Sensacyjne zatrzymanie nastolatków z PKW Redan wywołało ogromne poruszenie w mediach i portalach społecznościowych. Komunikatory i portale są pełne różnych opinii na temat zgromadzenia w jednym z homelskich centrów handlowych, gdzie 28 lutego zatrzymano 200 młodych ludzi w „mundurach”: spodniach w kratkę, swetrach z pająkami i farbowanymi włosami. Niektórzy oburzą się, że „zaczęto zatrzymywać dzieci ze względu na spodnie w kratkę”, inni wzywają rodziców, aby sprawowali całkowitą kontrolę nad swoimi dziećmi – gdzie są i z kim piszą SMS-y. To także zasługa organizatorów, którzy manipulując niestabilną psychiką dzieci, wykorzystują nastolatków do swojego celu, jakim jest „rozkołysanie tego świata”. Jednocześnie ignorowane jest to, co najważniejsze: to, co zachęca dzieci do ulegania nielegalnym wezwaniom „PMC „Redan” to nieformalna grupa młodzieżowa, która zasłynęła w Internecie dzięki filmom przedstawiającym sceny masowych bójek z przedstawicielami innych subkultur. i wzywa do okrucieństwa. Ruch wyrósł z całkowicie nieszkodliwego hobby związanego z anime i mangą, w szczególności „Hunter x Hunter”, w którym występowała grupa przestępcza „Genei Redan”. Zgadzam się, anime najmniej kojarzy się z brutalnością, masowymi walkami i kultem siły fizycznej. W związku z tym przyczyna zwiększonego poziomu okrucieństwa wcale nie leży w subkulturze ani nawet w tych, którzy próbują manipulować nastolatkami. Podaż nie pojawi się bez popytu. A jeśli istnieje zapotrzebowanie na coś takiego, to istnieje pierwotna przyczyna, która o tym zdecydowała. Jeśli spojrzymy na kontekst historyczny, możemy prześledzić ogólny schemat pojawiania się przestępczości zorganizowanej w społeczeństwie. Można zatem uznać połowę lat 80. XX w. za czas powstania i rozkwitu zorganizowanych grup przestępczych w Rosji. Czas ten kojarzy się z otwartością – ludzie mają okazję otwarcie rozmawiać o swoich problemach, a także poznawać życie innych. Ogłoszona w 1985 roku pierestrojka zniosła nie tylko prymat KPZR, ale także dotychczasowe ideały. W kontekście ogólnej niepewności, wojny w Afganistanie i spadającego poziomu życia jedyną wskazówką było porównywanie się z innymi, i to zdecydowanie nie na swoją korzyść. To, że sukces ma charakter kumulatywny i wymaga konsekwencji, zaczęto postrzegać jako kpinę: sukcesu pragnie się tu i teraz. „Młodzi sportowcy ze stadionu Uralmash uznali, że jest on zbyt ciasny w ich codziennym życiu. Chcieli wozić luksusowe dziewczyny fajnymi samochodami, chcieli mieć władzę w okolicy i wieść piękne życie, ale niestety: nie było to możliwe dla chłopaków z obrzeży miasta. Jednakże tych sportowców łączyło silne przyjaźnie, sportowa wiara w siłę i olimpijska wola zwycięstwa. Z krewnych, sąsiadów na podwórku i kolegów z siłowni Grigorij Tsyganov zebrał niezawodną drużynę bojową... Grigorij przyniósł zużytą kasetę wideo... Film to „Ojciec chrzestny”. Arcydzieło Coppoli stanie się biblią zorganizowanej grupy przestępczej Uralmash, zasad korporacyjnych i kodeksu moralnego” – pisze pisarz Aleksiej Iwanow w swojej książce „Joburg” o pojawieniu się grup przestępczych w Jekaterynburgu. I tutaj pojawia się wyraźna analogia – „zatłoczone warunki”. ”, „Nic nie świeci”, kaseta wideo… Wartości przekazane w kultowym filmie akcji przykuły uwagę, ponieważ odpowiadały aktualnym potrzebom młodych ludzi. Tak jest teraz – „Genei Redan” pozostałby bez echa, podobnie jak wezwania w sieciach społecznościowych, gdyby nastolatki nie miały potrzeby utwierdzania się poprzez agresję i podnoszenia swojego standardu życia, swojej wartości poprzez nielegalne działania. I choć wielu psychologów jako przyczyny okrucieństwa wskazują gry wideo, portale społecznościowe i „odbicie psychologii indywidualizmu narzuconej nam w ostatnich dziesięcioleciach”, szereg badań wciąż pokazuje, że poziom okrucieństwa bezpośrednio koreluje ze standardem życia: im jest niższy, tym bardziej agresywni i lekkomyślni są nastolatkowie. (Gritsenko Tatyana Viktorovna. „Czynniki społeczne determinujące popełnienie przestępstw o ​​szczególnym okrucieństwie i ich miejsce w zespole przyczynowym przestępstwa.” Luki w ustawodawstwie rosyjskim. Dziennik Prawny, nr 2, 2016, s. 217-222.; Haci Duru, Rustu Deryol Taner.