Spróbuję dać zalecenie dotyczące „kryzysów duchowych”. Ponieważ mówimy o takich pojęciach jak „duch” i „dusza”, będziemy mówić w oparciu o religijny model wszechświata. Rozumiem, że temat jest śliski i teraz się pojawią, ale powiem, może komuś się tutaj przyda. A potem jakoś to rozwiążemy :) Zatem człowiek składa się z ciała i duszy. Ciało jest mniej więcej jasne: potrzebuje jedzenia, snu, adrenaliny i innych potrzeb fizycznych. Maksymalny kryzys fizyczny to brak tlenu, minimalny to brak biletu na lot na Marsa w najbliższej kasie biletowej. Ale to tylko bardzo prymitywna sprawa. Dlatego kolejnym krokiem będzie materia subtelna i duchowość intymności. Kiedy człowiek potrzebuje dobrego towarzystwa, kochającej rodziny, czegoś ciekawego i znaczącego oraz innych „ludzkich” rzeczy, a la życzliwe słowo i poczucie bycia dobrym, potrzebnym i użytecznym. Tutaj będziemy mieli kryzys minimalny – nie możesz dotrzeć do osoby, której potrzebujesz, bo jesteś zajęty, i kryzys maksymalny – kiedy wszyscy uważają cię za złego lub nikt cię nie potrzebuje. A jeśli już mówimy o duszy, to główną różnicą między ludźmi i zwierzętami, oprócz umiejętności używania słów i pisania na forach, jest pojęcie „dobra” i „złego”. Na tym poziomie minimalny kryzys ma miejsce, gdy otoczenie wokół ciebie zachowuje się źle, a maksymalny, gdy sam jesteś zły według własnej oceny. ================ To była, że ​​tak powiem, część materialna. Co z tym zrobić? Skoro już powiedzieliśmy (powiedziałem), że kryzys duchowy to świadomość własnego zła, to terapia polega na uświadomieniu sobie wartości i doprowadzeniu siebie, swojego zachowania i otoczenia do „poprawienia” zachowań, tak aby patrząc na siebie z dystansem spojrzenie wewnętrzne, można powiedzieć „dobrze!”. Najważniejsze jest to, abyśmy „nie patrzyli w dół”. Dobrze - źle - to jest to, co można zrobić. Przeszłości się nie zmienia, wystarczy zaakceptować przeszłość, a jeśli to konieczne i jest taka możliwość, poprawić ją (zwrócić to, co należy do kogoś innego, poprosić obrażoną osobę o przebaczenie itp.). Cała praca toczy się tu i teraz. Co dobrego można i należy zrobić już teraz? Komu pomóc, kogo opuścić; co naprawić, czego nie dotykać; z kim nawiązać kontakt, kogo zdystansować. itp. No cóż, kilka słów o Tym, który dał duszę, o Stwórcy. W religijnym modelu wszechświata nasz świat jest miejscem pracy, po którym ważone są działania i czyny człowieka. Za dobre jest nagroda, za złe wstyd. Coś w tym stylu.