Mowa jest najwyższą funkcją umysłową (HMF). Wygotski argumentował, że HMF można rozwinąć jedynie w procesie ontogenezy przy bezpośrednim udziale społeczeństwa. W psychoanalizie pierwsze słowa kojarzono z działaniem; wypowiedzenie słowa jest już działaniem. Mową, jej etapy i cechy rozwoju rozważało wielu autorów: Wygodski, Uszakowa, Piaget i inni. Cechy rozwoju mowy Jean Piaget badał w swojej pracy „Mowa i myślenie dziecka”, autor opowiada o różnicach między mową dziecka a mową osoby dorosłej i wyciąga wnioski na podstawie badań przeprowadzonych na podstawie „Baby House”. Piaget proponuje klasyfikację mowy dzieci. Przede wszystkim podzielił rozmowy dzieci na dwie duże grupy: # Egocentryczne # Uspołecznione Przez mowę egocentryczną rozumie się mowę dziecka, w której dziecko nie jest zainteresowane tym, czy go słucha, czy nie. Jak mówi sam autor: „Mowa ta jest egocentryczna, przede wszystkim dlatego, że dziecko mówi tylko o sobie, właśnie dlatego, że nie stara się przyjąć punktu widzenia rozmówcy”. ) - dziecko powtarza sylaby i słowa dla przyjemności, po prostu ta mowa nie ma orientacji społecznej. Zwykle występuje u dzieci poniżej 2 roku życia. -2- Monolog - dziecko mówi do siebie, jakby myślało na głos. Aby dziecko mogło coś zrobić, należy mu towarzyszyć werbalnie. Dziecko towarzyszy swoim działaniom słowami -3- Monolog we dwoje, czyli monolog zbiorowy, jest najbardziej społeczną formą ze wszystkich egocentrycznych odmian języka. Według Piageta rodzaje mowy egocentrycznej stosowane są przez dzieci do 7. roku życia w zależności od sytuacji, potrzeb i stanowią nie tyle środek komunikacji, jak u dorosłych, ale raczej działanie pomocnicze. Wtedy możemy mówić o rozpoczęciu czwartego etapu rozwoju – informacji adaptacyjnej – na tym etapie dziecku udaje się już zmusić rozmówcę do wsłuchania się w siebie i przekazania swojej myśli. Na tym etapie zwykle nie pozostają długo i przechodzą do dialogów. To mowa adaptacyjna generuje dialogi i jest to już mowa uspołeczniona.