Mężczyzna modli się: Panie, dlaczego mam takiego pecha! No cóż, chociaż raz pozwoliłeś mi wygrać na loterii! Aniołowie Boży pytają: Ojcze, naprawdę, - Tak ja To nie jest trudne, przynajmniej raz kupił los na loterię! Dlaczego dla jednych jest wieczną towarzyszką, a dla innych jedynie okazjonalnym gościem? Czy da się oswoić rzadkiego, szczęśliwego ptaka, jeśli nie ma go w Twojej okolicy? Przyjadę z daleka? Jedna z teorii leżących u podstaw podejścia Gestalt nazywa się teorią pola. Jej autorem jest Kurt Lewin. A ogólnie mówiąc, wszystko jest ze sobą powiązane i na siebie wpływa. Oznacza to, że polem jest wszystko, co nas otacza – w domu. kwiaty, drzewa, ludzie, zwierzęta, powietrze, wiatr, słońce, deszcz i wreszcie my sami – jesteśmy w równym stopniu częścią pola, jak wszystko inne. Oczywiście, niektóre czynniki wpływają na nas silniej, podczas gdy innych w ogóle nie zauważamy. W różnym czasie działają one różnie. Na przykład, gdy idę ulicą i zaczyna się silna burza, mogę: - otworzyć parasol, - schować się pod dachem, - zmoknąć na deszczu, kontynuując bieg, - skakać. po kałużach, zmoczeniu stóp itp. A moje działanie będzie wynikiem mojego wyboru, utworzonego z celu mojego ruchu, chwilowych możliwości, nawyków itp. Jeśli właśnie w tym momencie, gdy zaczyna się burza, prowadzę grupie, wtedy jego wpływ na mnie będzie zupełnie inny: - może będę musiał zapalić światło, bo w klasie zrobiło się ciemno, - może zamknij okno, żeby nie krzyczeć ponad szumem deszczu, - być może nawet to sprawi, że w pomieszczeniu będzie duszno - i na pewno będę musiał poświęcić część mojej uwagi temu czynnikowi. W przeciwieństwie do tego, wpływ burzy jest minimalny. Nie mogę tego ani zatrzymać, ani przyspieszyć, ale idąc pod parasolem, stawiam pewien opór kroplom spadającym pionowo i spływającym z mojego parasola, lądują one w zupełnie innym miejscu niż pierwotnie leciały. Więc ja też trochę uczestniczę w tworzeniu kałuż pod stopami, które pozostaną, gdy burza minie. Tylko trochę, prawie niezauważalnie, ale uczestniczę. Podobnie jest ze szczęściem. To na mnie wpływa: poprawia mi się nastrój, nabieram sił, żeby dalej działać. I mam na nią wpływ. W jakiś sposób proponuję rozważyć to bardziej szczegółowo. Na początek, czym jest szczęście? Szczęście to potwierdzenie, że wszystko idzie tak, jak powinno, prawidłowo, to przeżycie poczucia głębokiej satysfakcji z tego, jak coś się w życiu dzieje. I właśnie to może Cię wesprzeć, gdy jest trudno, właśnie tego czasami brakuje. Dla mnie szczęście to niemal przypadkowy splot czynników, który ułatwia realizację moich pragnień i celów. Ale nie bez powodu mówię „prawie”. Podam przykład, który jest mi teraz bliski: zbiór grup. Nie jestem w tym zbyt dobry, więc przyda się szczęście.) Na początek dzielę cały proces na to, co ode mnie zależy, i to, co ode mnie nie zależy: napisz przykuwający uwagę ogłoszenie, opublikuj je na różnych platformach, poinformuj jak najwięcej osób o nadchodzącej grupie. Nie mogę mieć wpływu na proces od chwili, gdy dowiedzieli się o mojej grupie i o tym, jak zdecydowali się przyjechać (lub, na początek, skontaktowali się ze mną. Następnie ważne jest, aby w jakiś sposób odnieść się do wyniku). Czy zainteresowanie moją grupą jest dziełem przypadku, czy nie? A co z nagraniem? A co z rekrutacją całej grupy? Zakres odpowiedzi na te pytania może wahać się od „nie, oczywiście, po prostu dużo zrobiłem i jest to naturalny wynik” do „wow, jakie mam szczęście, że zrekrutowałem grupę, nic nie robiąc!” Jedno i drugie nie jest prawdą. Bo w ocenie wyniku nie ma podziału, o którym mówiliśmy powyżej. Przecież jeśli jest to wyłącznie wynik mojej pracy, to tak jakbym był wszechmocny i mógł wpływać na pragnienia i decyzje innych ludzi. A gdy radość nie pojawia się: wszystko jest przewidywalne, naturalne, nudne po zęby. A jeśli nic nie zrobiłem, to znaczy, że nie napisałem ogłoszenia, nie powiedziałem nikomu o naborze, a nawet nie zadałem sobie trudu, aby w głowie sformułować ideę grupy. Te. taka magiczna magia. (Tutaj powinny znaleźć się nudne dla wszystkich słowa o odpowiedzialności. Pomińmy to.) A prawda jak zawsze leży pośrodku..