Opracowując metodę konstelacji rodzinnych, Bert Hellinger otworzył nowe możliwości terapii. Pierwszy obraz aranżacji ukazuje źle skierowaną miłość, sploty i bloki. Wtedy rozwiązania wizerunkowe i frazy „rozwiązujące”, które skupiają się na przyszłości, zaczynają swój wyzwalający efekt. Procesy zachodzące w trakcie konstelacji pozwalają spojrzeć inaczej i na nowo ocenić przeszłość rodziny oraz jej wpływ. W aranżacji przeszłość łączy się z teraźniejszością i przyszłością mając jeden cel – rozwiązanie. To właśnie skupienie się na rozwiązaniach sugeruje, że podejście Berta Hellingera wpisuje się w spektrum metod terapii krótkoterminowej. Tym, co czyni konstelację rodzinną szczególnie atrakcyjną, są jej obrazy, które niczym wspólne kreacje powstają w gęstej atmosferze grupy i odzwierciedlają jej charakter. bardzo esencja. Język obrazów przemawia bezpośrednio do duszy i tam, po drugiej stronie uporządkowanego myślenia, znajduje bezpośrednią reakcję i wywołuje żywe uczestnictwo emocjonalne, co w ogromnym stopniu przyczynia się do utrwalenia doświadczeń zdobytych w aranżacji i ugruntowania nowego wizerunku rodziny to system, którego każdy jest częścią i jest w nierozerwalnym związku z innymi członkami rodziny i samym systemem. Inaczej mówiąc, los pojedynczego człowieka z pewnością wiąże się z losami pozostałych członków rodziny, w tym innych pokoleń, niezależnie od faktycznego współdziałania. Oznacza to, że zerwane relacje między bliskimi są często przyczyną wszelkiego rodzaju niepowodzeń życiowych, a także chorób. Zmiana powiązań w systemie prowadzi do poprawy funkcjonowania zarówno samego systemu, jak i relacji pomiędzy członkami rodziny. Tego, co zostaje odkryte w procesie i w wyniku układu, nie da się przewidzieć. Sposób działania w konstelacji rodzinnej wymaga otwartości na wynik. Aby konstelacja rodzinna odniosła sukces, dobrze byłoby, aby prośba była jasno sformułowana. To prawda, że ​​\u200b\u200bnie zawsze konieczne jest jasne sformułowanie problemu lub prośby, szczególnie w przypadkach, gdy coś ważnego dla duszy ujawnia się już poprzez jakąś emocję, objaw lub trudny los. Nie każda osoba jest w stanie już na początku pracy w grupie sformułować swoją prośbę. Może potrzebować czasu, aby najpierw zapoznać się z pracą na przykładach innych osób. Często uczestnicy zmieniają swoje prośby w trakcie seminarium, ponieważ tylko doświadczenie innych pomaga im nauczyć się widzieć, co jest naprawdę ważne. Spojrzenie konstelacji nie jest skupione na problemie, który należy rozwiązać, lub na objawie, który należy rozwiązać usunięta, koncentruje się na tym, co wymaga uporządkowania, harmonii lub spokoju w duszy. Stąd pochodzi rozwiązanie. Dla konstelacji rodzinnej potrzeba bardzo mało informacji. Ważne są tutaj fakty i chronologia wydarzeń: kiedy dana osoba wyszła za mąż, kiedy urodziły się dzieci, w jakich okolicznościach zmarli członkowie rodziny itp. Cechy osobiste tych ludzi nie mają znaczenia. Posłowie chcą tylko faktów. Czasami układ sprawdza się jeszcze lepiej, gdy nie ma żadnych dodatkowych informacji. Układ zaczyna się od wyboru zastępców. Wybór powinien nastąpić szybko, bez wstępnego „podziału ról” i ustalania kryteriów. Przy wyborze substytutów nie liczy się ani podobieństwo zewnętrzne, ani wzrost, ani żadne inne cechy. Zaletą pracy z zastępcami jest to, że nie są oni jak członkowie rodziny, że w swoich uczuciach w układzie są wolni od jakichkolwiek cech i przypisań. Dzięki temu potrafią wyczuć ważne rzeczy, których nie da się dostrzec w samej rodzinie ze względu na różnorodność informacji i dużą bliskość siebie. Podstawą konstelacji rodzinnej jest zjawisko, w którym ludzie wcielają się w rolę drugiej osoby nie mają informacji, ale w tej roli są w stanie postrzegać i czuć tak samo, jak ci, których zastępują. Wybór zastępców przez samego aranżera ma sens przede wszystkim dlatego, że w wyborze on już wkłada siłę i poszukiwania za jego duszę w aranżację.Zadziwiająca wyjątkowość tej metody polega na tym, że w tym samym miejscu zaaranżowanej rodziny różne osoby przeżywają podobne uczucia. Decydujące znaczenie dla aranżacji ma to, że sama osoba umieszcza namiastki. Jego zadaniem jest bez żadnych oczekiwań, zgodnie z własnym przeczuciem, tak ustawić posłów, aby odzwierciedlały relacje, jakie istnieją między tymi członkami systemu. Aranżacja jest odzwierciedleniem wewnętrznego obrazu klienta na temat jego rodziny. Poprzez aranżację powstaje swego rodzaju pole energetyczne, które z jednej strony tworzą członkowie grupy, a z drugiej – wyznaczeni zastępcy. Uczestnicy zazwyczaj siedzą w kręgu i w ten sposób ograniczają przestrzeń. W tej przestrzeni klient umieszcza zastępców, z których każdemu przypisana jest konkretna rola, czyli ktoś zastępuje ojca, ktoś matkę itp. Poprzez pozycje, w jakich je umieścił klient, a także kierunek spojrzenia, komunikują się ze sobą niewerbalnie. Wyrazem tej komunikacji są doznania fizyczne, które substytuty postrzegają i wyrażają. Ta komunikacja zachodzi zawsze, niezależnie od tego, czy uczestnicy konstelacji mają jakieś konkretne fakty, czy też nie. W konstelacji krok po kroku ujawnia się to, co obciąża duszę grupy i trzyma rodzinę w szponach złego losu. ale także to, co może rozwiązać węzeł splotów i doprowadzić niezakończone procesy w rodzinie do wyzwalającego zakończenia. W trakcie stażu następuje zmiana stanowisk zastępców, przy pomocy psychologa-konsultanta, tak aby każdy członek rodziny znalazł miejsce, w którym czuje się dobrze. Dobra pozycja różnych członków rodziny determinuje się wzajemnie. Klient kreuje swój wewnętrzny wizerunek, odzwierciedlający jego relacje z innymi członkami rodziny. Substytuty czują i działają zgodnie z tym wewnętrznym obrazem. Kiedy obraz ulega zmianie, na przykład poprzez zmianę układu podstawników, zmieniają się także odczucia podstawników. W rezultacie zmienia się zachowanie klienta, a ostatecznie zmienia się w stosunku do niego system. W większości przypadków klient zostaje objęty umową, gdy jest już jasne, w jakim kierunku pójdzie decyzja. Sam proces decyzyjny musi zostać przeprowadzony samodzielnie przez klienta. System jest już mniej więcej uporządkowany, odkryto leżącą u jego podstaw dynamikę, a terapeuta prosi klienta, aby stanął przed ojcem lub matką i powiedział lub zrobił coś, co uwolni go od cudzego losu i pozwoli mu, z otwórz oczy, aby zaakceptować miłość, która może teraz swobodnie płynąć. Klient nie jest od początku włączony do konstelacji, ponieważ sam nie czuje ukrytej dynamiki w swojej rodzinie – inaczej nie potrzebowałby konstelacji. Dlatego wchodzi do konstelacji dopiero wtedy, gdy dynamika jest już jasna. Rytuały odgrywają dużą rolę w konstelacji rodzinnej. Rytuał – czynność, która się powtarza i pozostaje niezmienna – łączy nas z głębokimi warstwami rzeczywistości. Rytuał pozwala zrozumieć te siły duszy, których nie można opisać jedynie za pomocą języka bez utraty znaczenia. Przykładem rytuału może być łuk lub seria przodków. Kłaniając się, klient kłania się rodzicom. Kłania się losowi swojej rodziny i tych, którzy ten los ponoszą. Ukłon jest kompleksowym aktem szacunku, czci i odrzucenia cudzego. W związku z tym, że w trakcie konstelacji zmienia się obraz rodziny, w kliencie pojawia się i zaczyna funkcjonować nowy obraz. Wizerunki wewnętrzne, które są szkodliwe dla człowieka i prowadzą do pojawienia się problemów, powstają na podstawie bardzo wczesnych wrażeń, a ponieważ powstały tak dawno temu, klientom bardzo trudno jest je porzucić w tym momencie kiedy rozwiązanie się objawiło, a siła i energia osiągnęły najwyższy poziom. W takim przypadku Klient może opuścić aranżację „naładowany” rozwiązaniem. Koniec układu jest zawsze początkiem, który przyczynia się do czegoś, co napędzane nową siłą duszy prowadzi człowieka dalej przez życie. Znalezienie rozwiązania Zjawiska komunikacyjne opisane przez Hellingera pomagają nam znaleźć rozwiązanie,porządek i równowaga Więź W momencie poczęcia pomiędzy rodzicami a dzieckiem tworzy się więź. Więź z rodzicami pozostaje i wpływa na całe nasze życie, nawet jeśli jesteśmy od nich daleko, nawet jeśli kontakt z nimi zostanie przerwany. Nie możemy na to wpłynąć świadomością. To fatalne połączenie determinuje także zachowanie absolutnej kompletności w klanie. Oznacza to, że jakiś potężny organ porządku, działający jednakowo na wszystkich członków klanu, dba o to, aby każdy, kto wejdzie do klanu, pozostał w nim nawet po śmierci. Rodzaj obejmuje zarówno żywych, jak i umarłych, zwykle do trzeciego, a czasem nawet do czwartego i piątego pokolenia. Dlatego jeśli klan straci jednego ze swoich członków, na przykład dlatego, że odmówiono mu prawa przynależności lub po prostu o nim zapomniano, wówczas w klanie pojawia się nieodparta potrzeba przywrócenia utraconej kompletności. Tak się dzieje, a zagubiony członek klanu zdaje się być ożywiany poprzez identyfikację z innym, późniejszym członkiem klanu, który staje się jego „zastępcą”. Zakon. Porządki miłości odkrywamy poprzez ich działanie i właśnie poprzez działanie my ujawnić prawa, dzięki którym wygrywamy i przegrywamy w miłości. W tym przypadku okazuje się, że relacje tego samego typu mają ten sam porządek, jak na przykład relacje w parze. Różne relacje podlegają różnym porządkom. Zatem w relacji dziecka z rodzicami porządki miłości są inne, natomiast w relacji mężczyzny i kobiety jako pary są one inne. Kolejność oznacza, że ​​pierwsze miejsce zajmuje pierwsze, drugie zajmuje miejsce drugie, a trzecie trzecie. W dzisiejszych czasach porządek ten ma szczególne znaczenie, ponieważ wiele kobiet i mężczyzn wchodzi w związki partnerskie wielokrotnie. Drugie, późniejsze partnerstwo może zakończyć się sukcesem tylko wtedy, gdy pierwsze spotka się z uznaniem i szacunkiem. Wśród rodzeństwa najstarsze dziecko zajmuje pierwsze miejsce w hierarchii. W ten sposób tradycyjnie łączono prawa i obowiązki. Jeśli naruszona zostanie hierarchia braci i sióstr, na przykład poprzez niesprawiedliwy podział spadku, w rezultacie często przynosi to nieszczęście „beneficjentowi”. Rzeczywistość nakazu jest taka, że ​​rodzice nie mogą traktować swoich dzieci tak samo, ponieważ urodzili się w różnych sytuacjach. Jeśli chodzi o hierarchię między systemami, sytuacja jest inna: młodszy system ma przewagę nad poprzednim. Zatem obecna rodzina ma przewagę nad rodziną rodzicielską. W sytuacjach konfliktowych partner ma pierwszeństwo przed rodzicami. Jeżeli dana osoba była w kilku związkach partnerskich, w których miała dzieci, wówczas najmłodsza rodzina ma przewagę nad poprzednimi. Należy uznać, że dotychczasowi partnerzy i dzieci z tych związków weszli do systemu wcześniej i zachowali wyższe miejsce w hierarchii. Wtedy z systemowego punktu widzenia nowy związek może się pomyślnie rozwijać. Szczególnie wrażliwym obszarem są relacje pomiędzy dziećmi z poprzednich związków a nowymi partnerami. Dzieci z poprzedniego związku mają przewagę nad nowym partnerem. Jeśli naturalni rodzice dadzą dzieciom pewność, że utrzymają swoje miejsce w hierarchii, można uniknąć konfliktów między nowymi partnerami a pasierbami. Dzieci muszą szanować decyzję rodziców o wejściu w nowy związek. Nie mają prawa tego sabotować. A im jaśniejsza jest pozycja ojca lub matki w stosunku do nowego partnera, tym rzadziej będą to robić Równowaga Relacje między ludźmi zaczynają się od tego, że coś dajemy i coś bierzemy, a razem z „dajemy” i „bierzemy”. zaczyna się nasze doświadczenie winy i niewinności. Bo ten, kto daje, ma też prawo żądać, a ten, kto bierze, czuje się zobowiązany. Prawo do żądania z jednej strony i poczucie obowiązku z drugiej mają fundamentalne znaczenie dla każdej relacji opartej na modelu winy i niewinności. Jest to konieczne, aby istniała wymiana pomiędzy „dawaniem” i „braniem”. Ani dawca, ani biorca nie zaznają spokoju, dopóki równowaga nie zostanie przywrócona: dopóki biorca nie da, a dawca nie weźmieKolejność „dawania” i „brania” jest ważna. Najpierw przychodzi akceptacja. Tylko biorąc coś, mogę z kolei coś dać. Przede wszystkim dotyczy to przyjęcia życia od rodziców w tych specyficznych warunkach. Zasada kompensacji dotyczy każdego związku – rodzinnego, przyjaźni, biznesowego. W relacjach między rodzicami i dziećmi sytuacja jest szczególna. Rodzice zawsze dają więcej, a dzieci zawsze więcej biorą. Tutaj przywrócenie równowagi następuje na poziomie pokoleniowym. Dzieci otrzymują od rodziców i dają swoim dzieciom – w ten sposób kompensacja odbywa się na poziomie systemu klanowego. W systemach rodzinnych kompensacja odbywa się na innym ważnym poziomie. Z powodu winy jednego z członków rodziny inni członkowie rodziny często muszą cierpieć w tej czy innej formie. Wiele objawów psychicznych i somatycznych, w tym także poważnych chorób, stanowi formę systemowej kompensacji. Potomkowie zarówno sprawców, jak i ofiar, czyli ich dzieci i wnuki, cierpią na podobne choroby i mają podobne objawy. Kiedy mówimy o rodzicielskim „dawaniu” i „odbieraniu” przez dziecko, nie mamy na myśli tylko „dawania”. dawanie” czegoś i „branie” czegoś, ale o dawanie życia i otrzymywanie życia. Dając dzieciom życie, rodzice wraz z życiem dają swoim dzieciom siebie takimi, jakie są, nic nie dodając i nic nie ujmując. Dlatego dzieci, otrzymując życie od rodziców, nie mogą nic do niego dodać, ani niczego zwolnić, ani z niczego zrezygnować. Dlatego częścią porządku miłości jest to, że dziecko musi całkowicie zaakceptować swoje życie takie, jakie dają mu rodzice, i zaakceptować ich takimi, jakimi są. Oznacza zgodę na życie i los, jaki został mi dany przez moich rodziców: z granicami, które w ten sposób ustanowiono, i możliwościami, jakie się przed nami otworzyły, splecionymi z losami tej rodziny, z całym ciężarem i światłem tej rodziny. rodziny, więc bez względu na wszystko oddawanie czci ojcu i matce nie oznacza w tym przypadku zgadzania się ze wszystkimi ich działaniami, ale oznacza wdzięczne przyjęcie i docenienie tego, co byli w stanie dać. Każdy związek żyje poprzez wymianę tego, co otrzymuje, i tego, co jest dany. Relacje rozwijają się dzięki temu, że ich uczestnicy z wdzięcznością przyjmują to, co jest im dane i odwdzięczają się trochę bardziej z miłości. Wtedy relacje i „krążenie dobra” w nich mogą się rozwijać. Wdzięczność jest także formą rekompensaty. „Dziękuję”, co brzmi jak autentyczna wdzięczność, to jedna z najważniejszych form przywracania równowagi. Ważne jest nie tylko przywrócenie równowagi, ale także wielkość obrotów. Niewielki obrót tym, co jest dawane i otrzymywane, również przynosi niewielki zysk. Ale jeśli ten obrót jest duży, to czyni nas bogatszymi. Towarzyszy mu poczucie pełni i szczęścia. Przy dużej rotacji doświadczamy poczucia lekkości i wolności, sprawiedliwości i pokoju. Porządek procesu „dawania” i „brania” zostaje w rodzinie wywrócony do góry nogami, gdy ten, kto do rodziny wchodzi później, zamiast przyjmować. od poprzedniego i szanując go za to, stara się dawać mu tak, jakby był mu równy, a nawet lepszy. Na przykład, gdy rodzice chcą zabrać swoim dzieciom, a dzieci chcą dać rodzicom to, czego nie przyjmują od swoich rodziców lub partnera. Przepływ dawania i brania zamiast płynąć z góry na dół, musi płynąć z dołu do góry, wbrew grawitacji. Ale takie „dawanie”, jak strumień, który chce płynąć w górę, a nie w dół, nigdy nie dotrze tam, gdzie chce. Zarówno wyrządzone dobro, jak i wyrządzone zło podlegają rekompensatie. Przywrócenie równowagi w sensie negatywnym oznacza, że ​​jeśli jesteś zmuszony cierpieć, jeśli spotkało cię zło, przed którym nie możesz się uchronić, to zło musi zostać wyrządzone także osobie odpowiedzialnej za to cierpienie. Jeśli wybaczysz mu zbyt szybko, bez odwagi, aby doświadczyć czegoś równie bolesnego, poczujesz się nad nim lepszy. To kończy dalsze relacje. Jesteśmy „rozliczeni” dopiero wtedy, gdy nastąpi rekompensata. Następnie związek można kontynuować na nowym.