Od autora: Artykuł ukazał się tutaj: Przyszło mi do głowy bardzo ciekawe pytanie: jedno dziecko, dwoje dzieci i tak dalej. Dlaczego niektórzy rodzą dzieci bez zastanowienia (lub myśląc o tym, ale o tym nie wiemy), a inni długo zastanawiają się, czy urodzić swoje pierwsze? Wcześniej posiadanie wielu dzieci było normą, ale w ostatnich dziesięcioleciach narodziny trójki lub większej liczby dzieci w rodzinie nie są postrzegane jako całkowicie normalne. Ktoś się dziwi, ktoś wypowiada zdanie „nie ma sensu tworzyć biedy”, co wskazuje na główny negatywny aspekt dużej rodziny, a ktoś chce tego samego, ale myśli, że nie może. Rzeczywiście wychowanie dzieci wymaga dużych wydatków. Jednak niektóre rodziny, posiadające dobre wsparcie finansowe, mogą sobie pozwolić na wychowanie dzieci w całkiem komfortowych warunkach. Druga wada dużej rodziny najprawdopodobniej dotyczy nie dzieci, ale matki. Kobieta, która rodzi i wychowuje trójkę lub więcej dzieci, rzadko realizuje się w swojej karierze. Obecnie dziewczyny starają się wspinać po szczeblach kariery, dlatego rodzina i dzieci nie są dla nich priorytetem. Ale... w wieku 30-35 lat problem braku dzieci staje się szczególnie dotkliwy. Kolejną wadą jest to, że w rodzinach dużych rodzice mogą nie mieć wystarczająco dużo czasu dla każdego dziecka. Jeśli spojrzysz na zdjęcia takich rodzin, zobaczysz, że niektóre dzieci są czymś zdenerwowane, inne odwracają wzrok i powinny szybko wyjść, a tylko 1-2 osoby w tej rodzinie są naprawdę szczęśliwe. Ponadto matki i ojcowie bardzo często przerzucają część obowiązków na starsze dzieci, pozbawiając je tym samym dzieciństwa. Może to również prowadzić do nienawiści do nowo narodzonych dzieci. Jedną z najważniejszych wad rodzin wielodzietnych jest niemożność przebywania sam na sam ze sobą, postrzeganie przez dziecko siebie jako części zespołu i niezrozumienie wartości własnej osobowości, zazdrość i rywalizacja dzieci o miłość i uwagę rodziców. Jedną z głównych pozostaje również możliwość, że jeśli jedno dziecko zachoruje, infekcja może zostać przeniesiona na resztę rodziny, ponieważ wszyscy są w stałym bliskim kontakcie. Jednak duże rodziny mają również swoje zalety, a negatywne aspekty można zmienić, jeśli naprawdę chcesz. Na przykład dobrobyt materialny rodziny zależy od pragnienia rodziców, aby zapewnić sobie i swoim dzieciom wszystko, czego potrzebują. Ale i tutaj jest ciemny kąt. Jeśli rodzic zacznie zastępować komunikację z dziećmi dobrami materialnymi, wówczas taka wymiana może mieć jedynie negatywny skutek. Obecnie obserwujemy, że wielu zamożnych ludzi ma jedno dziecko, choć nie są ograniczeni funduszami. Może zdrowy rozsądek, a może coś innego? Matki wielu dzieci również mogą zrobić karierę. Godne przykłady są wśród gwiazd popu i kobiet biznesu. W wieku 5-6 lat dzieci mogą już uczyć się z młodszym rodzeństwem, dzięki czemu mama ma wolny czas na sprawy domowe lub zawodowe. W dużej rodzinie dziecko zawsze ma wystarczającą liczbę partnerów do zabawy, czego nie można powiedzieć o jedynaku. Istnieje opinia, że ​​w miarę dorastania starsze dzieci potrafią już pomagać w ubieraniu i wyprowadzaniu młodszych na spacery, odrabiać z nimi prace domowe, zdejmując z ramion matki te troski. Oczywiście, ale jeśli ta umiejętność wpłynie na systematykę i zostanie wdrożona w praktyce poprzez przeklinanie i kłótnie, to pojawia się pytanie: czyje to właściwie dziecko: matki czy siostry? Ktoś też powie, że dzieci w takich rodzinach stają się bardziej odpowiedzialne. Tak, może pierwsze dziecko, ale najmłodsze? Przeciętny? Nie wiem. W każdym razie, jeśli postawisz sobie taki cel, możesz kultywować poczucie odpowiedzialności niezależnie od tego, ile dzieci jest w rodzinie. Jest jeszcze jeden pozytywny punkt: dzieci w dużej rodzinie od dzieciństwa uczą się pomagać w pracach domowych. Ale nawet w małej rodzinie dzieci uczą się także pomagać w pracach domowych, ponieważ są one dla nich interesujące. Oczywiście takie dzieci są lepiej przygotowane do życia rodzinnego, ale w jakim stopniu zastąpi to miłość, którą wszyscy dzielą? Również