Nasze ciało nie jest zdolne do kłamstwa. Mówi o naszych doświadczeniach, konfliktach, cierpieniu. Ale czy mogą powodować choroby? W jakim stopniu nasza przeszłość może mieć wpływ na nasze zdrowie? Spróbujmy zrozumieć złożony związek pomiędzy pamięcią ciała a świadomością. Nie istniejemy poza ciałem. „Wszystko, co dzieje się w naszej świadomości, znajduje odzwierciedlenie w naszym ciele” – powiedział amerykański psychoterapeuta, twórca bioenergii Alexander Lowen. Nie da się leczyć chorób ciała bez zwracania uwagi na stan psychiczny człowieka, tak samo nie da się leczyć psychiki choroby bez uwzględnienia stanu fizycznego. Podczas psychoterapii możemy powrócić do bolesnych wydarzeń i przeżyć już w okresie prenatalnym naszego życia, opłakiwać je i dzięki łzom uwolnić się od choroby. Przez jednych chwalona, ​​przez innych krytykowana psychoterapia zorientowana na ciało stawia tezę, z którą wszyscy się zgadzają: nasze ciało może opowiedzieć głęboko osobistą historię. Dźwięczny termin „psychosomatyka” staje się dziś coraz bardziej popularny. Termin „psychosomatyka” (od starogreckiego „psycho” – dusza i „soma” – ciało) wprowadził w XIX wieku niemiecki psychiatra Johann Christian August Heinroth, który jako pierwszy zauważył wpływ stanu psychicznego na przebieg życia. choroba. Nieco później Jean-Martin Charcot i Zygmunt Freud, badając histerię, ustalili, że konflikty psychiczne mają silny wpływ na stan ciała i aby wyleczyć choroby cielesne, należy najpierw rozwikłać konflikty psychiki z umysłem. pomoc słów. Później, już w XX wieku, psychoanalitycy Georg Groddeck i Sandor Ferenczi, a także Franz Alexander, przyczynili się do rozwoju koncepcji psychosomatyki. Niektórzy z nas mają tendencję do używania „psychosomatyki” do wyjaśnienia wszystkiego, od bólów głowy po poważne choroby. Ale co właściwie oznacza to słowo? Czy jest to przekształcenie konfliktu psychicznego w objawy fizyczne, czy też jest to choroba spowodowana wieloma przyczynami, wśród których wiodącą rolę odgrywają czynniki emocjonalne? Mówimy o wewnętrznym konflikcie psychicznym. Przyczyn zewnętrznych może być wiele, jednak jedyną przyczyną zawsze okazuje się być ich wspólne ogniwo. Konflikt wewnętrzny na dwa sposoby przekształca się w objawy cielesne. W pierwszym przypadku nieświadomość jest bezpośrednio „wyrażana” poprzez manifestacje cielesne (objawy psychosomatyczne). Np. człowiek „nie widzi” – i pogarsza mu się wzrok, albo „nie słyszy” – i wtedy słuch się pogarsza... W drugim przypadku przyczyną choroby są „zamrożone” emocje ” w organizmie, które następnie zamieniają się w niszczycielską siłę, powodując chorobę. Do niedawna uważano, że takich chorób jest niewiele – nadciśnienie, astma, cukrzyca, nadczynność tarczycy, wrzody żołądka, alergie… Dziś jednak jest oczywiste, że w przebiegu większości chorób biorą udział czynniki psychosomatyczne. Jednocześnie istnieją choroby „bardziej psychosomatyczne” i „mniej psychosomatyczne”, związane ze zmianami organicznymi w narządach i tkankach. Ale nawet w tym przypadku psychosomatyka nadal wpływa na postęp choroby. Im mniej jesteśmy świadomi stresu lub jakiegoś smutnego wydarzenia, tym bardziej wpływają one na organizm. Pamięć o zdarzeniu pozostaje w ciele i wyraża się poprzez objawy fizyczne. Nazywa się to somatyzacją. Jeśli dana osoba nie przetworzyła zdarzenia, a jedynie ukryła je przed sobą, stłumiła, „zapomniała” - nieświadomość przypomni mu o tym za pomocą objawów cielesnych. Robi to po to, abyśmy świadomie zmienili swoje podejście do tego, co się wydarzyło, wyciągnęli dla siebie niezbędne wnioski i przestali się oszukiwać. Jeśli problem przerodzi się w konflikt lub impas, pojawia się patologia psychosomatyczna - od nieszkodliwej do bardzo poważnej. Im bardziej skupiamy się na trudnym wydarzeniu (rozwodzie, stracie, zwolnieniu...), tym gorzej czuje się nasze ciało. Często wyjaśnienia tego mechanizmu należy szukać w przeszłości. Jakość naszych dorosłych relacji zależy od jakości naszych pierwszych połączeń emocjonalnych i fizycznych. Dlatego możesz.