„Naprawdę pragnę opieki, uwagi, uczucia... Szansy na poczucie wsparcia... Ale wokół są tylko słabi. Mężczyźni, którym nie można w niczym zaufać. Wszystko muszę robić sama.” „Wszystko muszę nosić na sobie. Rodzina, dzieci, życie codzienne. Mąż niewiele zarabia, nie pomaga w domu, pije, z dziećmi komunikuje się przez kikut…” „W okolicy są tylko żigolaki. Oni tylko widzą, jak to wykorzystać, zabrać, pieprzyć i wyrzucić… Nikomu nie można ufać. Takie skargi w moim zawodzie słyszę dość często. Opierają się na jednej ogólnej idei: „Naprawdę chcę być kochana, polegać na mężczyźnie, czuć opiekę, ale…” – potem jest lista różnych powodów – „...muszę być silna i sam za wszystko odpowiadam”. Jednocześnie ktoś narzeka na sytuację demograficzną, ktoś na złe wychowanie mężczyzn, ktoś inny na ich niefortunny los. Przecież są kobiety otoczone opieką i miłością, które czują za sobą wsparcie i wsparcie. A skoro nie jestem jednym z nich, to znaczy, że mam pecha. O co chodzi? Spróbujmy to rozgryźć. Dumny chód, surowe spojrzenie Zauważyłem, że kobiety, które przychodzą do mnie z podobnymi problemami, wyglądają na pewne siebie, stabilne, silne. Opowiadają o swoich trudnościach, jakby w ogóle nie potrzebowali mojej pomocy. Kiedy im o tym mówię, często widzę zamieszanie i zawstydzenie. „Tak, wiesz, trudno mi prosić o pomoc... Przyzwyczaiłam się, że zawsze wszystko robię sama...” W tym momencie w wielu oczach pojawiają się łzy, czyli pewność siebie, niezależność i niezależność jest znacznie prostsza i częstsza niż bycie słabym, bezbronnym. Tak, branie odpowiedzialności za wszystko, co dzieje się w rodzinie, z mężem, dziećmi, noszenie ciężaru obowiązków, które mogliby wykonać inni, zmęczenie i wyczerpanie, wyczerpywanie się. ciało z ciągłymi przeciążeniami jest bardziej znane i zrozumiałe niż ufanie mężowi, równomierne rozłożenie obowiązków, pozwalanie innym zająć się sobą i rozpieszczać. Stąd mit, że kobiety w naszym kraju „wszystko dźwigają na sobie”, bo mężczyźni wokół są słabi i bezbronny wydaje mi się nie do utrzymania. Prawda jest raczej taka, że ​​sami nie możemy ufać, delegować władzy, oddać władzy i siedzieć cicho, czekając, aż mąż przejmie inicjatywę i nam pomoże.. Ważne jest, aby zrozumieć, od czego to wszystko się zaczyna i jak jest wspierane? Ujmijmy to w porządku. „Jestem najmądrzejszy i zawsze mam rację. A jeśli się mylę, to jest to wypadek...” W tej postawie kryje się kilka ukrytych idei: „Kto jest obok mnie, nie będzie lepszy ode mnie”, „Wiem wszystko lepiej niż ktokolwiek inny”, „Tylko ja umiem to zrobić.”, to możesz kontynuować samodzielnie. Skąd biorą się takie przekonania? Najczęściej uczy się ich w rodzinie pochodzenia. Jeśli dziewczyna ciągle patrzyła, jak jej matka wypowiada się bez szacunku o jej ojcu, pozwoliła sobie na poniżanie go: „No cóż, to jakiś głupiec, a nie mężczyzna. Wszyscy próbują cię ujeżdżać…”; nie brałam pod uwagę jego opinii: „Po co go pytać? On w ogóle nie ma pojęcia o wychowaniu dzieci”; Zdewaluowała jego zasługi dla rodziny: „Co tam zarabiasz? Grosze…”; Przeklinała i wywoływała skandale: „Och, draniu… Znowu się upiłeś…”; Ale jednocześnie żyła z nim przez wiele lat, uzasadniając to: Dzieci - „Co zrobią dzieci bez ojca?” Strach przed samotnością: „Kto mnie potrzebuje bez mężczyzny?” Strach przed utratą wsparcia: „Tak, będę żyć z samych alimentów”. Z innych podobnych powodów córka najprawdopodobniej przyjmie wobec własnego męża taki sam styl zachowania, jaki miała jej matka, a mianowicie brak szacunku, dewaluacja i lekceważący stosunek do mężczyzn. Co więcej, taki scenariusz często łączy się z postawą: „Kobieta ma zawsze rację”, „Wszyscy mi coś zawdzięczają, bo jestem kobietą”, „Trzeba chronić słabych i bezbronnych”, „Kobiety trzeba ustąpić”. Krótko mówiąc, niezależnie od tego, jak na to spojrzeć, nadal mam rację. Co się ostatecznie stanie? Dziewczyna dorasta, każdego dnia widzi pewien stosunek otaczających ją kobiet do ojca i innych mężczyzn. Słyszy niepochlebne zwroty i postawy, na przykład:„Wszyscy mężczyźni to dupki”, „Tak, teraz wszyscy tacy są”, „Normalni mężczyźni zniknęli” itp. A najciekawsze jest to, że z jakiegoś powodu wszystkie te stwierdzenia się potwierdzają. Gdziekolwiek spojrzeć - i to prawda - tata pije, nie pomaga mamie... A inni to samo... W ten sposób kształtuje się pewne wyobrażenie o życiu i ludziach. I prostacki, arogancki, drwiący styl zachowania. Jak wyraża się to w początkowo pogardliwej postawie wobec płci przeciwnej? W żartach, wyśmiewaniu, stylu rozmowy, zwrotach mowy. Nawyk wykrzykiwania i wyzywania tak jak moja mama... Czy odpowiedzialny za siebie, swoje życie, czyny mężczyzna zgodzi się na taką postawę wobec siebie? Czy taki mężczyzna zainteresuje się kobietą, która od razu się dewaluuje? ​jego płeć, osobowość i dusza? A może, widząc upokarzające zachowania, poglądy na życie i działania, natychmiast wyciągnie wnioski i zniknie? Niektórzy pozostają. Ci, dla których taki scenariusz jest znajomy i zrozumiały. Dorastali w rodzinie, w której mama też dewaluowała tatę, a tata nie miał nic przeciwko, bo bez względu na wszystko, był karmiony i pojowany, po prostu czasami mścił się na mamie na różne sposoby: drinki, niskie zarobki, długie spotkania przyjaciele, nieodpowiedzialność i zapomnienie. Nie napinał się zbytnio, uzasadniał swoje zachowanie słowami: „Słuchaj, moja żona to suka! No bo kto z nią przeżyje? Całą siłę poświęcamy na cierpliwość...” W rezultacie mit, można powiedzieć, „potwierdza się na nowo”. Czy wierzysz, że jesteś najmądrzejszy? Zdobyć. Wokół będą sami głupcy. Czy wierzysz, że wszyscy mężczyźni to dupki? Proszę... Tak zaczyna się scenariusz rodzinny. Dziewczyna staje się silną kobietą, która dba o rodzinę, codzienność, dzieci, męża, a mężczyzna, który zgadza się tolerować jej wybryki, zamienia się w tułowia leżącego na sofie, spokojnie chrapącego pod dezaprobatą krzyków żony... I nawet jeśli kobieta w pewnym momencie zdecyduje się przerwać to błędne koło i rozwieść, szanse na szczęśliwe życie osobiste będą znikome, jeśli nie uświadomi sobie i nie zmieni własnego zachowania, osobistego scenariusza i przekonań. Poświęć się... Przypomnij sobie, jak często słyszałaś: „Żyję tylko dla dobra dzieci” „Już niczego nie potrzebuję, byle one dobrze się czuły” „Jesteś kobietą, przyszłą matką i żoną ! Trzeba być skromnym, posłusznym, pracowitym.” „Jeśli wyjdziesz za mąż, zapomnij o sobie. Teraz najważniejszy jest dla ciebie mąż i dzieci. To dość powszechne postawy w naszej kulturze. Często widzę ich rezultaty na własnej pracy, kiedy małżeństwa zwracają się do mnie o pomoc. „Stracił zainteresowanie mną, cały czas spędza w pracy, z przyjaciółmi, swoimi sprawami” – mówi żona była taką piękną i interesującą dziewczyną przed ślubem, bystra i wesoła. Poczułem się przy niej tak dobrze. A ona zrobiła się zaniedbaną zrzędą… Zawsze z czegoś niezadowolona…” – odpowiada mąż „To dlatego, że wszystko na siebie biorę! Mam dzieci, rodzinę! Nie mam czasu ani energii dla siebie!” - wybucha żona. „Po co te twoje ofiary!” Możemy żyć inaczej!” - krzyczy mąż. Gdzie tkwią korzenie takiej postawy? Wydaje mi się, że ze strachu przed byciem niepotrzebnymi i odrzuconymi. Dla naszych babć i matek takie obawy były szczególnie silne, bo w czasach, gdy dzieci pojawiały się raczej przez przypadek niż z wyboru, kiedy nie było co jeść, kiedy było całe błogosławieństwo. na które trzeba było zapracować potem i krwią. Kiedy w kraju trwała wojna, dzieci, zwłaszcza dziewczynki, musiały nieustannie potwierdzać swoje prawo do istnienia. „Widzisz, jakie to dla mnie trudne? Czy widzisz, jak pracuje twoja matka, żeby cię nakarmić? Czy widzisz, jak wiele dla Ciebie poświęcamy? - brzmiało w ich sercach i głowach, nawet jeśli ich rodzice nie wypowiadali takich sformułowań, jak mogli uzasadnić swoje prawo do istnienia? Pracuj, poświęcaj się, bądź posłuszny, nie wtrącaj się. Być najpierw dobrą, posłuszną córką, potem dobrą żoną, potem matką... Bo jeśli przy mleku matki dziecko nauczyło się, że jest jakby zbędne, to będzie musiało ciągle udowadniać i usprawiedliwiać się przede wszystkim wszystko dla siebie, swoje prawo do istnienia. I okazuje się, że na sobie, na swoimżycia i pragnień, nie ma on praw... I nawet wtedy, gdy upragnione już dziecko, dziewczynka, przejmowała podobne postawy od swojej wspaniałej, poprawnej, kochającej matki, która za każdym razem, w dorosłym życiu, poświęcała wszystko dla dobra dzieci. życia małżeńskiego, dokonując wyboru na korzyść własnych interesów, a nie na korzyść dzieci i męża, doświadczy nieprzyjemnych uczuć. Czasem nawet zdarza się, że kobieta nie zgadza się z tymi stwierdzeniami, kłóci się z nimi, ale jednak jednocześnie przeżywa wewnętrzny dyskomfort i wyrzuty sumienia, zostawiając synka pod opieką niani, albo kupując dla siebie pierwszą od trzech lat nową bluzkę, a nie dziesiątą różową sukienkę dla córki. Co się w rezultacie dzieje jakoś niepostrzeżenie, krok po kroku? zaczynamy odmawiać sobie prostych radości życia, podstawowych osobistych potrzeb i pragnień. Ponieważ jesteśmy pod jarzmem tych przekonań. Czasem całkowicie je akceptujemy, czasem się z nimi kłócimy, a czasem nawet nie zauważamy, że w naszym życiu kierujemy się tymi przekonaniami, a w pewnym momencie staje się to potwornie bolesne, obraźliwe i nieprzyjemne. Przecież wygląda na to, że wszystko zrobiłem dobrze, tak jak powinienem, próbowałem... Ale szczęścia nie było i nie. I wszyscy mnie wykorzystują, wszyscy na mnie jeżdżą. I nawet dzieci już uważają za normalne, że matka jest tylko dla nich, tylko o nich... I obraża je najmniejsza próba matki w obronie ich prawa do prostego ludzkiego szczęścia. A co możemy powiedzieć o mężu? ... Gorzkie doświadczenie W niektórych typach rodzin, na przykład w rodzinach zależnych, gdzie ojciec lub matka dużo pije, jest awanturnik i nie opiekuje się dziećmi, lub w rodzinie, w której matka i ojciec są nadmiernie pasjonatami swoje własne sprawy i nie poświęcają wystarczającej uwagi synowi lub córce, dziecko jest zmuszone przetrwać, zdając się wyłącznie na siebie. Wielu udaje się. Wyrastają na silnych, pewnych siebie ludzi, zawsze polegających wyłącznie na własnych mocnych stronach. Problem jednak w tym, że bardzo często takie osoby patologicznie nikomu nie ufają i nie mogą na kimś polegać. Tutaj działa efekt wzmocnienia: dziecko zbyt często doświadczyło sytuacji, w których mu nie pomogli, zostawili go w spokoju, zdradzili. I aby zachować własną psychikę i ciało, w pewnym momencie przestał czekać na miłość i pomoc. Problem w tym, że wraz z dorastaniem zaczyna przenosić na cały świat prywatną historię swojej rodziny. A w zaufaniu i poleganiu na drugiej osobie widzi nie życiową potrzebę, ale niebezpieczeństwo - nigdy nie wiadomo, co mu zrobi... jak jego rodzice... Taka postawa jest częstą przyczyną ataków paniki w stabilnych i silnych ludzie. W końcu, jeśli możesz polegać tylko na sobie, w chwilach osobistej słabości, zmęczenia, choroby zaczyna się wydawać, że zniknęły wszystkie podpory i świat się wali. Jak nauczyć się polegać na innych? Przede wszystkim trzeba ponownie przemyśleć własne postawy i przekonania. Nie jest to łatwe, gdyż wiele z nich opiera się na rzeczywistych doświadczeniach, przeżytych emocjach i uczuciach, niektóre po prostu nie są przez daną osobę realizowane. To tak, jakby był nosicielem programu wirusowego, który uruchamia w jego psychice określone polecenia, ale o tym nie wie. Właśnie po to, aby rozwiązywać takie problemy, istnieją psychologowie i psychoterapeuci. Dobry psycholog poprzez różne techniki, pytania i rozmowy radykalnie podnosi Twój poziom samoświadomości, w efekcie czego zaczynasz dostrzegać ukryte, wcześniej niezrozumiałe i niewidoczne motywy własnych działań. Naucz się żyć inaczej. Tutaj. też nie wszystko jest takie proste. Dlaczego wielu z nas, nawet gdy widzi i rozumie, że żyje w zły sposób, nic nie robi? Bo w tym stylu postępowania wszystko jest już znane i zrozumiałe, ale co się stanie, jeśli zacznę zachowywać się inaczej, jest tajemnicą, spowitą ciemnością. Może będzie jeszcze gorzej? Wtedy lepiej mieć gwarantowanego ptaka w rękach, niż zostać bez niego. Jest wyjście - stale podejmować trochę ryzyka, otrzymując jednocześnie ciągłe wsparcie i akceptację. Tutaj również niezwykle ważna jest odpowiednia pomoc psychologiczna. Jeśli możesz to uzyskać od bliskich, dobrze; jeśli nie masz takiej możliwości, skontaktuj się z psychologiem, ponieważ jednym z głównych zadań psychoterapii jest