Maleichuk Giennadij Iwanowicz Odwoływanie się do pojęcia „zdrowia psychicznego” jest ważne i istotne z tego powodu, że stanowi ono centralne pojęcie we współczesnym środowisku zawodowym, przede wszystkim praktyczne działania psychologa, którego można uznać za eksperta w tej dziedzinie. Model zdrowia psychicznego, którym posługuje się w swojej pracy, stanowi bezpośrednie „narzędzie” oceny stanu osoby, która zwróciła się do niego o pomoc, a to, jak profesjonalista postrzega ten model, w dużej mierze determinuje treść i strategię pomocy psychologicznej mu zapewnione. Pojęcie zdrowia psychicznego, definiowane w ramach istniejącego modelu medycznego, stanowiącego środek myślenia we współczesnych teoretycznych i stosowanych aspektach psychologii i psychiatrii, nie odpowiada dziś już trendom humanizacyjnym charakterystycznym dla rozwoju współczesnego społeczeństwa, gdyż jak również wymagania praktyki psychologicznej. W związku z tym istotne jest opracowanie zjawiska „zdrowia psychicznego” w ramach modelu psychologicznego, określenie warunków jego powstawania, podkreślenie struktury i kryteriów jego diagnozy w publikacjach z ostatnich lat na temat psychologii jest coraz bardziej uporczywym wezwaniem do amplifikacji pojęcia „zdrowia psychicznego” w stronę komponentu psychologicznego [1,3,4,5,7]. Wielu autorów podejmuje próbę wprowadzenia nowych koncepcji - zdrowia psychicznego (Slobodchikov V.I., Shuvalov A.V., Dubrovina I.V. itp.), Zdrowia osobistego (B.S. Bratus). I to nie jest przypadek. Pojęcia „zdrowia psychicznego” i „normalnego zdrowia psychicznego”, często używane jako synonim, są stosowane w psychologii klinicznej i psychiatrii i są adekwatne do określenia przystosowania człowieka do społeczeństwa. Kryteria zdrowia psychicznego trafiły do ​​psychologii głównie z dyscyplin cyklu naturalnego: z biologii wyszły koncepcje adaptacji, z medycyny – model zdrowia jako braku choroby. Tradycyjny model medyczny opiera się na badaniu patologii, rozumieniu zdrowia jako miary prawdopodobieństwa wystąpienia choroby i uwzględnianiu jej celu, jakim jest eliminacja bolesnych objawów. Norma zdrowia psychicznego w tym modelu, będąc obrazem zdrowia psychicznego, służy do organizowania praktycznych wysiłków z zakresu medycyny, psychologii i pedagogiki lub jako sposób myślenia dla badaczy. Koncentruje się na zewnętrznym poziomie przejawów zdrowia psychicznego, związanym z brakiem objawów utrudniających przystosowanie się człowieka do społeczeństwa i nie uwzględnia poziomu wewnętrznego – świata subiektywnych przeżyć jednostki. Jednak w przypadku psychologicznego modelu zdrowia tradycyjnie stosowana koncepcja normy nie ma zastosowania, ponieważ nie uwzględnia najważniejszej cechy osobowości - dynamiki, która pozwala osobie nie tylko przystosować się do społeczeństwa, ale także rozwijać się i zmienić. W przypadku psychologicznego modelu zdrowia alternatywą dla normy nie jest choroba, ale brak możliwości rozwoju w procesie życia, niemożność realizacji postawionego sobie zadania życiowego. W tym względzie dość logiczne jest stwierdzenie B.S. Bratusa, że ​​dla coraz większej liczby osób charakterystyczna staje się diagnoza „zdrowy psychicznie, ale osobiście chory” [1]. holistyczne podejście do jednostki - próba badania jej całości, w odróżnieniu od podejścia strukturalnego, gdzie osobowość rozkłada się na elementy składowe - procesy psychiczne, mechanizmy, które są przedmiotem szczegółowych badań. Zdrowie psychiczne w podejściu holistycznym nie może być definiowane poprzez pojęcia „równowagi”, „kompensacji”, „stabilności”, „adaptacji” i określane jako struktura. Dziś, definiując zdrowie psychiczne, wielu badaczy kieruje się podejściem pozytywnym, zgodnie z tradycyjnie identyfikowanymi kryteriami obiektywnymi (adaptacja, adaptacja do środowiska).środowisko, brak choroby oraz bolesnych stanów i objawów, pełna realizacja podstawowych funkcji społecznych itp.) identyfikuje się szereg subiektywnych kryteriów (dobrostan i komfort psychiczny, samoakceptacja itp.). Pozytywne podejście do definicji zdrowia psychicznego prowadzi do zdefiniowania takich kryteriów, które charakteryzują je bardziej jako proces niż stan, gdzie pojawiają się takie pojęcia jak „samorealizacja”, „samorealizacja”, „autentyczność”, „tożsamość” wpaść w centrum uwagi „pełnego funkcjonowania człowieka”. Ta definicja zdrowia psychicznego wykracza poza to, co jest tradycyjnie stosowane. W konsekwencji istniejące we współczesnej psychologii medycznej i psychiatrii pojęcie „zdrowia psychicznego” wymaga ponownego rozważenia w oparciu o specyfikę przedmiotu praktyki psychologicznej. Dziś, aby pomyślnie realizować działania zawodowe, psycholog praktyczny potrzebuje nowego modelu zdrowia psychicznego, innego aparatu pojęciowego, który odzwierciedlałby specyfikę złożonych zjawisk dobrostanu duchowego i emocjonalnego. Mówimy w tym względzie o rewizji treści i kryteriów zdrowia psychicznego, a także opracowaniu metod i technik jego badania. Pojęcie zdrowia psychicznego w kontekście modelu psychologicznego w psychologii zagranicznej rozwija się w tzw koncepcja „pozytywnego zdrowia psychicznego”, której korzenie sięgają tacy przedstawiciele psychologii humanistycznej, jak K. Rogers, K.-G Jung A. Maslow, J. Bugental, V. Frankl itp. Wspomniani autorzy definiują zdrowie psychiczne przez pryzmat osobowości w aspekcie aktywności i rozwoju osobistego. Na obecnym etapie rozwoju psychologii ich idee znalazły ucieleśnienie przede wszystkim w różnych systemach praktyk psychologicznych (psychoterapia skoncentrowana na kliencie, psychoterapia egzystencjalno-humanistyczna, logoterapia, terapia gestalt itp.). Jeśli chodzi o psychologię teoretyczną, tutaj wszystko staje się bardziej skomplikowane ze względu na opisowy charakter pojęć stosowanych przez psychologów pojęć o orientacji humanistycznej. W Rosji rozwój tej koncepcji odbywa się w pracach I.V. Dubrovina, B.S. Bratusya, V.I. Slobodchikova, A.V. Shuvalov, E.R. Kalitievskaya, V.I. Ilyicheva, O.V. Khukhlaeva itp. W pracach tych autorów idea nowego podejścia do zrozumienia zdrowia psychicznego rozwija się zgodnie z tradycją humanistyczną i ma na celu próbę uzasadnienia terminu „zdrowie psychiczne”. Wspomniani autorzy, po pierwsze, mówią o holistycznym podejściu do badania człowieka, po drugie, nie ograniczają się do idei człowieka jedynie jako wymiaru mentalnego, ale kładą nacisk na konieczność podkreślenia tego, co „osobiste” , „duchowy” jako wymiar szczególny. Na przykład I.V. Dubrovina mówi o zdrowiu psychicznym jako o koncepcji charakteryzującej osobowość jako całość i odzwierciedlającej najwyższe przejawy ludzkiego ducha. Podejście to opiera się na pomysłach A.N. Leontjewa, który wskazał na potrzebę oddzielenia pojęć „osobistych” i „mentalnych”, mówiąc o „osobistym” jako o wymiarze szczególnym. Podobny punkt widzenia na poziome podejście do systemu „ludzkiego” prezentował B.G. Ananyev A.G. Asmołow (jednostka, osobowość, indywidualność), M.G. Jaroszewskiego (organizm, podmiot, osobowość) najwcześniejsze wyobrażenia o naturze ludzkiej sugerowały także identyfikację poziomów duszy i ciała. Po wyłączeniu z zakresu uwagi poziomu cielesnego, organizmowego, będącego przedmiotem uwagi medycyny, kategoria duszy pozostaje w obszarze naszych analiz, tradycyjnie w ramach psychologii naukowej (w szczególności krajowej) prezentowanej jeśli chodzi o psychikę. Podzielamy poglądy B.S. Mówię o wielopoziomowej naturze psychiki. Spośród wyróżnionych przez niego poziomów (osobisto-semantyczny, indywiduano-psychologiczny, psychofizjologiczny) uważał, że najwyższym poziomem w strukturze zdrowia psychicznego jest poziom zdrowia personalno-semantycznego, który reguluje niższe, podrzędne poziomy - jednostkowo-psychologiczny ipsychofizjologiczne [2]. Każdy ze zidentyfikowanych poziomów będzie charakteryzował się odmiennymi przejawami, odmiennymi mechanizmami adaptacji i regulacji przez jednostkę swoich relacji ze światem. W związku z tym o zdrowiu psychicznym i złym zdrowiu można mówić na każdym z zidentyfikowanych poziomów. E.L. Kaliteevskaya, w oparciu o model zdrowia psychicznego B.S. Bratusya opisuje następujące poziomy takiej regulacji: Pierwszy to poziom regulacji psychofizjologicznej. Na tym poziomie osobowość funkcjonuje w logice bezpośredniego zaspokojenia potrzeb. Drugi to poziom regulacji społeczno-adaptacyjnej, określenie osobowości przez wymagania konkretnej sytuacji w danym społeczeństwie regulacja semantyczna, określenie osobowości poprzez jej związek ze światem jako całością, rozgrywające się w perspektywie czasowej daleko wykraczającej poza bieżący moment i konkretną sytuację [3], wydaje nam się zatem życzliwym punktem widzenia, uwzględniającym zdrowie psychiczne , z jednej strony, jako zjawisko integralne, z drugiej, identyfikacja pewnych poziomów tej integralności (B.S. Bratus; V.I. Slobodchikov; I. V. Dubrovina i inni). Wzorem tych autorów podchodzimy do definicji zdrowia psychicznego (jako podmiotu) w kontekście jego przedmiotu (osoby), tradycyjnie rozumianego jako system obejmujący 3 poziomy: indywidualny, osobowość, indywidualność. W związku z tym zdrowie psychiczne nie jest uważane za jednorodną formację, ale jako holistyczną formację systemowo-strukturalną, która ma złożoną strukturę poziom po poziomie. Do niedawna w dziedzinę wchodziły tylko dwa poziomy systemu „ludzkiego”. badania naukowe: cielesne (fizjologiczne) i psychiczne (definiowane jako psychiczne). Według tych poziomów wyróżniono dwa modele zdrowia (a co za tym idzie złego stanu zdrowia) – biomedyczny i patopsychologiczny. W kontekście modelu biomedycznego, który leży u podstaw współczesnej praktyki medycznej, zdrowie i choroba sytuują się na przeciwległych biegunach jednowymiarowego kontinuum. Kryteriami zdrowia i choroby są obiektywne parametry biologiczne i fizjologiczne, charakteryzujące stan funkcjonalny organizmu, dlatego za zdrową uważa się osobę, która nie ma obiektywnych cech choroby. Definicja zdrowia w tym podejściu opiera się na czymś przeciwnym. W modelu patopsychologicznym zjawiska zdrowia i choroby rozpatrywane są w kontekście aktywności psychicznej i jej zaburzeń. Podstawą normalnej (niezakłóconej) aktywności umysłowej jest prawidłowe funkcjonowanie wyższych partii ośrodkowego układu nerwowego, a przede wszystkim mózgu. Głównym kryterium zdrowia jest normalne przystosowanie jednostki do wymagań narzuconych jej przez określone społeczeństwo historyczne. Na centralną rolę adaptacji dla zdrowia psychicznego zwrócili uwagę tacy badacze jak I. Pavlov, K.K. Płatonow, G. Selye, M.S. Grombach, Yu.A. Aleksandrovsky i in. Rozwój umysłowy stanowi warunek normalnej adaptacji jako naturalna zmiana procesów umysłowych, wyrażająca się w ich przemianie ilościowej, jakościowej i strukturalnej. Jak już wspomniano, na współczesnym poziomie rozwoju psychologowie nie ograniczają się do koncepcji osoby jedynie jako wymiaru mentalnego. Pierwsze próby mówienia o nowym rozumieniu zdrowia psychicznego można znaleźć u K.G. Junga i E. Fromma, którzy mówili o istnieniu zdrowia osobistego. W ramach paradygmatu humanistycznego pojawiły się poglądy na potrzebę podkreślenia wymiaru „osobistego”, „duchowego” jako szczególnego wymiaru (I.V. Dubrovina, V.I. Slobodchikov, B.S. Bratus). Przy takim podejściu, wraz z rzeczywistością zewnętrzną i jej wymaganiami, należy wziąć pod uwagę także rzeczywistość wewnętrzną, subiektywną, uwarunkowaną istnieniem wewnętrznego świata jednostki, świata jej Ja. Pod tym względem tak jest trzeba mówić o adaptacji szczególnego rodzaju, jako o umiejętności korespondowania nie tylko ze światem zjawisk, rzeczy, przedmiotów, reguł, ale także własnym, subiektywnym światem. Jednocześnie konieczne jest utrzymanie pewnej równowagi, równowagi,biorąc pod uwagę często odmienną orientację wymagań tych dwóch rzeczywistości, w tym zakresie koncepcja adaptacji stosowana w modelu medycznym i patopsychologicznym, będąca uniwersalnym kryterium zdrowia psychicznego na poziomie psychofizjologicznym i psychologicznym jednostkowym, nie może być taka w żadnym wypadku. poziom personalno-semantyczny. Wysoki poziom przystosowania jednostki do norm i reguł społecznych często prowadzi do porzucenia potrzeb własnej natury, samego siebie – i rodzi takie zjawiska, jak konformizm, automatyzm i ogólnie prowadzi do śmierci psychicznej. Na zjawisko „człowieka bez psychiki” zwrócił uwagę K.G. Jung, E. Fromm, E. Shostrom itp. Można zatem mówić o dwóch poziomach funkcjonowania adaptacyjnego: zewnętrznym (zgodność z wymaganiami społeczeństwa) i wewnętrznym (zgodność z naturą samego siebie). W związku z tym trzeba mówić nie tylko o zewnętrznych kryteriach zdrowia psychicznego, tj. kryteria z punktu widzenia obserwatora, rozpatrywane w ramach modelu medycznego i patopsychologicznego i objawiające się przystosowaniem do wymagań świata zewnętrznego. Dwa poziomy adaptacji: Zewnętrzny Wewnętrzny (normy, zasady, wymagania społeczeństwa) (potrzeby własne) K.G. jako jeden z pierwszych w psychologii mówił o dwóch poziomach adaptacji – zewnętrznym i wewnętrznym. Junga i E. Fromma. Zatem K.G. Jung uważał, że człowiek powinien umieć przystosować się do dwóch różnych aspektów życia – najpierw do jego zewnętrznej strony (zawód, rodzina, społeczeństwo), a następnie do wewnętrznej – potrzeb swojej natury. Ignorowanie obu, jego zdaniem, może prowadzić do nerwicy [8]. Podobny punkt widzenia wyraża E. Fromm. W swojej książce Escape from Freedom przedstawia dwie koncepcje zdrowia. Jedna koncepcja kieruje się potrzebami społeczeństwa, druga wartościami i potrzebami jednostki. Większość psychiatrów – twierdzi E. Fromm – uważa, że ​​jednostka słabo dostosowana do struktury społeczeństwa jest jego gorszym członkiem. Według E. Fromma człowiek normalny w sensie dobrej adaptacji społecznej jest często mniej zdrowy w sensie wartości ludzkich niż osoba neurotyczna, gdyż często taką zdolność adaptacyjną osiąga się poprzez wyrzeczenie się swojej osobowości [6]. Podobny punkt widzenia prezentowali K. Rogers, K. Dombrowski, E. Shostrom, J. Bugental, R. May i in. Warunkiem koniecznym adaptacji na poziomie zewnętrznym jest prawidłowy rozwój umysłowy, na poziomie wewnętrznym – rozwój osobowości, indywidualności i podmiotowości. W pracach I.V. Dubrovina ustaliła, że ​​podstawą zdrowia psychicznego, jego stanem jest pełny rozwój umysłowy na wszystkich etapach ontogenezy. Warunkiem zdrowia osobistego i psychicznego jest pełny rozwój osobisty. Warunki zdrowia psychicznego: Prawidłowy rozwój psychiczny Rozwój osobisty Jeśli przez rozwój psychiczny rozumiemy naturalny proces rozwoju wyższych funkcji psychicznych (socjalizacja), którego efektem jest normalne przystosowanie się do społeczeństwa, to przez rozwój osobisty rozumiemy proces rozwoju indywidualizacja (indywidualizacja), której efektem jest odpowiednie przystosowanie się do własnego Ja. Te dwa procesy – socjalizacja i indywidualizacja – rozpoczynają się w chwili urodzenia i zwykle równoważą się i uzupełniają ze względu na odmienny wektor ich orientacji. Socjalizacja to „ruch w stronę MY”, indywidualizacja to „ruch w stronę Ja”. Dominujący rozwój jednego z nich prowadzi do osłabienia drugiego. Skrajnymi wariantami takiego rozwoju może być na przykład konformizm i negatywizm. Co może pełnić rolę wskaźników i kryteriów zidentyfikowanych poziomów rozwoju? Kwestia kryteriów normy rozwoju umysłowego została w pełni rozważona zarówno w psychologii krajowej, jak i zagranicznej. Znacznie więcej trudności pojawia się przy ustalaniu kryteriów normy rozwoju osobistego, gdyż samo pojęcie „osobowości” zakłada cechy indywidualności i niepowtarzalności, które często nie mieszczą się w ramach istniejących norm. Naszym zdaniem taka jednostka mogłaby być.