Psychodrama to metoda psychoterapeutyczna stworzona przez Jacoba Moreno w 1921 roku. Jej pierwszy występ miał miejsce 1 kwietnia, w Prima Aprilis, na scenie teatru dramatycznego w Wiedniu. Ona, jak napisał Moreno, „...nie pojawiła się z teoretycznego przedstawienia w publikacji naukowej... ale stała się apoteoza powtarzanych przedstawień publicznych” [1]. Psychodrama rozpoczęła się od teatru i nadal aktywnie wykorzystuje arsenał technik teatralnych i elementów systemów teatralnych do rozwiązywania różnorodnych problemów – od szkolenia umiejętności i modelowania zachowań po rozwiązywanie podstawowych problemów egzystencjalnych. takie jak samotność, śmierć, wolność, sens (lub bezsens) Na wielomodalny charakter psychodramy wskazuje wielu współczesnych autorów [2], zwracając uwagę na możliwość zintegrowania psychodramy z innymi metodami, co pozwala na dobór trafniejszego narzędzia w zależności od Indywidualne cechy osoby i natura problemu Najważniejszą cechą w psychodramie nie jest talent aktorski, który może nie istnieć, ale spontaniczność, szczerość przeżyć i ekspresji. Praktycznie nie ma przeciwwskazań do psychodramy (poza silnymi objawami psychotycznymi) – osoba ze słabą zdolnością lub gotowością do wyrażania siebie, ujawniania się, może napotkać trudności w pierwszych etapach pracy, ale w przyszłości sama technologia pracy jest taki, że ta zdolność lub gotowość będzie rosła. „Prawie wszystko, co istnieje w wewnętrznym świecie człowieka, można rozegrać na scenie psychodramatycznej” - w tym sensie wszelkie zlecenia są akceptowane w pracy: negatywne nastawienie do siebie, niska samoocena, wewnętrzne sprzeczności, złe nawyki, lenistwo; z innymi ludźmi; objawy cielesne, zaburzenia psychosomatyczne; trudności w komunikacji, nieśmiałość; negatywne emocje (złość, strach, poczucie winy, smutek itp.); nieprzereagowane, nagromadzone doświadczenia psychotraumatyczne; i wiele więcej! Jeśli „to” istnieje w Twojej głowie – można to odegrać! Psychodramę stosuje się zarówno w formie grupowej, jak i podczas pracy indywidualnej z klientem. W formie grupowej organizowany jest swego rodzaju „teatr psychologiczny”, w którym główny bohater (główny bohater, osoba, dla której w danej chwili jest wykonywana praca) zaprasza pozostałych członków grupy do wcielenia się w role znaczących osób ze swojego otoczenia. realne życie, role symboliczne (np. sprzeczne części swojego „ja”), odgrywanie przeżyć swojego wewnętrznego świata w zewnętrznej przestrzeni realnej. W poradnictwie indywidualnym (monodramie) bohater konsekwentnie odgrywa wszystkie role samodzielnie, wykorzystując przestrzeń oraz przedmioty symboliczne, arkusze z napisami i inne środki techniczne zamiast innych ludzi. Psychodrama łączy w sobie techniki pracy werbalnej i niewerbalnej, co oznacza, że ​​może być stosowana do korygowania głęboko zakorzenionych i wczesnodziecięcych zaburzeń i traum. Ponadto dzięki takiemu połączeniu technik psychodrama z reguły działa szybko i żywo, nie tylko „odsłaniając” problem, ale także pozwalając na utrwalenie i zrozumienie zdobytych doświadczeń. Literatura: Moreno Ya.L. Psychodrama. — za. z angielskiego: G. Pimochkina, E. Rachkova. – wyd. 2, wyd. – M.: Psychoterapia, 2008. - 496 s. A. Kulakov, R. D. Minazov - Psychodrama jako psychoterapia multimodalna - artykuł, Rosyjski Państwowy Uniwersytet Pedagogiczny im. sztuczna inteligencja Herzen (St. Petersburg), ośrodek rehabilitacyjny „Pokonanie” (Kazań).