Od autora: Esej na temat remisji na przykładzie terapii hipotensyjnej nadciśnienia tętniczego. Perspektywy homeopatii klasycznej. Umów się na wizytę u lekarza w Moskwie. Konsultacja lekarska. Portal. Forum.Remisja (od łac. Remisja - osłabienie) to tymczasowe osłabienie (niepełna remisja) lub zniknięcie (całkowita remisja) objawów choroby. Istnieją również koncepcje remisji leku, gdy pacjent kontynuuje leczenie pomimo widocznego braku objawów choroby. Obecnie koncepcję terapii hipotensyjnej w nadciśnieniu zastąpiono koncepcją terapii hipotensyjnej. Co obejmuje koncepcja terapii hipotensyjnej?1. Leczenie prowadzi się od chwili wykrycia choroby do końca życia.2. Leczenie prowadzi jeden lekarz.3. Wybiera się jeden lek, którego efekt terapeutyczny trwa co najmniej 24 godziny.4. Lek przeciwnadciśnieniowy przepisywany jest raz dziennie o tej samej porze. Terapia hipotensyjna obejmowała cykl leczenia farmakologicznego (od jednego do trzech miesięcy) oraz zmianę stylu życia (wykluczenie czynników patogenetycznych sprzyjających chorobie w organizmie człowieka: ograniczenie soli kuchennej, rzucenie palenia i alkoholu, zwalczanie niedociśnienia, stresu i otyłości itp.). Zakładano, że ten zestaw środków doprowadzi do wyleczenia pacjenta z choroby. Historia i statystyki pokazują, że tak nie jest. Ludzie nadal umierają z powodu powikłań chorób układu krążenia (udar, zawał serca, nagła śmierć sercowa). W efekcie lekarze ponownie przemyśleli strategiczne podejście do leczenia nadciśnienia tętniczego i znaleźli sposób na jak najdłuższe utrzymanie remisji po ustabilizowaniu ciśnienia krwi pacjenta. Tak powstała terapia hipotensyjna, której celem nie jest po prostu „ obniżyć ciśnienie krwi pacjenta do normy”, ale stworzyć warunki, aby ciśnienie krwi w ogóle nie wzrosło powyżej normalnego i poniżej normalnego poziomu. Wyniki tego podejścia: 1) Rzeczywiście, w wyniku patogenetycznego leczenia przeciwnadciśnieniowego, liczba zgonów. z powodu chorób układu krążenia zmniejszyła się. 2) Jednocześnie w myśleniu lekarzy pojawiła się idea leczenia etiotropowego (ukierunkowanego na przyczynę). Dlatego pacjent nie powinien już mieć nadziei na wyleczenie w wyniku poddania się terapii. Pacjent proszony jest o codzienne przyjmowanie leków hipotensyjnych przez całe życie w celu utrzymania stabilnej remisji leku. Podobne podejście stosuje się w leczeniu choroby niedokrwiennej serca – terapii przeciwdławicowej, która obejmuje także dożywotnie przepisywanie leków przeciwdławicowych (długo działających azotanów). Jakie konsekwencje niesie ze sobą „idea remisji” dla medycyny w ogóle -1. Przede wszystkim zmniejszenie znaczenia działalności lekarza w terapii pacjenta: lekarz ma jedynie postawić diagnozę i wybrać lek hipotensyjny. Co więcej, przez całe życie pacjent może mieć bezpośredni kontakt z firmą farmaceutyczną i jej pośrednikami – farmaceutami. Oznacza to, że w zasadzie pacjent nie potrzebuje już lekarza: najważniejsze jest to, że niezbędny lek znajduje się w aptece i są pieniądze na jego zakup.-2. W przypadku przyjęcia hipotensyjnej strategii leczenia nadciśnienia tętniczego nastąpi nieunikniony i znaczący wzrost liczby pacjentów ubiegających się o orzeczenie o niepełnosprawności, a co za tym idzie o preferencyjne państwowe ubezpieczenie lekowe. Oznacza to, że funkcja lekarza państwowego będzie coraz bardziej tracić znaczenie medyczne i zamieni się w funkcję urzędnika medycznego, ze wszystkimi wynikającymi z tego „antybiurokratycznymi” nastrojami wśród ludzi. Co zmniejszy i tak już niewystarczająco wysoki autorytet lekarza rządowego w społeczeństwie.-3. Firmy farmaceutyczne otrzymują pełną „carte blanche” w dziedzinie medycyny i znaczne możliwości późniejszego odsunięcia lekarza od pacjenta. Przecież taki jest cel każdej reklamyFirmy są monopolistą, mają wygórowaną sprzedaż, co oznacza, że ​​jakikolwiek pośrednik między firmą a konsumentem jest irytującą utrapieniem. To właśnie lekarz jest tą bardzo „irytującą utrapieniem” dla firm farmaceutycznych (trzeba stale monitorować: kto wie, jakie inne nielekowe metody wymyśli/ przepisze „naszemu pacjentowi-konsumentowi”?!). terapia przeciwnadciśnieniowa dla pacjentów.1. Względna gwarancja wzrostu średniej długości i jakości życia.2. Stała zależność od dostępności potrzebnego leku u dealera.3. Dożywotnie miesięczne nakłady finansowe na leki hipotensyjne.4. Dożywotni status/piętno „pacjent”, „chory” (jest tu coś beznadziejnego; jest mało prawdopodobne, że poprawi to jakość życia psychicznego pacjenta).5. Możliwość rozwoju oporności (uzależnienia) na przyjmowany lek.6. Możliwy rozwój alergii na leki.7. Możliwość wystąpienia choroby polekowej powoduje dla konkretnego lekarza profanację sztuki lekarskiej. Perspektywy moim zdaniem są przygnębiające. Jeśli jednak nie stracimy z oczu idei całkowitego wyleczenia nadciśnienia w stosunkowo krótkim czasie (oczywiście), to trzeba zwrócić uwagę na: 1) koncepcja całkowitego wyleczenia; 2) metody alternatywne wobec syntetycznych leków hipotensyjnych. Konfrontując się z pierwszą tezą, należy przypomnieć amerykańskiego lekarza Constantine’a Heringa (1800-1880) i jego uniwersalne prawo uzdrawiania (tzw. „prawo Heringa”). ”). Zgodnie z prawem Heringa przy właściwym leczeniu: objawy zanikają w odwrotnej kolejności do ich pojawiania się, czyli chronologicznie te najnowsze zastępują objawy zaobserwowane we wcześniejszych stadiach choroby najważniejszych narządów do mniej ważnych, od wewnątrz na zewnątrz (w stronę skóry), objawy będą przesuwać się od górnej części ciała w dół, zanikając najpierw w okolicy głowy, następnie w ciele, a następnie w okolicy kończyn, w kierunku od barku do łokcia, nadgarstka i palców lub od biodra do kolana, kostki i stopy. Zatem leczenie przebiega w kierunku przeciwnym do pierwotnego rozwoju choroby, to znaczy następuje od góry do dołu, od środka na zewnątrz, od organów ważniejszych do mniej ważnych. Mówiąc o właściwym leczeniu i metodach alternatywnych, należy także podkreślić możliwości klasycznej homeopatii – tej ogromnej warstwy wiedzy terapeutycznej. „Homeopatia twierdzi, że istnieją podstawowe zasady regulujące praktykę lekarską. Przed Samuelem Hahnemmannem nie było ogólnie przyjętych w medycynie zasad regulujących proces gojenia, a nawet dzisiaj w medycynie alopatycznej nie ma ogólnie przyjętych podstawowych zasad leczenia. Lekarze medycyny Szkoła alopatyczna argumentuje, że wybór Taktyka leczenia konkretnej choroby zależy od wyników uzyskanych w wyniku testowania leku na tę chorobę: pojawienie się nowego leku prowadzi do pojawienia się nowej taktyki leczenia. Dlatego medycyna alopatyczna charakteryzuje się wieloma różnymi cechami teorie wyjaśniające przyczyny tej samej choroby i kilka zawodnych metod jej leczenia, częste pojawianie się różnych „jedynie prawdziwych” doktryn, często sprzecznych ze sobą i zdrowym rozsądkiem, oraz ich równie szybkie zapomnienie i wyklinanie ich autorów podstawowa różnica pomiędzy dwiema szkołami – homeopatyczną i alopatyczną. Cała medycyna homeopatyczna opiera się na zrozumiałych, uniwersalnych, niezmiennych prawach, które stale potwierdzają codzienna praktyka. Szkoła alopatyczna zaprzecza istnieniu jasnych praw wspólnych dla wszystkich chorób i leczy choroby odpowiednio, sztucznie łącząc ich w różne grupy w zależności od panującej w danej chwili doktryny. Lekarze alopatyczni w swojej praktyce kierują się wyłącznie konsekwencjami choroby, nie rozumiejąc i nie biorąc pod uwagę przyczyny choroby, bez jasnych kryteriów pozwalających określić, kiedy człowiek jest chory, a kiedy zdrowy. W medycynie alopatycznej choroba jest rozumiana jedynie jako patologiczna.