Od autora: „Człowiek powinien tak przeżyć swoje życie, aby w pierwszej połowie pracował dla siebie, a w drugiej połowie aby się poświęcić.” ... Nido Qubein Szacunek do samego siebie i poczucie własnej wartości to dwa składniki rdzenia osobowości. Jesteśmy tym, co o sobie myślimy” – myślę, że wiele osób zna to określenie. W tym artykule przyjrzymy się pojęciu „samooceny” i temu, jak wpływa ona na poziom zaspokojenia potrzeb, pragnień i poziom satysfakcji. i szczęście. Poczucie własnej wartości to preferowanie własnego wizerunku, w mowie potocznej określane jako poczucie własnej wartości. Poziom samooceny znajduje odzwierciedlenie w preferowanej motywacji. (Słownik psychologiczny). Tak więc szacunek do samego siebie i wewnętrzne cele życiowe krzyżują się: poziom naszych aspiracji w życiu społecznym i duchowym będzie zależał od tego, jak bardzo siebie szanujemy. Pierwszą rzeczą, na którą chciałbym zwrócić uwagę, jest to, jak się odnosimy dla siebie. Preferencja to nic innego jak akceptacja i Miłość do Siebie. Czy akceptujesz i kochasz siebie właśnie w ten sposób? A co oznacza „Kochaj tak po prostu”? Ta postawa opiera się na tolerancji i zrozumieniu, a także zaufaniu do ludzkiej natury. Taki właśnie jestem.” Taki sam jak wszyscy ludzie. Mogę zrobić coś lepiej lub gorzej od innych, ale w zasadzie jesteśmy równi.” Skoro samoocena nadal jest preferencją wizerunku, okazuje się, że pojawia się pytanie: jak kreujemy obraz siebie, co na to wpływa? Samo słowo „obraz” wiąże się z tworzeniem, konstruowaniem, działaniem. Zgadzam się, że siedzenie i mówienie na kanapie o tym, jaki jestem dobry, a podejmowanie działań w prawdziwym życiu to dwie różne rzeczy. W psychologii poczucie własnej wartości kształtuje się dzięki twoim działaniom ogólnie przyjmuje się, że w strukturze osobowości znajdują się 3 składniki: id (instynkt), ego i superego. Ego to prawdziwe ja. Superego uosabia nasz idealny obraz siebie, najwyższych wartości i idealnego obrazu to jak chcielibyśmy siebie widzieć i do czego dążymy. Przykładowo, jeśli w swoim idealnym obrazie prowadzę zdrowy tryb życia (aktywność, aktywność fizyczna, zdrowe odżywianie, codzienność, duchowa harmonia), a w prawdziwym życiu to robię. to samo, wtedy samoocena rośnie... Inny przykład: jeśli na moim idealnym obrazie jestem pracowity i osiągam swoje cele, a w prawdziwym życiu leżę na kanapie i oglądam telewizję, to o jakim szacunku do samego siebie możemy mówić ? Superego i rzeczywistość w tym przypadku są w konflikcie i tak będzie do czasu, gdy osoba albo zacznie zmierzać w stronę zgodności z idealnym wizerunkiem, albo nie porzuci swojego idealnego obrazu i w jego miejsce nie pojawi się inny obraz siebie. , co nie będzie mu „ przeszkadzać” leżąc na kanapie. Prowadzi to do wniosku: nasza samoocena rośnie, gdy stopniowo zbliżamy się do naszego ideału, i spada, gdy się od niego oddalamy. Pozostaje tylko znaleźć nasz ideał obraz. Znasz go? Czujesz to? Czy odpowiadasz? Sugeruję, abyś narysował portret swojego idealnego ja: kim chciałbyś się stać, gdyby okoliczności życiowe były dla ciebie sprzyjające. Weź kartkę papieru i napisz w kolumnie tyle cech i cech, ile wystarczy do stworzenia swoje idealne ja. Przyjrzyj się uważnie liście i zaznacz te cechy, które posiadasz w tej chwili. Jak duża jest rozbieżność? Im więcej cech spotykasz w teraźniejszości, tym wyższa powinna być Twoja samoocena i odwrotnie Słowem, im bliżej jesteś Ja idealnego, tym wyższy jest poziom samooceny. Chcę zauważyć, że pełna zgodność pomiędzy Ja realnym i Ja idealnym może wskazywać albo na pewność siebie, albo na niskie oczekiwania wobec siebie (oba są esencją nieadekwatności). poczucie własnej wartości). W prawdziwym życiu prawdziwe ja i idealne ja nigdy nie będą się pokrywać, ponieważ wówczas pojawi się konflikt, który zachęca Cię do dalszego rozwoju i rozwoju osobistego. Jeśli nie ma rozwoju, następuje zniszczenie i degradacja. Nie ma innej opcji, ale im mniej rozbieżności, tym wyższe cele, poziom satysfakcji i szczęścia, czyli jakieś (nieistotne).?