Od autora: Mój pogląd na naturę ludzkiego cierpienia Porozmawiajmy o cierpieniu psychicznym. Chociaż patrząc na to w ten sposób, cierpienie fizyczne pod wieloma względami jest często kojarzone z cierpieniem psychicznym. Ale jeśli chodzi o cierpienie fizyczne, następnym razem doskonale wiem, czym jest cierpienie psychiczne, można powiedzieć, że jestem dobrym mistrzem cierpienia psychicznego. Chciałbym wierzyć, że to już przeszłość, ale myślę, że moje umiejętności jako osoby cierpiącej pozostaną na zawsze. Pytanie czy je wykorzystam. W tej chwili nie mogę tego powiedzieć z całą pewnością. Zamiast tego chciałbym zacytować słowa pisarza Davida Wonga (jeśli dobrze znalazłem link): Pamiętajcie, cierpienie jest wygodne. Dlatego wiele osób je preferuje. Szczęście wymaga wysiłku, odwagi i odpowiedzialności. Niezwykle wygodna jest świadomość, że jeśli niczego w swoim życiu nie stworzysz, nikt nie będzie mógł zaatakować tego, co stworzyłeś. O ileż łatwiej jest po prostu usiąść i krytykować to, co tworzą inni. Z mojego punktu widzenia – złote słowa. Oczywiście, niektórzy mogą mi zarzucić, że nikt nie cierpi tak jak oni. I w zasadzie będą mieli rację, nie chcę pisać w tym artykule, że ci, którzy cierpią, robią to w umyśle i bagatelizują ból swojego cierpienia. Naprawdę cierpią, nie ma co do tego wątpliwości. Spróbujmy dowiedzieć się, dlaczego to robią. Podzieliłbym cierpienie na trzy kategorie: cierpienie - cierpienie, cierpienie - nasycenie, cierpienie - ucieczka. Cierpienie - cierpienie ma miejsce wtedy, gdy jakieś wydarzenie faktycznie się wydarza (na przykład śmierć bliskiej osoby), a człowiek doświadcza żalu. Proces przeżywania żałoby trwa nawet nieco ponad rok, ale może zakończyć się wcześniej. I w tym momencie cierpienie jest czymś naturalnym, jest to jakby proces gojenia się rany, kiedy następuje regeneracja uszkodzonej tkanki psychicznej. Jeśli w tym momencie zastosujesz znieczulenie (odłącz się od czucia i świadomości emocji wysiłkiem woli lub stosując różne środki). chemikalia), wówczas proces przeżywania żałoby może ciągnąć się przez czas nieokreślony. Aby żyć pełnią życia, trzeba jeszcze powrócić do doświadczenia żałoby. Cierpienie to nasycenie, to proces uzyskiwania nasycenia psychicznego z doświadczania znajomych emocji. Faktem jest, że bardzo ważne jest, aby człowiek doświadczał emocji przez całe życie, bez nich może nawet umrzeć. Może się zdarzyć w życiu człowieka, że ​​jedynymi emocjami, które on (ona) może przyswoić (nasycić się), jest cierpienie. A potem, żeby je w pełni „odżywić”, trzeba je zorganizować, a przynajmniej odnieść do tego, co się dzieje, w taki sposób, aby widzieć wszystko przez pryzmat cierpienia. To już wkrótce koniec świata i wszystko jest teraz znacznie gorsze niż wcześniej, a śmierć dzieci w głodującej Afryce rzeczywiście widzą w środowisku dokładnie te cechy, które w rzeczywistości nieuchronnie powinny wywoływać złożone, negatywne uczucia. I to jest raczej ich nieszczęście, że właściwie nie mają innego sposobu na osiągnięcie nasycenia emocjonalnego. Cierpienie ucieka, jest to proces faktycznego unikania życia. Tacy ludzie po prostu chowają się za swoim cierpieniem, żeby nie brać odpowiedzialności, nie robić tych rzeczy, których się boją, w ogóle, taki uniwersalny sposób skakania, nie podejmować ważnych dla siebie decyzji. I w zasadzie jakie są zarzuty wobec tych ludzi - oni cierpią, trzeba im współczuć, a nie napiętnować wstydem czy w inny sposób potępiać. Z reguły tacy ludzie nie mają żadnych poważnych trudności, ale nie boją się żyć pełnią życia. Myślę, że jeśli się przyjrzysz, możesz znaleźć inne typy i podtypy zawodowych cierpiących. I myślę, że często tego rodzaju cierpienia występują u jednej osoby, czasem przechodzą z jednego rodzaju cierpienia na drugi. I myślę, że wszyscy mają prawo istnieć przez jakiś określony czas. Każdy z nas ma prawo cierpieć z powodu bólu psychicznego, a czasem jest to naprawdę konieczne we wszystkich trzech przypadkach, które opisałem. Gorzej jest wtedy, gdy cierpienie trwa długo (lata)..