I'm not a robot

CAPTCHA

Privacy - Terms

reCAPTCHA v4
Link



















Original text

Wiele lat temu mój przyjaciel opowiedział mi historię ze swojego dzieciństwa. Kiedy miał 13 lat, rodzice zaprosili go na poważną rozmowę. Powiedzieli, że chcieliby się rozwieść, ale martwią się o syna i dlatego pytają go o opinię. Chłopiec miał 13 lat i kategorycznie był przeciwny rozwodowi. Rodzice zostali razem. A 6 lat później mój tata zmarł na raka. Kiedy wiele lat później opowiedział mi tę historię, już jako dorosły mężczyzna wziął na siebie wiele i z tym wyborem powiązał śmierć ojca. Często myślałem o tej historii. Myślałam o tym, co jestem w stanie poświęcić dla mojej córki. W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że jestem gotowy oddać za nią życie, ale nie jestem gotowy, aby żyć długo i nieszczęśliwie dla niej. Lub krótkotrwałe i nieszczęśliwe. Nie dostałam rozwodu, ale świadomość możliwości wyboru mnie wspierała i uspokajała. Dopóki nie trafiłam jako psycholog na obóz dla trudnych nastolatków – tych, których nie trafia się do więzienia tylko dlatego, że są młodzi. Spotkałam tam dzieci, dla których rodzice nic nie poświęcili. Ania ma 12 lat. O swoim tacie opowiada bez ogródek: „Zginął w wypadku samochodowym, kiedy się urodziłem”. Anya znała już trzech ojczymów. Nienawidzi wszystkich swoich młodszych braci – Anya zmuszona jest być dla nich nianią. Nigdy nie czytając Czechowa, Anya wyraźnie wyszła ze stron opowiadania „Chcę spać”. Rzadko pozwala jej chodzić do szkoły, a sama Anya woli chodzić do „bogatszego” sklepu - dla niej jest to Magnit - i kraść tam słodycze i czekoladę. Strażnicy ją znają i nie dotykają jej. Anya jest bardzo piękna i sympatyczna. Jest zupełnie nieprzygotowana na to, żebym ją zapytał: „Co teraz czujesz, Anya?” Przytula mnie i mówi: „Jesteś moim tatą, jesteś moim tatą”. Odbyliśmy 6 spotkań. Odpowiedziałem na setki pytań. O to samo pyta mnie córka – o przyjaźń, o gwiazdy, o to, co dobre, a co złe. Jako pierwsza z nią o tym porozmawiałam. Ales ma 14 lat. Wygląda na 16. Jest nieformalna, jest artystką, ubrana i pomalowana na wszystkie kolory tęczy. Jeśli chce kogoś przytulić, śmieje się i uderza go w twarz. Czasami jest silny, czasami po prostu zauważalny. Chłopcy histerycznie się jej boją. Alesya nie boi się bólu, woli walczyć na śmierć i życie. Nie pokonała mnie - jestem dorosłym mężczyzną i nie można tak ludzi bić, trzeba być posłusznym. „Alesya, proszę, nie goń Dimy nożem” - nóż natychmiast odkłada się na bok, sekundę później Alesya podnosi kamień. To nie jest kpina – Alesya na pewno zastosuje się do poleceń i, jak wierzy, zmieni swoje zachowanie. Nóż i kamień to dla niej zupełnie różne rzeczy. Odbyliśmy 4 spotkania poświęcone pracy z agresją. Pierwszą poduszkę rozerwała zębami w 20 sekund. Nie mogła trafić – natychmiast zaczęła się łzawić. Potem wspólnie dowiedzieliśmy się, że praktycznie nie przeżywa emocji osobno. Zawsze istnieje splot uczuć i emocji, a złość zawsze zajmuje wśród nich ważne miejsce. Co więcej, gniew jest radosny, pełen adrenaliny, jak gniew starożytnych wojowników przed bitwą. Przed spływem po wzburzonej wodzie Alesya krzyknęła z zachwytu i zapytała, kogo teraz ma uderzyć. Na szóstym spotkaniu Alesya odkryła, że ​​poduszki nie można przeżuć, lecz uderzyć z różną siłą. Alesya nigdy nie znała taty. Znała jedynie alkoholika, partnera swojej matki, który ją molestował. I matka ją za to bije. Jewgienij ma 17 lat. On jest złodziejem. Za sześć miesięcy zostanie wysłany do kolonii. Kiedy miał 13 lat, matka wyrzuciła go z domu. Policja przywiozła go z powrotem. Od tego czasu mama codziennie powtarza mu, że śni, że „usiądzie”. Żenia bardzo kocha swoją matkę. Kocha i nienawidzi. Krzyczał do mnie: „Co, co mam zrobić, żeby moja mama mnie pokochała?” Przyciąga jej uwagę na różne sposoby – od złapania przez policję po zjadanie w nocy absolutnie całego jedzenia z lodówki. Mieliśmy dwa spotkania. Następnie ukradł whisky ze sklepu i został zabrany. Próbowałem pomóc mu znaleźć pewne zasoby w sobie i poza nim. Żeńka uważał, że tylko jego „ziomkowie” go rozumieją. I nawet tutaj był zawiedziony: kiedy go zatrzymano, „pomocnicy” spokojnie zjedli czekoladki, które Zhenya ukradł godzinę wcześniej. Dla Żeńki był szokiem, gdy go nie potępiłem. On.