Od autora: Artykuł pochodzi z mojej strony internetowej: Bóg dał człowiekowi dwoje uszu i jedne usta, aby słuchał dokładnie dwa razy więcej niż mówił. Czasami wydaje się, że ludzie zapomnieli, jak to zrobić słyszeć się nawzajem. Każdy spieszy się ze swoimi sprawami lub w najlepszym razie udaje, że słucha, ale tak naprawdę w tym czasie myśli o swoich sprawach. Tu rodzi się powszechne we współczesnym świecie poczucie samotności egzystencjalnej. Kiedy wokół jest tylu ludzi, a człowiek nie może powiedzieć, że nie jest sam, tymczasem w dialogu dzieje się coś wielkiego, czego każdy człowiek potrzebuje. Następuje spotkanie dwóch światów. Wzbogacając się i nasycając, światy te stają się mądrzejsze, wyższe, bardziej rozwinięte i niewątpliwie bliższe sobie nawzajem. Zwracam uwagę na kilka oznak tego, co zakłóca dialog i co do niego przyczynia się: Osoba nagle zmienia temat rozmowy. Myśli o tym, co podczas rozmowy – coś własnego. Przerywa. Daje radę, zamiast pomagać drugiej osobie w znalezieniu ważnego dla niej rozwiązania. Dochodzi do szybkich wniosków na temat tego, co mówi rozmówca. Uogólnia, mówiąc tyle jego znajomych ma taką samą sytuację. Jego własne myśli i emocje są dalekie od tego, co mówi rozmówca. Wykonuje wiele wybrednych ruchów, gdy rozmówca mówi. Często patrzy na czas podczas rozmowy. Ignoruje pytania rozmówcy czas na przemyślenia, stale wypełniając pauzy czymś ważnym dla siebie, ale nie dla rozmówcy. Pomoc: Rozmówcy podczas rozmowy wyczuwają swój stan emocjonalny. Komunikacja przebiega łatwo i naturalnie. Rozmówca słucha pauz, rozumiejąc, że druga osoba potrzebuje czasu na zebranie myśli. Uczestnicy dialogu nie zamęczają się nawzajem, udając, że dowiadują się „całej prawdy”. taki jaki jest, bez oceniania, krytykowania i potępiania. Rozmówca nie zwraca uwagi na wahania i błędy w słowach, słucha istoty. Odkłada na bok swoje zmartwienia, gdy słucha drugiego. Rozmówca mówi „tak”, otwierając się i akceptując się nawzajem. Artykuł pobrany z mojej strony internetowej: http://psihologijaonlajn.com