Dzień dobry! Podczas gdy jestem pogrążony w temacie relacji między tożsamością a traumą psychiczną (pracuję nad rozprawą doktorską), zacząłem zauważać, że ludzie mylić pozornie powiązane ze sobą pojęcia. Psychiczny i psychologiczny... W niektórych źródłach na ogół używa się ich zamiennie. Wygląda na to, że w obu przypadkach jest obecna psychika. Ale dlaczego zwykły człowiek musi wiedzieć o tych wszystkich niuansach? Pokażę ci przykład. Nie pierwszy raz słyszę, jak kobiecie lub mężczyźnie w trudnym okresie (bezrobocie, rozwód, choroba bliskiej osoby itp.) mówi się: „Potrzebujesz dobrego psychiatry! Jest lekarzem i na pewno pomoże!” Albo nastolatka, który nagle, niespodziewanie zaczął się buntować, a rodzice nie mogli sobie z nim poradzić. Brzmi znajomo?) I znowu najczęściej biedak jest zabierany do neurologa lub psychiatry. W obu przypadkach uczucia są w pełni uzasadnione, a chęć pomocy zrozumiała. Trochę teorii w prostym języku: Trauma psychiczna to negatywne konsekwencje emocjonalne, które mogą powstać, gdy dana osoba staje w obliczu jakiegokolwiek niebezpiecznego, traumatycznego fizycznie lub psychicznie zdarzenia lub zagrożenia życia. Uwzględniamy tutaj utratę bliskiej osoby, rozwód, znęcanie się, wypadki, udział w działaniach wojennych itp. 2. Uraz psychiczny wiąże się z fizycznym upośledzeniem funkcji psychicznych człowieka. To jest myślenie, percepcja, pamięć. Przykład: konsekwencje udaru, uraz u dziecka po urodzeniu. Uraz psychiczny może być również następstwem wypadku, urazu fizycznego, jeśli następstwem było naruszenie funkcji psychicznych. W pierwszym przypadku ważne jest, aby zrozumieć, czy uraz psychiczny spowodował jakiekolwiek zaburzenie. Potwierdzają to nie założenia pacjenta, ale psychodiagnostyka. Jeśli nie ma zaburzeń, to nie ma potrzeby wizyty u psychiatry. Dobrze, jeśli ma dodatkowe przeszkolenie w zakresie metod psychologicznych. Jednak najczęściej psychiatrzy nie są tym zainteresowani; mają dużo pracy do wykonania w spektrum klinicznym i medycznym. Mogą po prostu przepisać leki na określone zaburzenia. Kluczem jest jedynie zrozumienie, czy dana osoba jest w stanie poradzić sobie bez leków. Jak możesz pomóc zbuntowanemu nastolatkowi lub osobie przeżywającej rozwód? Aby to zrobić, należy przede wszystkim zrozumieć, co spowodowało taki stan emocjonalny, POWÓD (rozwód jest tylko wydarzeniem, zawsze ma zabarwienie semantyczne i emocjonalne) i jakie niesie ze sobą konsekwencje. Często zdarza się, że osoba będąca w trakcie rozwodu bierze leki przeciwdepresyjne i wszystko staje się łatwiejsze. Jednakże, gdy pojawia się były partner lub wchodzi z nim w interakcję w jakichkolwiek kwestiach, sytuacja uderza ponownie. Podobnie jest z nastolatkiem, kiedy wydaje się, że staje się spokojny i posłuszny, ale po pewnym czasie wszystko się powtarza. Dlaczego? W obu przypadkach nie zadziałały z przyczyną, która wywołała taką reakcję. A praca z powodami to z reguły praca z przemyśleniem na nowo lub korektą emocjonalną. Obecnie najpowszechniejszą metodą pracy z traumą psychiczną i psychiczną jest praca w parach psychiatry i psychologa. Każdy jest odpowiedzialny za swój własny obszar w ramach jednego wspólnego celu – pomóc człowiekowi uporać się ze skutkami traumy psychicznej. Rozumiem, skąd w naszej mentalności wynikają takie zniekształcenia w rozumieniu różnic pomiędzy psychiatrą a psychologiem. I najczęściej brak zaufania do psychologów w ogóle. Ponieważ w naszej kulturze nie ma doświadczenia interakcji z psychologiem. Każdy z nas choć raz w życiu był na wizycie u psychiatry, gdyż jest ona częścią obowiązkowych badań lekarskich. A co z psychologiem?) Podsumowując: psychiatra zajmuje się głową i wszystkimi jej składnikami. Psycholog zajmuje się duszą i wszystkimi jej składnikami. Jeśli przeżycia psychiczne są na tyle traumatyczne, że szkodzą funkcjom psychicznym, to najlepiej udać się do psychiatry + psychologa. Bądź zdrowy) Kanał telegramowy - https://t.me/NatalyStovbun Kanał YouTube - https://youtube.com/@Nataly_Stovbun?si=fti7kkzMY-N8DDVT