Od autora: Fragment artykułu „Zrozumienie pragnień klienta: trudności i możliwości”, opublikowanego po raz pierwszy w zbiorze „Wymiar egzystencjalny w poradnictwie i psychoterapii”, tom. 2, 2006, Birsztany-Wilno, oprac. J. Abakumova-Kociuniene Klienci przychodzą na terapię z niejasnymi pragnieniami. Często nie wiedzą, jak znaleźć dla nich konkretny wyraz werbalny. Ograniczenia klientów w rozumieniu ich pragnień, ich zamęt w pragnieniach stwarzają terapeucie możliwości pracy z nimi. Opiszmy niektóre z tych trudności klienta. Pragnienia są iluzjami. Pragnienia takie wiążą się z oczekiwaniami wobec innych ludzi. Czasami takie pragnienia są realizowane i formalizowane przez pewne wymagania wobec innych ludzi. Co więcej, gdyby ktoś pozwolił sobie powiedzieć to komuś, od kogo oczekuje spełnienia tego pragnienia, wówczas znaczenie tego, czego chciał, mieściłoby się w zdaniu „niech ktoś to zrobi lub nie”. Jeden z fragmentów Konsultacja Niny, która pytała o jej relacje z kolegami, wyglądała następująco: Ninę za każdym razem frustrowały słowa szefa, który wielokrotnie jej powtarzał: „Jeśli będziesz na moim miejscu, dowiesz się, co to jest”. Ponieważ stosunki między nimi były ogólnie dobre, Nina nalegała, aby nie mówiła więcej takich rzeczy, ale sytuacja powtarzała się raz po raz. Formułując swoją prośbę, Nina wielokrotnie powtarzała psychologowi: „Niech tak nie mówi”. To, co pomogło Ninie porzucić postawę „pozwól jej” to założenie, które zrodziło się podczas konsultacji z klientem, że szef mówi to, być może chcąc otrzymać wsparcie i przyzwoitą ocenę. Później to założenie się potwierdziło. Zatem w tym przypadku, z powodu poczucia urazy, które zrodziło się po słowach szefowej, głównym, a nawet jedynym pragnieniem klientki było, aby przestała tak mówić. Szacunek dla uczuć klientki i odwracania uwagi do poszerzenia znaczenia zachowania drugiej osoby, w tym przypadku pomogły złagodzić poczucie urazy Niny, a potrzeba niezrealizowanego pragnienia „pozwól jej” zniknęła. Iluzoryczne i nierealne pragnienia można połączyć wspólnym hasłem „na rozkaz szczupaka, na moją wolę”. To znaczy chcę tego, ale inna osoba musi wykazać swoją wolę. Rodzice często zgłaszają się na terapię z następującymi prośbami dotyczącymi swoich dzieci: „Chcę, żeby mój syn dobrze się uczył. Chcę, żeby moja córka się z nimi nie przyjaźniła”. Ci dorośli od dawna chcieli czegoś dla swoich dzieci. I jest to dla nich naturalne i normalne, dopóki dzieci nie przestaną spełniać ich życzeń. Czasem już nie zauważają, że ich uporczywość dochodzi do absurdu. Po przejrzeniu dziennika rejestracyjnego psycholog spodziewał się w pewnym momencie 17-letniego młodego mężczyzny. Zamiast tego przyszła 57-letnia kobieta. Otworzyła notatnik i zaczęła opowiadać o swoim wnuku: jak ocenia jego pewne przejawy, czego od niego chce. Oczekiwała, że ​​psycholog podniesie jej kompetencje pedagogiczne, choć przyznała, że ​​na tym polu nie odnosiła większych sukcesów. Kiedy psycholog zwrócił uwagę klientki na wpis w dzienniku pokładowym, zmieszało ją to, a potem zdziwiło. Po zapisaniu współrzędnych wnuka kobieta szczerze zamierzała rozwiązać jego problemy. Była pewna, że ​​wie, czego potrzebuje jej wnuk. W życiu „posłuszne” dzieci spełniają życzenia rodziców na różne sposoby: przynoszą to, robią tamto, noszą to, uczą się tam, zaprzyjaźniają się z tamtymi itp. Ten styl „opieki” nad dziećmi jest szkodliwy zarówno dla rodziców, jak i dla dzieci. Rodzice, towarzysząc swoim dzieciom, realizując za ich pośrednictwem swoje pragnienia, tracą sens życia, gdy dzieci dorastają i nie potrzebują takiego towarzyszenia. Zapominają o swoich pragnieniach i tracą z nimi kontakt. Matki dorosłych dzieci często na wizytach u psychologa mówią: „Ja nic nie chcę. Nie wiem, czego chcę. Niczego nie potrzebuję". Nic dziwnego, że dzieci chcą uciec z niewoli takich relacji z rodzicami. To, czym jest nasze pragnienie, czyli pragnienie, które mamy lub pragnienie, które mamy, wiąże się z naszą wolnością.Kompulsywne pragnienie lub kaprys może odizolować człowieka od trudnych warunków, a co za tym idzie, od pragnień adekwatnych do sytuacji życiowej klienta. Młody mężczyzna zwrócił się do psychologa w sytuacji, gdy zostawiła go żona. Opuszczała go nie raz, ale tym razem nie miała zamiaru wracać. „Płacze, ale nie chce wracać” – powiedział o niej Victor. Klient był oburzony i uważał, że jego żona i dziecko powinni wrócić od matki, do której się przeprowadzili i zamieszkali. W trakcie rozmowy zasugerował, co nie pasuje jego żonie w ich wspólnym życiu, odpowiadając na pytanie psychologa. A na jego liście były: kochanki, które dręczyły jego żonę, a on zarabia niewiele, a jest surowym ojcem (ciągnie syna za ucho, jak to robił w dzieciństwie) i wiele więcej. Bazując na poczuciu humoru klienta, psycholog pomógł mu zrozumieć, że nie ma potrzeby powrotu żony. Wracając do swojego stanu, Victor podzielił się tym, jak bezwartościowy i słaby się czuł. I szczerze przyznał, że teraz potrzebuje żony tylko po to, żeby nie czuć się nią. Gdyby nie ten stan, poradziłby sobie bez żony – stwierdził. Dynamika pragnień klienta podczas procesu konsultacji była następująca: „Chcę, żeby moja żona wróciła. Chcę to przenieść. Chcę być silniejszy. Chcę się nauczyć, jak traktować syna, żonę, teściową, aby każdy mógł czuć się normalnie.” Pozostawiając wymagania innym, Victor zaczął się zmieniać. Być może, jeśli będzie wierny tej linii, zmienią się jego relacje z innymi i jego życie. O wymaganiach życiowych i możliwości przekształcenia życia jako alternatywy dla wymagań Lenglet pisze: „Jeśli przez „życie” rozumiemy spełnienie pragnień lub zaspokojenie wymagań, to takie „życie” jest całkowicie zależne od czynników zewnętrznych. okolicznościach i dlatego nie jest bezpłatne. Jeśli „życie” potraktujemy egzystencjalnie, jako kontakt jednostki z konkretnymi sytuacjami życiowymi, wówczas otwierają się liczne możliwości przekształcenia życia. Klient niewiele może zmienić w swoim życiu, gdy wpada w szał z powodu własnych żądań i nierealistycznych oczekiwań. Przychodzi do terapeuty z konkretnymi pytaniami: „Czy muszę to robić? Co powinienem zrobić?" A w jego życiu dzieje się wiele. Są kompulsywne. Jeśli skorzystamy z modelu Bugentala, wówczas możemy mówić o ciemności, niejednoznaczności faz subiektywnych aż po intencję wolicjonalną. Silne, niekontrolowane uczucia zmuszają osobę do natychmiastowego działania. Jego działania często są sprzeczne z jego własnymi pragnieniami, z którymi nie ma kontaktu. Taka sytuacja miała miejsce w przypadku klientki L, gdy w związku ze swoimi trudnościami zwróciła się do terapeuty. Wiązały się one z kolejnym kryzysem w relacjach rodzinnych (kłótnie, awantury męża, napaść) – z jednej strony; z drugiej strony z tym, że L zaobserwowała u męża oczywiste zmiany: zaczął intensywnie dbać o swoje zdrowie i wygląd. L. nie była usatysfakcjonowana dotychczasowym zachowaniem męża, ale nowe również wzbudziło niepokój i podejrzenia. Wkrótce mąż przeniósł się do innego mieszkania. Jednakże L nie miała poczucia kompletności i jasności w swoim postrzeganiu zachowania męża. L przybył w chaosie. Podczas konsultacji szczególnie widoczne było poczucie urazy, niesprawiedliwości, złości i strachu, ponieważ zawaliły się zwykłe podstawy. Pragnienie L. dotyczącego terapii zostało sformułowane w następujący sposób: „wydaje się, że wszystko się skończyło, potrzebuję pomocy, aby przez to przejść”. Ponieważ silne emocjonalnie zainteresowanie i pragnienie klientki koncentrowały się na działaniach i działaniach jej męża, prośba ta na pierwszym etapie spotkań oznaczała pomoc klientce w nie wykazywaniu zachowań destrukcyjnych: picie alkoholu wieczorem, dzwonienie do męża, dowiadywanie się przez znajomych jego styl życia. Kiedy klientka z powodu silnych emocji nie widziała perspektywy jej pragnienia, najpierw chciała „nie tylko nie cierpieć, ale przynajmniej nie okazywać swojego cierpienia”. W terapii pragnienia zmieniły się następująco: nie okazywać uczuć poprzez nieestetyczne działania; sprawiaj wrażenie spokojnego w obecności byłego męża; faktycznie bądź spokojniejszy, gdy znajdziesz się w konflikcie ze swoim byłymmąż; mieć własne cele i pragnienia, które nie są związane z byłym mężem; zrozumieć, czego klient chce od siebie i dla siebie. W przypadku tej klientki pytanie „czego chcesz” było przedwczesne, dopóki intensywność uczuć nie spadła. Trzeba chcieć chcieć. Każdy stan, uczucie, emocja ma swój czas. W procesie terapeutycznym oznacza to, że trzeba poświęcić tyle uwagi i czasu emocjom i uczuciom, aby przeżywając je i przeżywając, rozumiejąc ich sens i znaczenie, klient uwolnił wewnętrzną przestrzeń dla pragnień, które mógłby realizować bez fałszywych oczekiwań od innych ludzi. „Pozbawienie serca pragnień jest równoznaczne z pozbawieniem ziemi atmosfery” (Bulwer-Lytton). Oczywiście to sam człowiek pozbawia się pragnień. Ten tzw. brak pragnień świadczy o złożonej relacji klienta ze światem. Często jest to niemożność poradzenia sobie z czymś, co ci nie odpowiada, Olga zastosowała się z powodu braku siły, energii życiowej i jakichkolwiek pragnień. Olga ma 30 lat. Jest niezamężna. Z zawodu nauczyciel. Ma dwuletnie dziecko. Ojciec dziecka jest żonatym, zamożnym mężczyzną. Dziecko było pożądane przez oboje rodziców. Dla rodziców Oli związek córki z żonatym mężczyzną, dzieckiem pozamałżeńskim, jest zjawiskiem niezwykłym, a nawet trudnym dla ich rodziny, gdzie matka była nauczycielką, a ojciec był dyrektorem dużego przedsiębiorstwa w czasach sowieckich. Pomimo odrzucenia jej sytuacji przez rodziców, klientka doświadczyła, że ​​jej ciąża „wchodzi w fazę rozkwitu”. Około rok temu Olya zaczęła czuć się pozbawiona witalności i apatyczna z powodu wymuszonej bliższej komunikacji z rodzicami. W tym czasie nasilił się wewnętrzny protest przeciwko moim rodzicom, zwłaszcza matce. Klientka nie miała doświadczenia w wyrażaniu swojego protestu i oburzenia: zawsze była posłuszna, związek z ojcem dziecka był być może pierwszą rzeczą, którą Olya ukrywała przed matką. Matka była na nią zła i obwiniała ją. W czasie ciąży Olga nie zgodziła się z oskarżeniami „ze względu na dziecko”; sama chodziła jak w ochronnym „kokonie”. Podczas ich wspólnego życia, mechanizmy obronne Olgi zostały przełamane. Według Olgi przestała cokolwiek czuć. Potem stało się jasne, że za tym stanem faktycznie kryje się uraza i oburzenie. Córka protestowała przeciwko naciskom matki i próbom naruszenia jej przestrzeni osobistej. Olga poprzez własny protest utrzymała, a nawet wzmocniła swoją zależność od matki i od tego, przeciwko czemu protestowała. Protestowi towarzyszyło poczucie winy. Obwiniała zarówno siebie, jak i matkę. Rezultatem tego wszystkiego jest apatia. W terapii kilka spotkań poświęcono wyjaśnieniu pragnień w określonych związkach, w tym czy innym czasie. Zatem w relacji z matką Olga chciałaby bronić swojej przestrzeni osobistej. Nie pozwalając matce go atakować, przeżyj jej obrazę, zaakceptuj ją jako obrażoną. W relacji z ojcem dziecka: pozwól sobie na miłość do niego, nawet jeśli brak ci zaufania. Pragnienia, które zrodziły się w terapii, objawiały się pragnieniami życiowymi, pewnym spojrzeniem w przyszłość, opierając się na teologicznym micie stworzenia, Lynch powiedział: „Bóg się raduje, gdy człowiek ma swoje pragnienia”. doprowadzony na spotkanie przez matkę. Siedem miesięcy temu Aleksiej rozbił samochód. Przeżył śmierć kliniczną. Wiele zmieniło się w jego życiu; po wypadku Aleksiej stracił sens życia, a raczej może po raz pierwszy poważnie zadał sobie to pytanie i odpowiedział: „że nie ma sensu”. Przyszłam na konsultację nie z własnej woli, ale zgodnie z życzeniem mojej mamy. Martwiła się, że Aleksiej nie ma pragnień i aspiracji. Młody człowiek podjął rozmowę z psychologiem, jakby pod wpływem wewnętrznego przymusu. Dialog stał się zupełnie inny, gdy pojawiła się jego własna chęć porozmawiania o swojej chorobie. Rzeczywiście, gdy klient przychodzi na terapię sam i swoją trudność określa jako brak pragnień, można oprzeć się na przynajmniej jednym oczywistym pragnieniu klienta – spotkaniu z terapeutą. Gdy klienta zgłasza osoba, która uważa, że ​​potrzebuje pomocy, często brakuje mu chęci do współpracy. W tym przypadku przez.