Przyjrzyjmy się zasadom systemowej psychoterapii rodzinnej.1. Neutralność. Prowadząc konsultację, psycholog musi traktować uczestników sesji jednakowo bezstronnie, równie neutralnie, równie życzliwie i jednakowo (sam kontynuuj listę). Jakie pytania usłyszał mąż, takie same pytania powinna usłyszeć żona. Tyle czasu, ile poświęcamy mężowi, tyle samo czasu poświęcamy żonie. O czym jeden z uczestników wie podczas konsultacji, wie też drugi. Mąż idzie do toalety, żeby napić się wody, a potem wychodzi żona. I nie daj Boże dopuścić do precedensu, gdy po 20 sekundach wypuszczenia jednego z uczestników, dowiesz się od drugiego, że: ma kochankę (kochankę); jest z nim z powodu...; „Cały czas go okłamuję” itp. Oznacza to, że pracując z jedną całością, nagle otrzymujesz wiele informacji, które należy przekazać drugiemu partnerowi lub przestać pracować z tą parą. Nie powinno to być absolutnie dozwolone. Powtórzę jeszcze raz: nie masz płaczącej, bezbronnej żony ani biednego, uciskanego, uciskanego męża, istnieje system i my z nim pracujemy.2. Kolistość. W rodzinie, jak w każdym „przypadku szczególnym”, procesy nie zachodzą liniowo. Na przykład jedna osoba wzięła udział w wydarzeniu, otrzymała negatywną odpowiedź i wyciągnęła wnioski. Jeśli to możliwe, nie będzie już pasował do takich wydarzeń. Inną rzeczą jest system rodzinny. System dąży do stabilności, mimo wewnętrznego wrzenia małżonkowie starają się w nim pozostać. Na przykład żona krzyczy na męża za chaos, w rodzinie jest konflikt, namiętności biorą górę, wszyscy są w niespokojnym nastroju. Wtedy namiętności opadają, mąż stara się utrzymać porządek najlepiej jak potrafi, żona panuje nad sobą i przymyka oczy na bałagan, widząc, że mężczyzna stara się zmienić. Po tym jak ten łotr nie umył kolejnego brudnego talerza :-) wybucha kolejny konflikt. A gdy się uspokoi, nastąpi kolejna rewolucja.3. Charakter hipotetyczny określiłbym następująco: w głowie psychologa istnieje pewne złudzenie, że obserwując zachowania członków rodziny, rozgrywające się przed nim sceny, może wyciągnąć wnioski na temat problemów, jakie ma rodzina, oraz w rezultacie spróbuj im pomóc. Trzeba więc pomóc, ale tak naprawdę możemy się jedynie domyślać i stawiać hipotezy na temat tego, co dzieje się w środku. Na przykład małżonek składa skargę dotyczącą niezgodności w rodzinie. Dowiadujemy się więcej i rozumiemy, że codzienna niezgodność to niewielka trudność, ale tak naprawdę problemem jest to, że małżonkowie nie chcą się słyszeć. Często członkowie rodziny nie zauważają ich działań lub starają się przymykać oczy na ich działania lub zaniechania, jednocześnie racjonalizując to, co się dzieje na ich korzyść. Dlatego staramy się pomóc, słuchamy, kwestionujemy, przedstawiamy hipotezy, sprawdzamy. W zasadzie my, psychologowie, nie musimy rozumieć wszystkiego, co dzieje się w rodzinie, aby dotrzeć do sedna prawdy, nie jesteśmy sędziami ani detektywami. Mamy dość pozytywnych zmian, po to do nas przychodzą.4. Zasada pozytywnej interpretacji objawów lub problemów. Wszystkie zdarzenia zachodzące w rodzinie podczas psychoterapii lub poradnictwa należy postrzegać pozytywnie. Z reguły rodziny przychodzą, gdy czują się źle i zgodnie z zasadą cyrkulacji nie raz doświadczyły napięć wewnątrzrodzinnych. Niemniej jednak pragną wydostać się z tego stanu. Gdyby tego pragnienia nie było, jedno z małżonków wystąpiłoby o rozwód. Jeśli zadanie zostanie określone przez rodzinę, a psycholog pozostanie neutralny, to późniejsze zdarzenia, które nastąpią, będą pozytywne dla członków rodziny. Nawet rozwód. Rodzina to system, a system jest stabilniejszy i silniejszy niż konsultant, a jeśli system zdecyduje się na rozpad, jest to decyzja systemu. Decyzja o opuszczeniu systemu może zapaść członkowi rodziny w trakcie indywidualnej konsultacji i tu jest zasługa psychologa, warto o tym pamiętać. W systemowej psychoterapii rodzinnej rozwód, czyli opuszczenie członka rodziny, oznacza wspólne podejmowanie decyzji przez uczestników systemu. Dość często obserwacja +79959968799