Od autora: Fragment artykułu „Przebaczaj innym, przebacz sobie”. Pytania zadawała Ekaterina Baklanova, redaktor naczelna magazynu „In the City”, Korolev, Mytishchi. Żanna Kurkowa odpowiedziała. Możesz przeczytać kontynuację artykułu: Przebaczaj innym, przebacz sobie. „Wybaczać czy nie przebaczać? Jak możesz o tym zapomnieć? Dlaczego? Po co?" Każda osoba urażona przez kogoś zadaje sobie takie pytania. Osoba, która musi dokonać wyboru między przebaczeniem a kamieniem w sercu. Ludzka pamięć ma zwyczaj przechowywania w sobie, oprócz rzeczy naprawdę niezbędnych, wielu rzeczy pozornie niepotrzebnych. Nawet jeśli naprawdę nie chcemy pamiętać pewnych wydarzeń ze swojego życia, a co więcej, jeśli staramy się je wymazać z naszej osobistej historii, pamięć ponownie oferuje nam wspomnienia o nich. A raz wyrządzona nam zniewaga nadal pozostaje zniewagą i wywiera na nas wpływ. Na wszystkie dalsze wydarzenia w naszym życiu zaczynamy patrzeć jak przez pryzmat. Sposób, w jaki postrzegalibyśmy wydarzenia bez poczucia upokorzenia lub zranienia, bardzo różni się od naszego postrzegania tych samych wydarzeń, ale z urazą w naszych duszach. Czym jest przebaczenie? Komu bardziej zależy na przebaczeniu? Na te i inne pytania odpowiada psycholog, specjalistka ds. konstelacji rodzinnych i terapii systemowej Zhanna Kurkova. Czym jest „przebaczenie”? Przebaczenie jest w swej istocie cichym działaniem wewnętrznym, ukrytym przed wzrokiem ciekawskich. Nie mówią o tym, to dzieje się w ludzkiej duszy. Osoba nastrojona na przebaczenie pomija błąd, niesprawiedliwość i winę drugiej osoby i zapomina o nich. Zagłębia się w sens obecnej sytuacji i rozumie istotę wszystkiego, z tego wyrasta. A wtedy przestępstwo lub błąd pozostaje samoistne, bez konsekwencji dla związku. Kiedy jednak ktoś mówi drugiemu: „Przebaczam ci”, zrzuca całą winę za swój czyn na drugiego i w ten sposób wznosi się ponad niego, upokarzając go. Takie przebaczenie niszczy równe relacje między ludźmi i naraża je na ryzyko. Za każde działanie, które ma miejsce między dwojgiem ludzi, obie osoby są zawsze odpowiedzialne. Jeden przyciąga negatywne sytuacje swoimi wewnętrznymi lub zewnętrznymi przejawami, a drugi mu je zwraca. Nie ma dobrych i złych ludzi! I to jest ważne, żeby wszyscy o tym wiedzieli. Istnieje tylko sytuacja życiowa, która przyszła do człowieka poprzez jego przejawy. Wszystko, co człowiek ma w środku, przyciąga do siebie z zewnątrz. Kiedy ktoś obwinia kogoś za to, co się stało, a następnie mu przebacza, głęboko myli się w swojej słuszności. Bo sytuacja, która się wydarzyła, jest lekcją dla obu stron. Nic nie przychodzi do nas bez powodu, otrzymujemy tylko to, co sami dajemy: myśli, słowa, czyny. Kobiety muszą szczególnie uważać na swoje myśli, ponieważ mają one bardzo potężną siłę. Kobieta pomyślała, a mężczyzna tak… Po czynach mężczyzn można dowiedzieć się wszystkiego o ich kobietach. Kto jest bardziej zainteresowany przebaczeniem? Sprawca czy osoba, która raz po raz pamięta traumatyczne wydarzenie, za każdym razem pogrążając się w dotkliwie negatywnym stanie emocjonalnym, który kiedyś musiał znosić? Człowiek świadomie zanurza się w ten stan i świadomie go utrzymuje, bo jest to dla niego tak wygodne. Życie na pozycji pokrzywdzonej ofiary niesie ze sobą ogromną siłę. Osoba obrażona zawsze manipuluje sprawcą i jest mało prawdopodobne, aby łatwo zrezygnowała z takiego stanowiska. Czasami ten, kto czuje się urażony, wykorzystuje sytuację. W każdym razie jest to korzystne dla obu stron, łączy ich wówczas nierozerwalna więź i potrzebują siebie nawzajem, karmiąc się negatywnymi emocjami i coraz bardziej się przywiązując. W dorosłym związku osoba, wobec której zrobiono nieprzyjemne zachowanie, powie swojemu „sprawcy”: „Przepraszam, że w jakiś sposób Cię do tego zmusiłam, proszę, wybacz mi”. Na co drugi odpowie: „Przykro mi, że to zrobiłem, przepraszam…”. Taki dialog jest bardzo świadomy i ważny dla obu stron, sprawia, że ​​każdy staje się choć trochę mądrzejszy i dojrzalszy. Każdy będzie próbował zmienić coś w sobie/5-11-190-207