Pierwszy cud w moim życiu miał miejsce w Nowy Rok, gdy miałem około 2 lat. Potem rodzice mnie obudzili, pokazali choinkę i duży worek prezentów, wśród których były buty do dorastania. Moim ulubionym prezentem były słodycze. Potem co roku chodziliśmy na choinkę i wierzyłam, że jest tam prawdziwy Święty Mikołaj. Pamiętam grę, w której biegał w okrągłym tańcu i próbował zamrozić chłopaków, a wszyscy się bali i ukrywali. A potem rozdał prezenty. Około 4-letni Mikołaj przyszedł do naszego domu. Powiedziano mi, że jeśli opowiem mu ten wiersz, otrzymam prezent. Nie pamiętam wersetu, ale wśród cukierków w prezencie znajdowały się cukierki „Czerwony Mak” w czarnym opakowaniu po cukierkach z czerwonymi kwiatami. Święty Mikołaj powiedział, że każde moje życzenie się spełni, jeśli zjem cukierka. Spojrzałem na opakowanie po cukierkach z kwiatami, na zielony dywan i powiedziałem: „Chcę, żeby na dywanie rosły kwiaty!” Nie pamiętam, jak dorośli uzasadniali, że to niemożliwe. Kiedy miałam 5-6 lat, w przedszkolu zaczęła się dyskusja na temat tego, że Święty Mikołaj nie istnieje. Kiedyś, kiedy tańczył, widziałam na choince kawałek jego niebieskiej nogawki rajstop. Potem zdałem sobie sprawę, że to spisek dorosłych. Ale właśnie wtedy dojrzałam do butów prezentowych, a one pochodziły z Włoch. Nie miałam pojęcia, gdzie moi rodzice mogliby dostać te buty. Nie pojechali do Włoch! A więc w końcu to Święty Mikołaj je przyniósł! W podstawówce próbowałam wyśledzić Świętego Mikołaja w sylwestra, ale zawsze budził mnie jego wygląd, ale wiedziałam już od starszych dziewcząt, że moi rodzice kładli prezenty pod choinkę. W 1991 roku zmarł mój tata, ja miał wtedy prawie 8 lat. Potem przez cały rok życzyłem mu, żeby ożył. Ale tak się nie stało. Był tatą na wakacjach, bo... Nie mieszkał z nami od 4 roku życia, ale kiedy przyjeżdżał, zawsze przynosił torbę z prezentami. Cukierki, zabawki. Zabrał mnie do zoo, Park Majakowskiego, do Szuwakisz. Zrobił mi mały drewniany domek na podwórzu naszego prywatnego domu. Często zabierał mojego kuzyna na nasze przygody. Krótko mówiąc, był wspaniałym tatą. Dzięki niemu jestem dociekliwa i kocham przygody. Obecnie wielu rodziców mówi swoim bliskim i przyjaciołom: „Nie przynoś prezentów za każdym razem, bo inaczej nasze dziecko nie będzie kochać ciebie, ale prezent!” Jakoś się nie zgadzam. Cieszę się, że mój tata nie tylko przyjechał, ale także z prezentami. To był dla mnie cud. Inni krewni byli tak przyziemni, bez prezentów, że oczywiście kochałem ich nawet bez tego. Niektórzy z moich klientów, wspominając żale z dzieciństwa wobec bliskich, mówią: „A ja nie pamiętam nawet ani jednego prezentu od niego”. Latem na obozach dla dzieci do 11. roku życia wszyscy odprawiali różne rytuały spełnienia życzeń. Na przykład: - Jaka jest Twoja ulubiona liczba i kolor? - 7, liliowy - Kiedy zobaczysz 7 liliowych samochodów i 7 kobiet w ciąży w liliowych sukienkach, Twoje życzenie się spełni - a wszyscy czekali na ich spełnienie. prawda. W latach 90. zachowała się moja wiara w cuda. Wspierała ją moja mama; gdy czegoś zapragnąłem, po pewnym czasie na pewno kupiła to, czego chciałem. A gdy dorosłam, sama zaczęłam spełniać swoje marzenia – szyłam piękne ubranka dla lalek. Obserwowałam magiczny świat Disneya, gdzie szczególne wrażenie zrobiły na mnie reklamy lalek Barbie i własnoręcznie wykonałam dla moich lalek dom, konia i meble. A moja babcia ze strony ojca również zaszczepiła wiarę w cuda. Nauczyła mnie modlić się. Jako nastolatka, kiedy bardzo czegoś chciałam, modliłam się. W 2004 roku zapoznałam się z twórczością Carlosa Castanedy. Zacząłem zgłębiać siłę intencji. Dla mnie przemiana pragnienia w intencję też jest trochę podobna do cudu. Ale ten cud jest już bardziej świadomy i zależny od moich działań i uczuć. Jednocześnie zainteresowałem się transurfowaniem rzeczywistości i zaangażowałem się w wizualizację. Z jego pomocą nauczyłam się mieć dobry humor o poranku. Po prostu tego nauczyłem. I ta umiejętność pozostała. Od 2004 roku zainteresowałam się psychologią Gestalt i nadal jestem zainteresowana jej studiowaniem i stosowaniem. W Gestalt nie ma słowa cud, jest świadomość swoich uczuć i potrzeb, akceptacja odpowiedzialności za ich wystąpienie i zaspokojenie. Ale rezultaty takiej psychoterapii są jak cud. W 2006 roku zacząłem studiować teorię przyczynowości. Gdzie jeszcze wyraźniej zrozumiałem, że wszystkie cuda są konsekwencją moich działań i.