...czy jest w Twoim życiu osoba, przed którą nie boisz się być małym, głupim, bezbronnym, w całej nagości swojego objawienia? Ta osoba jest twoją ochroną. Evgeniy Leonov Cudowne słowa, prawda? Jak ważne jest mieć obok siebie osobę, przy której nie tylko czujesz się dobrze, interesująco, zabawnie, ale także całkowicie bezpiecznie. Wspaniale jest mieć w swoim życiu osobę, której możesz powierzyć swoje najintymniejsze sprawy, podzielić się swoim smutkiem, tajemnicą, która dręczy Twoje serce, a jednocześnie nie bać się zdrady. Poczucie bezpieczeństwa w relacjach międzyludzkich zajmuje fundamentalne miejsce. Potrafimy być szczerzy, zabawni, śmieszni, nieuzbrojeni, płaczący, słabi tylko z tymi, którym całkowicie ufamy, którzy nie muszą kłamać, którzy znają nas bardzo dobrze, z którymi nie musimy się bawić, ale możemy odpocząć i być sobą . Dla niektórych jest to najlepszy przyjaciel lub dziewczyna, a dla innych mąż lub żona. Niestety, są ludzie, którzy nigdy nie spotkali takiej osoby lub z jakiegoś powodu nie wpuścili jej do swojego życia. Dlaczego? Z różnych powodów, ale najczęściej ślady prowadzą nas do dzieciństwa. Poczucie bezpieczeństwa jest niezbędne dla pełnego rozwoju i pomyślnego dojrzewania dziecka. Wilki i lisy kopią nory, w których ukrywają swoje potomstwo, ptaki budują gniazda wysoko nad ziemią, kangury noszą swoje młode w torbie na brzuchach. Wszyscy tworzą bezpieczne warunki dla swojego potomstwa, dopóki nie będzie w stanie samodzielnie przetrwać. Natura jednak dała ludzkiemu dziecku dłuższą drogę dorosłości i znacznie rozszerzyła pojęcie bezpieczeństwa. Nie wystarczy, że dziecko będzie siedzieć w dziurze lub w torbie na brzuchu mamy. Ludzkie dziecko potrzebuje silnej więzi emocjonalnej ze znaczącymi dorosłymi, przywiązania do nich i zależności od nich. Kiedy dziecko staje się niebezpieczne w domu? Zanim zaczniesz czytać dalej, spróbuj odpowiedzieć sobie w myślach na pytanie: czym jest dla mnie „bezpieczny dom”, jakie relacje są dla mnie bezpieczne? Dzięki temu łatwiej będzie Ci zrozumieć swoje dzieci. Jeśli dzieci słyszą wieczne wyrzuty i niezadowolenie kierowane pod ich adresem, nie są bezpieczne, jeśli dziecko nie jest akceptowane takim, jakim jest, nie wolno mu płakać, smucić się, okazywać emocji , wyraź swoją opinię, nie jest bezpieczny. Jeśli mówią do niego podniesionym tonem i z pogardą - nie jest dla niego bezpieczne, jeśli powie się dziecku: „Jajka nie uczą kurczaka”, „Mleko dalej usta nie są suche”, „nie jestem jeszcze na tyle dorosły, aby udzielać rad”, „nie płacz, jesteś mężczyzną”, „zostaniesz dozorcą” itp. – nie jest bezpieczny dziecko nie czuje swojej ważności, nie otrzymuje wsparcia, nie czuje w nim wiary – nie jest bezpieczne. Jeśli z dzieckiem mało rozmawiają, nie czytają mu książek, nie interesują się tym, jak mu minął dzień i bawią się z nim – nie jest bezpieczny. Wszystkie te „jeśli” wprowadzają dziecko w stan niepokoju i zmartwienia, lęku i zwątpienia, a w efekcie do opóźnień rozwojowych. Nie wolno nam zapominać, że za zachowaniem dziecka zawsze kryje się coś. Najczęściej jest to ból psychiczny, uraza, niepokój i strach przed utratą (alienacją) znaczącej osoby dorosłej. Mózg dziecka nie jest w stanie poradzić sobie z tym całym ciśnieniem, które pęka od wewnątrz i znajduje wyjście... Niektóre dzieci stają się niekontrolowane, inne są gotowe rzucić się na wszystkich, wyładowując swój ból poprzez agresję, jeszcze inne wpadają w stan depresyjny: niczym się nie interesują, nie są niczym, czym by nie chciały (we wczesnym dzieciństwie są to takie wygodne dzieci). Rodzice zabierają te dzieci do psychologa, który z kolei rozpoczyna aktywną korektę. Coraz częściej takie dzieci kierowane są do psychiatry i zakładane kaftanem bezpieczeństwa w postaci leków. Dzisiaj, bez żadnego poważnego badania, dzieciom stawia się różne diagnozy, z których najczęstszą jest ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi). Wszyscy kochamy nasze dzieci. Chcemy dla nich jak najlepiej. Ciężko pracujemy, żeby niczego im nie brakowało: +7 (918) 395-79-48