W odległej krainie żyli bardzo pogodni ludzie. Wszyscy mieszkańcy tego kraju uwielbiali się bawić, bawić i biegać, ale czasem dali się tak ponieść emocjom, że mogli nieświadomie obrażać się, popychać, uderzać. Byli nieostrożni i nieuważni: mogli nie przeprosić za swoją niegrzeczność, mogli się nie przywitać, mogli zapomnieć podziękować, mogli przebiec obok płaczącej osoby i nawet nie myśleć o tym, że mogliby go uspokoić lub pocieszyć. Dawno, dawno temu przez ten kraj podróżowała Wróżka. Wróżka była bardzo zdziwiona zachowaniem małych ludzików i zdziwiła się faktem, że nikt w tym kraju nigdy jej nie powiedział „dziękuję” ani „proszę”, nikt jej nigdy nie przywitał ani nie pożegnał, nikt zaprosił ją do siebie, nikt nie pytał ani o zdrowie, ani o to, czy lubi ich kraj. Już gdy podróż Wróżki dobiegała końca, wydarzyło się coś, co wyczerpało jej cierpliwość i wpadła w złość. Wróżka spacerowała ścieżką obok jeziora i zachwycała się pięknem tych miejsc. W jej stronę biegł tłum mieszkańców kraju, krzycząc i pohukując, porwał ich fakt, że puszczali w niebo papierowy latawiec. Bawili się tak dobrze, że nawet nie zauważyli, jak zwalili Wróżkę z nóg, przejechali po niej, a nawet wepchnęli do jeziora. Kiedy zdumiona Wróżka wyszła na brzeg i spojrzała na siebie, była po prostu wściekła - była cała pokryta brudem i mułem, włosy miała mokre i wypadające, a piękna suknia była mokra, pomarszczona i co najgorsze, podarta! - Cóż, to wszystko! Jestem ponad to! Nie będę już tolerować takich złych manier i chamstwa! - krzyczała Wróżka za swoimi przestępcami, - Ukarzę cię, ukarzę cię straszliwie! I tak, dopóki wszyscy się nie zmienicie, nie staniecie się kulturalni, wykształceni, wasz piękny kraj będzie wyglądał brudno, nudno, nudno, na wasz kraj spadnie deszcz, piękny, zimny i paskudny. Wszystkie kwiaty i trawa uschną, drzewa odpadną, a lepkie, płynne błoto będzie stale chlupotać pod twoimi stopami. I tylko wtedy, gdy się zmienicie, staniecie się dobrze wychowanymi i przyjaznymi ludźmi, wasz kraj znów stanie się zamożny, słoneczny i piękny! Powiedziawszy to, wróżka klasnęła w dłonie i zniknęła. I chmury zebrały się nad krajem i zaczął padać drobny, zimny i nieprzyjemny deszcz. I trwało to dość długo. Mieszkańcy byli zakłopotani; coś takiego nigdy wcześniej się nie zdarzało. Od kilku miesięcy musieli siedzieć w domu, było zimno i obrzydliwie, nie było możliwości wyjścia na spacer, zabawa ustąpiła miejsca przygnębieniu i nudzie. Mieszkańcy byli wściekli, zirytowani, awanturniczy, obrażeni i wściekli! Nie tylko nie było jasne, co się dzieje w naturze, ale także zmieniły się z radosnych, beztroskich i wesołych w smutne, zirytowane, szkodliwe i wściekłe. Czas mijał, ale nic się nie zmieniało: padał deszcz bez przerwy, a ludzie wpadali w coraz większą złość. I pewnego dnia jeden z najmniejszych mieszkańców kraju miał niesamowity sen: zobaczył swój kraj taki słoneczny i piękny jak dawniej, a jego mieszkańcy byli radośni, życzliwi, sympatyczni i bardzo, bardzo dobrze wychowani. Ten sen zaskoczył go i zdumiał tak bardzo, że próbował opowiedzieć o nim wszystkim swoim sąsiadom, wszystkim znajomym i krewnym. Ale najważniejsze jest to, że ten człowiek zaczął wypowiadać słowa takie jak „cześć” i „do widzenia”, „dziękuję” i „proszę”, „wybacz mi” i „zawrzyjmy pokój” każdemu, kogo spotkał. Wszyscy mieszkańcy małego kraju zauważyli, że kiedy ten człowiek wypowiedział tak dziwne i niepotrzebne słowa, ich zdaniem ich samopoczucie stało się pogodniejsze i wróciła do nich radość życia, mimo że nadal padał tępy deszcz za oknem. I stopniowo wszyscy mieszkańcy opanowali „złote” słowa, stali się ludźmi dobrze wychowanymi i pełnymi szacunku, przyszła do nich harmonia, radość i szczęście, a pewnego dnia deszcz przestał padać, słońce zaczęło świecić, zakwitły kwiaty, zaczęły ptaki śpiewać, a mały kraj stał się jeszcze piękniejszy niż wcześniej. W ten sposób Wróżka uczyła nieostrożnych ludzi uprzejmości, dobrych manier i szacunku Autor: psycholog Svetlana Gutyar, [e-mail chroniony], na Skype - svetagutjar