Od autorki: Dlaczego my, dziewczyny, żyjemy tak „szczęśliwie”? (HIPOTEZA) Samo określenie „psychologia kobiety” jest niejednoznaczne. Z jednej strony można ją interpretować jako procesy determinujące zachowanie kobiety, z drugiej – jako naukę o tych procesach, a z trzeciej – jako zbiór psychologów. W kontekście tej części będziemy zainteresowani rozwojem nauki o psychologii kobiet, który następuje dzięki pracom psychologów (i nie tylko). Pierwsza połowa XX wieku charakteryzuje się nie tylko uwarunkowaniami politycznymi i politycznymi wstrząsy gospodarcze, ale także ukazanie roli kobiet w przezwyciężaniu tych kataklizmów i w późniejszych procesach ożywienia gospodarczego. Masowy rozwój pracy zarobkowej kobiet i stopniowe wprowadzanie kontroli urodzeń to tylko niewielka część przyczyn zmiany statusu społecznego kobiet. Przejawiło się to wyraźnie w zmianie ogólnego nastroju ruchu feministycznego, który zmienił hasło: „Istnieję” na „Pracuję, więc istnieję”. Głównym ideologiem tego społecznego démarche była teoretyczka proletariackiego ruchu kobiecego A. Kollontai, postrzegana także jako zwiastunka neofeminizmu lat 60. Kollontai przekonująco wyjaśnił, że ucisk i nierówność „słabszej płci” „nie mają żadnego związku ze szczególnymi, naturalnymi właściwościami kobiety i nie wynikają z tego, że jej umysł jest gorszej jakości niż umysł mężczyzny”. To „...wiąże się z momentem podziału pracy ze względu na płeć, kiedy praca produkcyjna przypada na udział mężczyzny, a praca pomocnicza przypada na udział kobiety”. Zatem w społeczeństwie następuje ponowne przemyślenie nie tyle roli kobiety w ogóle, ile znaczenia jej istnienia, czego dowodem jest znaczenie i konieczność jej pracy. Idea ta wyrasta także w pracach psychologów. W 1949 roku ukazała się praca Simone de Beauvoir „Druga płeć”, której tematem przewodnim jest kobieca osobowość, czyli „sytuacja” kobiety w historii, wynikająca z fizjologii i anatomii. psychologia i tradycje społeczne. Zgodnie z koncepcją sformułowaną przez S. de Beauvoir dominujące struktury społeczne, ekonomiczne i ideologiczne patriarchatu nie pozwalają kobietom na dostęp do materialnych i intelektualnych zasobów społeczeństwa. Autorka stawia następujące stanowisko: pozycja kobiet w społeczeństwie jest jakościowo odmienna od stanu ludzkości jako całości, gdyż mężczyźni ukształtowali świat, w którym kobieta („inna”) skazana jest na działanie w roli „drugiej płci”. .” Analizując losy kobiety od niemowlęctwa do starości, S. de Beauvoir pokazuje, jak u dziewcząt, a następnie u dziewcząt, przy pomocy systemu edukacji i narzuconych przez społeczeństwo umiejętności kulturowych, kształtuje się kompleks niższości w stosunku do mężczyzn. Omawiając wolność kobiet, autorka argumentuje, że dopóki nie zostanie wyeliminowana szczególna „sytuacja”, która stwarza ograniczenia w rozwoju osobistym kobiety i czyni ją wytworem cywilizacji, prawdziwa wolność kobiety nie jest możliwa. Wolność kobiety, według filozofii S. de Beauvoir, polega na jej prawdziwej pracy zawodowej. Książka „Mistyka kobiecości” Amerykanki Betty Friedan, wydana w 1963 roku, stała się nie tylko logiczną kontynuacją „Drugiej płci”. S. de Beauvoir, ale także rozwój głównej idei tej książki, idei kształtowania się kobiecej osobowości. „Mistyka kobiecości” to rodzaj eseju psychologicznego odtwarzającego zbiorowy portret kobiet lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. Książka ta rozwiała mit o dobrostanie kobiet z klasy średniej, które ograniczały swój świat do rodziny. B. Friedan opisała w swojej pracy to, co najpierw nazwała „problemem bez nazwy”: rzeczywistość ogromnej liczby kobiet, które mając całkowicie wygodne, a nawet dostatnie życie (dom, mąż, dzieci, samochód, hobby itp.) .), mimo to czuli się głęboko nieszczęśliwi. „Kobieta powinna bez fałszywego poczucia winy zadać sobie pytanie: kim jestem i czego chcę od tego życia” – pisze w swojej książce B. Friedan. „Nie powinna czuć się samolubna ani neurotyczna, jeśli ma cele osobiste niezwiązane z mężem i dziećmi”....