Od autora: W tym artykule opowiem o tym, jak poczucie własnej wartości, obraz siebie i uzależnienia są ze sobą powiązane. Najpierw przypomnę, że samoocena to wyobrażenie o sobie danej osoby, wewnętrzna ocena cech charakteru, cech i cech osobowości. Zależność (uzależnienie) to „obsesyjna potrzeba używania znanych bodźców, której towarzyszy wzrost tolerancji oraz wyraźnych objawów fizjologicznych i psychicznych.” (V.D. Mendelevich, „Psychologia osobowości zależnej”). W ujęciu społecznym „zależność to relacja pomiędzy obiektami społecznymi, charakteryzująca się podporządkowaniem jednych obiektów innym obiektom”. Z reguły osoby posiadające nieadekwatną samoocenę (niską lub wysoką) są zależne. Nasilenie stopnia uzależnienia jest wprost proporcjonalne do poziomu adekwatności samooceny: im niższy jej poziom, tym silniejsze uzależnienie. Takie uzależnienie od różnych rzeczy, ludzi, okoliczności, relacji, działań spowodowane jest wewnętrznym zwątpieniem, które powoduje ciągłe uczucie niepokoju. W tym przypadku uzależnienie pomaga uporać się z lękiem i przynajmniej chwilowo stłumić negatywne uczucia i doświadczenia. Nawet chwilowo się tym ciesz. Jednak po wejściu w interakcję z podmiotem uzależnienia u takiej osoby pojawiają się negatywne uczucia i nasila się niepokój. I znowu zwraca się do obiektu zależności. I tak w nieskończoność Przykład: Mężczyzna boi się samodzielnego życia i pracuje na zlecenie. Cały swój wolny czas spędza w Internecie. Nie pije i nie pali. I nawet nie przeklina. Spokojnie przesiaduje przez swoje życie. Ten rodzaj uzależnienia nazywa się uzależnieniem od Internetu. A co jest takiego specjalnego w tym, że ktoś interesuje się wiadomościami lub polityką, spędza czas w sieciach społecznościowych lub komunikuje się na forach? Rzecz w tym, że w tym przypadku mężczyzna odwrócił się plecami do prawdziwego życia i nie chce zrozumieć, że jeśli sam nie zajmie się swoim życiem, nic mu nie pomoże. Uzależnienie jedynie zwiększa poczucie niepewności. Źródłem każdego uzależnienia jest wycofanie się z rzeczywistości, od trudności i problemów życiowych. A zachowanie można nazwać zależnym, gdy jest destrukcyjne dla danej osoby. Jeśli nie zaczniesz pracować ze swoim uzależniającym zachowaniem, wewnętrzny niepokój będzie stopniowo narastał i będzie wymagał jeszcze silniejszego „substytutu”: na przykład od uzależnienia od gier. stopniowo przechodź do uczucia chemicznego. Uczucie niepokoju i zwątpienia to „dwoje nierozłącznych przyjaciół”. Według teorii E. Berna każdy z nas ma trzy wewnętrzne stany ego: Rodzic, Dorosły i Dziecko. Dziecko żyje dla przyjemności, zawsze czegoś chce. „Dlaczego nie miałbym cieszyć się Internetem? Chcę!" I spędza godziny przed monitorem... Dlatego też osoby z wyraźnym stanem dziecka (niemowlęcym, niesamodzielnym) są najczęściej uzależnione. To Rodzic budzi w takiej osobie niepokój (ciągle namawia go, żeby surfował po Internecie). Powstaje więc wewnętrzna nierównowaga (jedna część chce, druga krytykuje) i objawia się niepewnością. Ale bez terapii bardzo trudno jest oddzielić w sobie te stany, przełamać identyfikację z Dzieckiem i powiedzieć sobie: „Przestań!” i zacząć walczyć o życie. Dziecko jest przyzwyczajone do ukrywania się i ulegania okolicznościom. Pamiętasz, jak w dzieciństwie ze strachu czołgaliśmy się pod kołdrę? Dziecko nie rozumie, że jeśli wczołgało się pod koc, obiekt strachu nie zniknął. Podobnie dorośli, u których część Dorosła nie jest rozwinięta, chowają się pod „kocem”. Takim kocem są dla nich narkotyki, alkohol, papierosy, nadmierne spożycie żywności, Internet, gry komputerowe i hazardowe, seks, „szalona miłość”, „pracoholizm” itp. Te. wszystko, czym CHCE się cieszyć, aby zagłuszyć nieustanny wewnętrzny niepokój i strach. Baw się dobrze i poddawaj się okolicznościom życia... Jednym ze sposobów pozbycia się nałogu jest rozpoczęcie pracy nad poczuciem własnej wartości, ponieważ źródłem problemu jest to, że nie kochamy i nie cenimy siebie wystarczająco.. Przeczytaj więcej: Relacje współzależne Co to jest