Od autora: artykuł ukazał się w moim LJ i na stronie internetowej Czasem bierzesz książkę, zaczynasz czytać, nie spodziewając się niczego specjalnego i już od pierwszych linijek rozumiesz, że w Twoich rękach jest skarb, ta wartość, do której będziesz wracać nie raz w różnych momentach swojego życia. Stało się to, gdy zdecydowałam się przeczytać „Oscar i Różowa Dama” Erica-Emanuela Schmitta. Tekst niesamowity w swoim człowieczeństwie, zaledwie 14 listów od chłopca chorego na białaczkę, tych listów, które napisał w ostatnich dniach swojego życia. W magicznym czasie Świąt. Początek 19 grudnia. Codziennie jeden list. Z prośbą do Boga Po tym jak Oskar przeszedł przeszczep szpiku kostnego, który nie przyniósł pozytywnej dynamiki, zostało mu 12 dni życia. Babcia Rosa, stara pielęgniarka na oddziale dziecięcym, opowiedziała mu legendę, która głosi, że 12 dni przed Nowym Rokiem może uważnej osobie pokazać, jak będzie przebiegał i jak będzie wyglądał cały przyszły rok. Zatem 19 grudnia to czas stycznia, 20 grudnia opowie wam o lutym, obserwując 21 grudnia można wyciągnąć wniosek o marcu i tak dalej... A on, Oskar, może przeżyć te dni tak, aby każdy dzień będzie równy 10 latom życia człowieka. 12 dni to jak 120 lat. I chłopak zaryzykował. Chcę podzielić się dwoma listami. W wieku 90 i 100 lat. „Dobry Boże, dziękuję, że przyszedłeś. Wybrałeś dokładnie odpowiedni moment, bo źle się czułem. Może mój wczorajszy list... Kiedy się obudziłem, wydawało mi się, że mam już dziewięćdziesiąt lat. Odwróciłem głowę w stronę okna, żeby popatrzeć na śnieg. I wtedy zdałem sobie sprawę, że przyszedłeś. Był poranek. Byłem sam na Ziemi. Było tak wcześnie, że ptaki jeszcze spały, nawet dyżurna pielęgniarka, Madame Ducru, zdrzemnęła się, a ty tymczasem próbowałaś wywołać świt. Okazało się to dość trudne, ale mimo to dałeś radę. Niebo stopniowo bledło. Wypełniłeś zwiewne kule bielą, szarością, błękitem, usunąłeś noc i ożywiłeś świat. Nie zatrzymałeś się. I wtedy zdałem sobie sprawę z różnicy między tobą a nami: jesteś niestrudzonym człowiekiem! Nic Ci nie umknie. Zawsze w pracy. I oto nadszedł ten dzień! Jest noc! Jest wiosna! I oto nadeszła zima! I oto ona, Peggy Blue! A oto Oskar! A oto Babcia Róża! Jak zdrowy! Zdałem sobie sprawę, że tu jesteś. I zdradził mi swój sekret: trzeba codziennie patrzeć na świat tak, jakbyś widział go po raz pierwszy. Cóż, poszedłem za Twoją radą i zastosowałem się do niej. Po raz pierwszy. Kontemplowałem światło, kolory dnia, drzewa, ptaki i zwierzęta. Poczułam, jak powietrze wchodzi do moich nozdrzy i zmusza mnie do oddychania. Słyszałem głosy odbijające się echem w korytarzu, jak pod arkadami katedry. Poczułem, że żyję. Przepełnił mnie dreszcz czystej radości istnienia. Byłem pełen zdumienia. Boże, dziękuję Ci, że zrobiłeś to dla mnie. Wydawało mi się, że wziąłeś mnie za rękę i wprowadziłeś w samo sedno tajemnicy, abym mógł kontemplować tę tajemnicę. Dziękuję, do zobaczenia jutro. Buziaki, Oscar. PS Moje życzenie: czy mógłbyś powtórzyć tę sztuczkę po raz pierwszy moim rodzicom? Babciu Rosa, wydaje mi się, że ona już go zna. A potem jeszcze raz dla Pegi, jeśli masz czas... „Drogi Boże! Dziś kończę sto lat. Jak babcia Róża. Dużo śpię, ale czuję się dobrze. Próbowałam wytłumaczyć rodzicom, że życie to zabawny dar. Na początku ten dar jest przeceniany: myślą, że otrzymali życie wieczne. Potem ją nie doceniają, uważają ją za bezwartościową, za niską i są prawie gotowi ją porzucić. I w końcu uświadamiają sobie, że to nie był prezent, po prostu dano im życie do wykorzystania. A potem próbują ją docenić. Mam sto lat i wiem, co mówię. Im jesteś starszy, tym silniejszy staje się Twój zapał do życia. Trzeba być estetą, artystą. Jakiś idiota w wieku od dziesięciu do dwudziestu lat potrafi igrać z życiem według własnych zachcianek, ale w wieku stu lat, kiedy nie można już się poruszać, trzeba użyć intelektu, nie wiem, czy mi się to udało przekonaj ich. Prowadź ich. Skończ swoją pracę. Jestem trochę zmęczony. Do zobaczenia jutro. Buziaki, Oskar.” Chłopiec był bardzo słaby, spał często i długo. Aby nie przegapić spotkania z Bogiem, trzymał rolkę na nocnym stoliku, gdzie».