Dzisiaj chciałabym poruszyć temat relacji pomiędzy dziećmi i rodzicami. W swojej pracy nieustannie spotykam się z problemami w relacjach dziecko-rodzic, oto „parada hitów” próśb rodziców : 1) „Moje dziecko mnie nie słucha”2) „Moje dziecko nie radzi sobie dobrze w szkole”3) „Ma problemy z przystosowaniem się do zespołu”4) „Nie możemy znaleźć wspólnego języka”5 ) Inne (przemoc, uraz psychiczny itp.) Dokładnie w tej kolejności. Czy Wy też widzicie pewne wzorce? Po pierwsze, niemal zawsze słychać komunikat: „Moje dziecko…” Zdecydowana większość rodziców uważa, że ​​problem leży wyłącznie po stronie ich dziecka. Jest oczywiście druga skrajność, kiedy wszyscy wokół są źli i okropni, ale tacy ludzie rzadko zwracają się do psychologa. W każdym razie oto „idealny” szablon pierwszej prośby rodzica zgłaszającego się do psychologa: Moje dziecko (wpisz kilka grzechów głównych), zrób z nim coś złego (i tutaj opisz, jak bardzo jesteś zmęczony tymi właśnie grzechami). Co zatem należy zrobić, aby taką prośbę przekształcić w coś bardziej produktywnego? Odpowiedź jest prosta: nie zapomnij o bliskiej osobie (lub bliskiej osobie). Nie zdziw się więc, jeśli psycholog poprosi rodzica (a jeszcze lepiej oboje rodziców) o przybycie do szkoły dziecka z rodziną i tu właśnie układają się podstawowe wzorce zachowań, mocne i słabe strony. Kiedy rodzic zdaje sobie sprawę, że on także potrzebuje zmiany, robi ogromny krok w kierunku rozwiązania trudności dziecka, ale dzieje się też inaczej: „Tak, ja zrozumieć, że źle go wychowałam, że to wszystko moje błędy” – mówi jedna z matek, ale nie podejmuje żadnych konkretnych kroków, po prostu posypuje głowę popiołem, dalej „znęcając się” nad dzieckiem. Drodzy rodzice! Wy sami byliście kiedyś dziećmi, pamiętacie jak to było? I zapewne zauważyłeś, że w niektórych szczegółach, w drobnych sprawach, komunikujesz się ze swoim dzieckiem w taki sam sposób, w jaki robią to twoi rodzice z tobą. Pomóż teraz swojemu dziecku i jednocześnie sobie =) O niektórych przyczynach dzieci problemy w następnym artykule.