Od autora: Psychoterapia czy praktyki duchowe? Czy jedno zastępuje drugie? W artykule omówiono zjawisko duchowej ucieczki (pojęcie wprowadzone przez Johna Welwooda), które występuje dość często i reprezentuje proces, w którym duchowe idee i praktyki są wykorzystywane do ucieczki od traumy psychicznej i nierozwiązanych problemów emocjonalnych. Wielokrotnie musiałem o tym dyskutować (czasami gorąco). ) na temat praktyk duchowych i psychoterapii. Co więcej, najczęściej zamiast spójnika „i” pojawiał się spójnik „lub”, przeciwstawiający się sobie. Wśród moich znajomych są osoby, które porzuciły psychologię i psychoterapię jako zawód jogi, krytykując następnie „zachodnie podejście” i stwierdzając, że najcenniejsze nowe „odkrycia” psychologii/psychoterapii mają wielowiekową historię we wschodniej tradycji jakiś czas próbowałem zrozumieć, sformułować własną odpowiedź, stanowisko dotyczące psychoterapii i praktyk duchowych. Oprócz przypadków, w których praktyki duchowe: medytacja, joga, reiki itp. wzbogacały życie ludzi, czyniły ich silniejszymi, mądrzejszymi, zdrowszymi zarówno psychicznie, jak i fizycznie, zaobserwowałem także wiele przypadków „ucieczki w duchowość”. Co więcej, idąc za sformułowaniem Ericha Fromma, jest to nie tyle swobodne pragnienie duchowości, ile ucieczka od problemów psychologicznych. Przykładowo asceza okazała się nie świadomym wyborem dojrzałego człowieka, lecz oszukiwaniem samego siebie, dewaluacją rzeczy materialnych (jako mechanizm obronny przed goryczą uznania niemożności osiągnięcia, działania, bycia aktywnym). Tak więc strach przed intymnością z kobietami i unikaniem stosunków seksualnych może nieśmiało ukrywać się pod celibatem wybranym w życiu doczesnym. Niemożność zarabiania pieniędzy - pod arogancką pogardą dla rzeczy materialnych. Niezdolność do zawierania przyjaźni, kochania, troski, bycia hojnym – zostaje zastąpiona chęcią ucieczki od zgiełku świata i „negatywnej energii”. związku między zachodnią psychoterapią a praktyką buddyjską, psycholog, psychoterapeuta, redaktor Journal of Transpersonal Psychology”, wprowadził koncepcję „duchowego omijania”, opisując je jako proces, podczas którego duchowe idee i praktyki są wykorzystywane do ucieczki od traumy psychicznej, nierozwiązanych problemów emocjonalnych problemów i unikania spotkań z pracą na pośrednich etapach rozwoju. W przypadku, gdy człowiek wykorzystuje duchowość, aby czegoś uniknąć (najczęściej w celu przebudzenia lub wyzwolenia), okazuje się, że jego pragnienie wzniesienia się „ponad chaotyczną stronę naszego człowieczeństwa” okazuje się. być przedwczesne. Zachodzi bez bezpośredniego poznania własnej osobowości: jej mocnych i słabych stron, atrakcyjnych i nieatrakcyjnych stron, uczuć i głęboko zakorzenionych doświadczeń. „W tym przypadku kosztem prawdy absolutnej zaczynamy bagatelizować lub całkowicie odrzucać rzeczy względne: zwykłe potrzeby, uczucia, problemy psychologiczne, trudności w relacjach i braki rozwojowe” – mówi John Welwood w rozmowie z psychoterapeutką Tiną Fossell Niebezpieczeństwo duchowej ucieczki polega na tym, że problemów psychologicznych i emocjonalnych nie można rozwiązać poprzez ich unikanie. „Takie podejście tworzy bolesny dystans pomiędzy Buddą a osobą w nas. Co więcej, prowadzi to do pojęciowego, jednostronnego rozumienia duchowości, w którym wywyższa się jedno przeciwieństwo kosztem drugiego: przedkłada się prawdę absolutną nad względną, bezosobową nad osobową, pustkę nad formą, transcendencję do ucieleśnienia i oderwanie się od uczucia. Można na przykład próbować praktykować brak przywiązania, zaprzeczając swojej potrzebie miłości, ale to tylko prowadzi do tego, że potrzeba ta jest spychana do podziemia i często objawia się nieświadomie, w ukryty i negatywny sposób” – mówi John Welwood . „Bardzo łatwo jest operować prawdą o pustce w następujący jednostronny sposób: „Myśli i uczucia są puste, to tylko gra samsary i dlatego nie zwracaj na nie uwagi. Postrzegaj ich naturę jako pustkę i rozwiązuj je w chwili, gdy się pojawią..