i Kościół. A dosłowna interpretacja mówi o normalnych, naturalnych relacjach pomiędzy mężczyzną i kobietą. Wyrok nr 5. Zapomnij o romantycznej atmosferze i kolacji przy świecach! Tylko w domu, tylko w nocy i tylko w całkowitej ciemności. Aby święte twarze ikon nie wybuchły łzami z powodu waszej bezwstydu. Jeśli jesteście takimi wierzącymi, że nie gasicie lamp, to nie patrzcie na siebie, ale na obrazy. I błagaj o przebaczenie! Każdy biznes może zostać zrujnowany, doprowadzony do absurdu. Próbuje nadawać ich intymnym związkom pozór pseudochrześcijańskiduchowa tajemnica ostatecznie zrujnuje zarówno duchowość, jak i seksualność w relacji między małżonkami. To, co, kiedy i jak małżonkowie robią na osobności, jest ich głęboko osobistą sprawą. I nie interesuje to Boga, ale tych, którzy lubią zaglądać przez dziurkę od klucza. „Wszystko, co małżonkowie urządzają w swojej sypialni, nie jest grzechem, nawet jeśli są to zabawy uczniów, króliczków i niemieckich strzelców maszynowych. Jednak te same zabawy uprawiane w pojedynkę natychmiast zyskują status perwersji, za którą trzeba pokutować.”*.* Gustav Vodicka. „Tajemnica starego przepisu”. Wyrok nr 6. Jeśli jednak planujesz to zrobić, pamiętaj o przeczytaniu 3 kanonów, 5 akatystów i wykonaniu po 200 pokłonów przed rozpoczęciem. Po tym – przeczytanie 3 kathismas Wydaje się, że sprawa ta nie wymaga specjalnych obrzędów poza zwykłą codzienną zasadą modlitwy. Wszystko inne zostało już raz przeczytane małżonkom przez kapłana w sakramencie małżeństwa. Wcześniejsze pokłony mogą też zepsuć radość wzajemnego porozumiewania się – spocone ciała, wzajemne zmęczenie… Wyrok nr 7. Ogólnie rzecz biorąc, im rzadziej, tym lepiej! Żyj jak „brat i siostra”. Ale tutaj mamy szczególną rozmowę. Zdecydowana większość dyskusji patrystycznych na ten temat została napisana przez mnichów. I nie tylko mnisi, ale także ascetyczni mieszkańcy pustyni, którzy pisali przede wszystkim dla mnichów. Mieszkańcy pustyni doskonale zdawali sobie sprawę z „pobożności” panującej na świecie*, dlatego też celem ich nauk była stanowcza i słuszna intencja odwrócenia nowych mnichów od jakiegokolwiek zainteresowania życiem seksualnym. I udało się**.* Przypomnij sobie chociaż epizod z życia św. Maria z Egiptu. W jakich „wyczynach” spędzali czas pielgrzymi na statku płynący do Jerozolimy na Święto Krzyża Świętego?** Teologia ascetyczna przeżywała wówczas trudne chwile. Z jednej strony życie doczesne, z kultem ciała odziedziczonym od starożytności i niepohamowaną rozpustą bachanaliów. Po drugiej stronie byli gnostycy ze swą ogólną nienawiścią do ciała. Często chrześcijańscy asceci w swoich dyskusjach na temat ciała zbliżali się do samej krawędzi, za którą rozciągała się ciemna otchłań gnostycyzmu. Zbliżyli się, choć nigdy jej nie przekroczyli. Nie sposób nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że „monastycyzm i małżeństwo nie są dla wszystkich, ale czystość jest dla wszystkich”. Trzeba tylko zrozumieć różnicę pomiędzy czystością wynikającą z wstrzemięźliwości mnicha i czystością mierzonego życia seksualnego świeckiego żonatego mężczyzny. Ta różnica jest dość znacząca. Życie małżonków w całkowitej wstrzemięźliwości, „jak brat z siostrą”, stanowi wyjątek od reguły. Ten wyczyn jest porównywalny z głupotą; tylko nieliczni mogą go osiągnąć z godnością. A potem za specjalną wolą Bożą. Nie jest w zwyczaju reklamowanie takich rzeczy, aby nie dojść do pogardy dla wspólnego pożycia małżeńskiego. Ortodoksyjni chrześcijanie nie mają w zwyczaju rozmawiać o życiu intymnym. Nie jest w zwyczaju nawet o tym rozmawiać. W każdym razie z jakiegoś powodu wiele osób tak myśli. Czy ortodoksi mają problemy związane z życiem intymnym? Tam są. Można je ukryć chowając głowę w piasek niczym struś. Ale możemy zdecydować. Ale gdzie prawosławny chrześcijanin może uzyskać odpowiedzi na najbardziej tajne rzeczy? Iść do freudowskiego seksuologa i dowiedzieć się od niego o korzyściach płynących z rozpusty? A może odważysz się jeszcze na szczerą rozmowę ze spowiednikiem? Kościół zgromadził, przy Bożej pomocy, niesamowite doświadczenie w rozwiązywaniu wszelkich problemów rodzinnych. I warto o tym rozmawiać na spowiedzi bez ukrywania się. Małżonkowie są zawsze dla siebie pożądani. Tylko ze względu na wyczyn abstynencji okresowo unikają wspólnego pożycia. I to tylko za obopólną zgodą*. A kiedy stara kobieta w spowiedzi skarży się, że jej starzec wciąż się do niej „klei”, wówczas można się tylko cieszyć z ich związku. Żyjąc przez całe życie w związku małżeńskim, aż do starości pozostała jedyną, zawsze pożądaną przez męża. Prawdopodobnie tak samo było z Abrahamem i Sarą.* Zobacz 1 Kor. 7, 5. Przeczytaj jeszcze raz cały rozdział 7. Tak naprawdę chrześcijańskie podejście do życia intymnego jest wpajane już od wczesnego dzieciństwa. Z zapałem neofitów świeżo upieczeni parafianie opowiadają swoim dzieciom bajki o bocianach i kapuście. Mówiąc najprościej, kłamią..