Od autora: Często pojawiają się słowa „jestem psychologiem” w komunikacji z osobami, które rzadko uczęszczają na szkolenia lub w ogóle na nie nie uczęszczają mają magiczne znaczenie..a raczej nawet dwa magiczne znaczenia. Część osób boi się, że zostaną teraz „podzielone na kategorie” i uciekną od procesu komunikacji. Przeciwnie, znaczna część ożywia się i robi krok do przodu. Częste frazy tej kategorii populacji to: „Skoro jesteś psychologiem, to opowiedz mi o mnie, jaką jestem osobą”, „Ale tutaj mam jeden problem” i tak dalej. Często ludzie robią takie miny i wyrażają takie emocje, że naprawdę chcą pomóc. A niektórzy koledzy nie mogą oprzeć się pokusie. A to może rozpocząć szybki proces deformacji zawodowej. * 5 kroków, jak szybko i skutecznie zdeformować się zawodowo i wypalić emocjonalnie: 1. Ciągle, w każdej wolnej chwili myśl o pracy. 2. Staraj się pomagać wszystkim ludziom. Komu, jak myślisz, po prostu potrzeba pomocy – nawet jeśli nie ma prośby 3. W normalnej komunikacji ze zwykłymi ludźmi używaj wielu słów i określeń żargonu zawodowego 4. Ciesz się, gdy spotkasz kolejnego potencjalnego odbiorcę pomocy i być zdenerwowanym (lub zirytowanym). Gdy odbiorca odmawia pomocy lub zachowuje się inaczej niż się spodziewałeś 5. Powtarzaj tę czynność codziennie, aż do całkowitego zaniku zainteresowania zawodem * Zaryzykowałbym założenie, że wszyscy nasi współpracownicy przechodzą przez niebezpieczeństwo deformacji. Niektórzy sobie radzą, inni nie. Ale pytanie nie brzmi, czy zrobiłeś kilka kroków w stronę deformacji, ale jak szybko się zatrzymałeś. Skąd bierze się pragnienie, aby „leczyć i pomagać każdemu”? Przyczyn może być wiele. Bardzo często jest to niezaspokojona potrzeba uznania i wdzięczności, bądź też chęć powiedzenia sobie „jestem dobry, bo pomogłem człowiekowi” (co jednak wiąże się też z uznaniem) * Jakie jest niebezpieczeństwo? Kiedy zostajesz psychologiem wszędzie i zawsze, z czasem zabija to autorefleksję i tworzy iluzję „wszechmocy” i na tym kończy się Twój rozwój zawodowy. A praca bez prośby w większości przypadków po prostu nie pomoże osobie - albo wypchnie wszystko, co zostało powiedziane, ze świadomości, albo wepchnie problem jeszcze głębiej i dalej, a może nawet zareagować agresją, jeśli psycholog naprawdę dotrze do sedna problemu. A co najważniejsze, gdy w Twoim życiu jest za dużo psychologii, możesz się nią po prostu znudzić – tak jak nudzi Cię niemal wszystko, co konsumujesz długo i w bardzo dużych ilościach. Co robić? Jednym z najbardziej niezwykłych przykładów przeciwdziałania deformacji, jaki często widzę przed oczami, jest mój kolega psychoterapeuta. W swojej pracy poza gabinetem jest bardzo uważny i profesjonalny, niewiele osób może nawet założyć, że ta osoba jest psychologiem. Opowiada historie i dowcipy, w ogóle nie mówi o psychologii i po prostu ŻYJE - jak zwykły człowiek. Wyraźnie oddziela zawód od życia. Myślę, że niebezpieczeństwo jego deformacji jest znikome.* Co zrobiłem, gdy przyłapałem się na próbie „leczenia”? Nagle zmienił temat rozmowy na coś bardzo prostego i bezpretensjonalnego. Jeśli ktoś próbował kontynuować temat, to i tak taktownie go zostawiałem, pod pretekstem pewnego zmęczenia pracą i chęci po prostu rozmowy na tematy abstrakcyjne. Ten. Z reguły pomogło. Psychologia to wielka nauka i sztuka. Może pomóc ogromnej liczbie osób. Ale jeśli będziesz z niego korzystać w każdej minucie swojego życia, życie może stać się nudne i monotonne, wypełnione jedynie sesjami doradczymi i szkoleniowymi. Część doświadczonych prezenterów po przeczytaniu tego tekstu zapewne powie: dla mnie to nie dotyczy, to jest dla początkujących. Sama myślałam to samo, dopóki nie byłam kilkukrotnie świadkiem, jak grupy psychologów (trenerów czy terapeutów) „traktowały” swoich kolegów bez żadnej prośby – konsekwentnie i bezlitośnie). Psychologia to tylko część życia, choć bardzo ważna. Ale nie całe życie. Żyjmy, koledzy! I co myślisz?