Podzieliłem duży temat separacji na cztery części i rozpoczęcie od początku ma dużą wartość:1. Dlaczego w ogóle potrzebna jest separacja i skąd mam wiedzieć, czy ja osobiście jej potrzebuję? 2. Intymność VS fuzja 3. Jak separacja wpływa na relacje 4. Jak stać się osobą autonomiczną (teraz czytasz tę część) Przejdźmy zatem do tematu Jeśli jako dziecko: pozwolono Ci być sobą, pozwolono Ci mieć własne uczucia („nie pozwolono mi się uśmiechać” to nie to, chodzi raczej o możliwość wyrażenia zachwytu i złości, czułości i złości, melancholii i strachu), wolno sobie życzyć, wolno spełniać swoje pragnienia, to wolno było chcieć coś zrobić, wolno było coś zrobić, istniało pozytywne odwrotne powiązanie z zachowaniem, myślami, czynnościami, było wsparcie emocjonalne („u ciebie wszystko w porządku”), była pomoc w rozpoznaniu procesów wewnętrznych („to wydaje się, że jesteś teraz zły/smutny/przestraszony”) – wtedy separacja nastąpi naturalnie, niezauważalnie i bezpiecznie. Im mniej czynników się zbiegnie, tym trudniejszy będzie proces separacji, ale to nie jest powód ani wymówka, aby pozostać w fuzji i narzekać na trudny los. „Ale to jest normalne, na tym polega istota edukacji - kiedy rodzic uczy, dziecko stara się być dobre, wygodne, posłuszne” – nie, to nieprawda. Jeśli tak teraz myślisz, to jest to głos Twojej traumy. Dziecko jest bardzo zależne od rodziców, dlatego po części spełnianie ich oczekiwań jest dla dziecka swego rodzaju normą, ale tylko dlatego, że do pewnego wieku jest całkowicie bezpieczne. zależy od rodziców - „Nie powinienem denerwować twoich rodziców, żeby nie zostać przez nich porzuconym”. To jest ten rodzaj strachu, który kieruje zachowaniem dziecka. Dorosły jest w stanie zadbać o siebie, chociaż bezwładność świadomości szuka mamy i taty. Od urodzenia do 20±5 lat strefa niezależności i odpowiedzialności poszerza się z roku na rok od 0 do 100%. Jak wygląda poszerzanie strefy niezależności i odpowiedzialności: wybierz skarpetki (nie żartuję), jedzenie, przyjaciół, pracę , partner, sens życia - jak nim dysponować, czym się cieszyć, do czego się ograniczyć, na co sobie pozwolić, czego chcieć, czym być dumnym, z czego się cieszyć, jeśli proces separacji nie ma została ukończona, w wieku 30 lat może być trudno zdecydować się na skarpetki. To skrajny, ale jednak prawdziwy przypadek. Konieczna jest także separacja w przeciwnym kierunku: gdy dziecko wcześnie dojrzało i nabrało nawyku ciągłego martwienia się, martwienia się o swoich rodziców, wspierania ich i opiekowania się nimi ze szkodą dla nich. jego życie, podczas gdy są to ludzie w pełni sprawni. Kiedy pojawia się palące pragnienie kontrolowania rodziców, aby zaciekle udowodnić im, że masz rację, jeśli zrobią coś, co Twoim zdaniem nie jest takie, jakiego potrzebują / nie jest takie, jakie jest dla nich przydatne / nie tak, jak chcą. Przejdźmy do właściwej części – co robić? Algorytm wyjścia z fuzji i przejścia przez separację Istnieje kilka poziomów separacji: Fizyczna. Od mieszkania na posesji rodziców według ich zasad – po posiadanie własnego domu, w którym Ty ustalasz zasady. Wewnętrznie brzmi to tak: „Mogę mieszkać w oddzielnym miejscu od moich rodziców i zachować poziom komfortu finansowego, który mi odpowiada”. Od braku dochodów do jasnych, zrozumiałych i satysfakcjonujących dochodów. Wewnętrznie brzmi to tak: „Potrafię sobie poradzić w dorosłym życiu bez pomocy rodziców”. Od pragnienia ciągłego nacisku i akceptacji ze strony drugiej osoby – po stabilne wsparcie wewnętrzne i zewnętrzne (samodzielnie i dobrowolnie wybrane). Wewnętrznie brzmi to tak: „Są moje emocje i są emocje innej osoby. Silne emocje danej osoby nie są powodem do radykalnej zmiany zachowania. Oparte na wartościach”. Od zbioru zasad i listy „co jest dobre, a co złe” – po indywidualne wartości. Wewnętrznie brzmi to tak – „Mój obraz świata może nie pokrywać się z obrazami świata moich rodziców i jest to normalne, szanujemy swoje wartości, nie próbuję poprawiać się nawzajem dla siebie”. dzieje się w urzędzie, jeśli jest wniosek o separację?