Mowa w dobroci, pasji i niewiedzy Osoba w dobroci ma spokojną, spokojną mowę, osoba w namiętności ma niezrównoważoną mowę, osoba w niewiedzy ma bardzo niegrzeczną, czasem smutną mowę. Innymi słowy, depresja i smutek są również oznakami ignorancji. Pieśni o dobroci są bardzo spokojne i nawet jeśli pieśni duchowe nie są spokojne, to jednak emanuje z nich jakaś siła ciepła, życzliwości itp. Pieśni o namiętności emanują napięciem: „Wszyscy biegną, biegną, biegną…” Każdej czakrze odpowiada określona melodia, określone pieśni i w każdej czakrze osoba kontaktuje się z umysłem w inny sposób. Umysł może być silny w każdej osobie, nawet w niewiedzy, ale wcale nie jest konieczne, aby umysł był czysty. Na przykład, jeśli osoba w niewiedzy ma silny umysł, natychmiast przyciąga uwagę mas. Piosenki w niewiedzy zawsze kojarzą się z dolną czakrą (czyli Marsem), co oznacza, że ​​poruszają kwestie związane z seksem. Dolna czakra nadaje osobie szorstki głos. Takie piosenki kojarzą się z niższym ośrodkiem psychicznym. Następny ośrodek psychiczny – okolica pachwiny – jest powiązany z Wenus. Nie mamy tu już do czynienia z prymitywnym rozumieniem seksu, ale z bardziej subtelną przyjemnością. Chodzi głównie o kobiecą naturę rozumienia rzeczy. „Och, wodewil, wodewil, wodewil...” To znaczy, w ten sposób objawia się niższa kobieca zasada. Piosenki na tych poziomach niosą ze sobą tylko jeden kolor – miłość, przemoc, pieniądze. Ponieważ wszystko to jest ze sobą powiązane, instynkty zwierzęce odgrywają tutaj dużą rolę, to znaczy obejmują albo gunę pasji, albo gunę ignorancji. Kiedy te pieśni śpiewane są w gunie niewiedzy, mówią, że tam wszyscy są źli, a my tu jesteśmy jedyni dobrzy, towarzyszą im przekleństwa. Wszystkie pieśni śpiewane w gunie namiętności są związane z miłością, ale ponieważ ta miłość jest w namiętności, zawiera w sobie dwa przeciwieństwa: „Jeśli kochasz, nie kochasz, jeśli plujesz, całujesz…”. Dlatego pieśni namiętne w niższych środkach zawierają takie skrajności. Są też pieśni na poziomie splotu słonecznego – ten ośrodek kojarzy się już z przyjemnością. Najczęściej są to piosenki o jedzeniu. „Duska! Kocham Twoje naleśniki…”. Piosenki na poziomie ośrodka serca kojarzą się już z koncepcjami moralnymi, niosą ze sobą myśl, że trzeba do czegoś dążyć, nawet jeśli są to pieśni rewolucyjne. Ale piosenki już na poziomie ośrodka gardła dają głębokie zrozumienie rzeczy. Mówią o pewnego rodzaju wzniosłości. Najczęściej jest to muzyka: Beethoven, Bach itp. A muzyka na poziomie ośrodka umysłu (pomiędzy brwiami) kojarzy się z myśleniem o prawdzie. Oprócz zwykłych aspiracji człowiek już w swoich refleksjach stara się osiągnąć prawdę. Na poziomie najwyższego ośrodka psychicznego, znajdującego się w obszarze korony, zawsze rozbrzmiewa tylko muzyka duchowa, duchowy śpiew, który nigdy nie zawiera żadnych materialnych próśb. Oznacza to, że taka osoba nie zwraca się do Boga z żadnymi prośbami, z wyjątkiem tych, które pomogą w samodoskonaleniu. Wedy mówią, że nie musisz prosić Boga o chleb; Bóg, jak ojciec, i tak da ci chleb. Musimy Go prosić o chleb duchowy. Często chrześcijanie, prosząc o chleb, mają na myśli pokarm duchowy. Ale nie wszyscy tak rozumieją to pytanie; niektórzy po prostu proszą Boga o chleb. Wedy mówią, że w zasadzie nie jest to złe, gdy ktoś prosi o chleb od Boga, a nie od kogoś innego, ponieważ jest to już znak guny dobroci, jest to już nieco wyższy poziom świadomości. Czystość Ludzie są w dobroci ze swoim bardzo silnie rozwiniętym pragnieniem harmonii, miłość do czystości jest wysoko rozwinięta. Dla ludzi z pasją czystość jest czysto zewnętrznym przejawem. Potrafią dobrze wyglądać w pracy bez prania bielizny tygodniami, skupiając się na wyglądzie. W mieszkaniu jest tak samo: wszystko jest uporządkowane, na zewnątrz jest czysto, ale zdejmujesz kołdrę i przez tydzień śmierdzi. Dla ludzi z pasją wszystko zawsze wygląda bardzo kontrastowo: bardzo kontrastowe ubrania, mieszkanie ma czerwone ściany, potem niebieskie, potem żółte, są kolory łóżka, czyli wszystko jest połączone z łóżkiem. Ludzie w